جشن بلوغ یا سی‌ جین‌ نوهی (Sei jin no Hi) جشنی است که هر ساله در دومین دوشنبه ماه ژانویه در ژاپن برگزار می‌شود و دختران جوان ژاپنی که به سن ۲۰ سالگی رسیده‌‌اند رسیدن به بلوغ را جشن می‌گیرند و با کیمینوهای خاص و بسیار گرانقیمت در مجامع عمومی ظاهر می‌شوند.

 خبرآنلاین 

در جنگ جهانی دوم، ماریا دیکین، بنیانگذار خیریه حیوانات بیمار آنقدر تحت تاثیر مصایب و مشکلات حیوانات در دوران جنگ قرار گرفت که مدال دیکین را هم بنیان نهاد. این مدال معادل حیوانی صلیب ویکتوریاست، یک مدال شجاعت برنز که در سراسر جهان به عنوان پرافتخارترین مدالی شناخته می‌شود که به هر حیوانی در درگیری‌های نظامی داده می‌شود. سگ‌های پلیس، اسب‌ها و سگ‌های راهنمایی که کارهای شجاعانه و استثنایی غیرنظامی انجام می‌دهند هم می‌تواند باعث این مدال ارزشمند را دریافت کنند.

وینکی

در ۲۳ فوریه ۱۹۴۲، بمب افکن بوفورت و خدمه اش به دردسر جدی افتادند. دشمن به هواپیمای آن‌ها در حال بازگشت از یک ماموریت در جنگ جهانی دوم در نروژ به شدت آسیب زد. اگرچه آن‌ها هم از حمله و هم از سانحه سقوط در اقیانوس جان سالم به در بردند، اما شانس آن‌ها برای زنده ماندن زیاد نبود.

آن‌ها جایی در دریای منجمد شمالی بودند و از نزدیک‌ترین پایگاه نیروی هوایی فاصله زیادی داشتند. وقتی خدمه متوجه شدند که رادیوی آن‌ها قطع شده تنها امیدشان به کبوتر پیام رسانی به نام وینکی بود. این پرنده آزاد شد و در آن شرایط بسیار سخت ۲۰۰ کیلومتر بر فراز دریای شمال پرواز کرد.

وقتی وینکی خسته به خانه صاحبش رسید پر از روغن بود و هیچ پیامی همراه نداشت. اما این باعث نشد که نیروی هوایی ماموریت نجات خود را آغاز نکند. با محاسبه زمان فرود هواپیما، جهت باد، زمان رسیدن وینکی و اثر روغن روی سرعتش، موقعیت بمب افکن کشف شد و خدمه در عرض ۱۵ دقیقه نجات یافتند. بدون پرواز این کبوتر همه آن‌ها قطعا جان خود را از دست می‌دادند. یک سال بعد وینکی اولین حیوانی شد که به او مدال دیکین دادند.

دیزل

شاید بهترین گیرنده مدال دیکین در این مطلب دیزل، سگ پلیس فرانسوی باشد! پنج روز بعد از حملات سال ۲۰۱۵ پاریس که در آن ۱۳۰ نفر کشته شدند، این سگ بلژین شپرد در ماموریت دستگیری عامل مظنون به این قتل عام به کار گرفته شد. پلیس معتقد بود که او در آپارتمانی در حومه شمالی پاریس پنهان شده است. طی یک حمله دیزل هفت ساله برای بررسی به منطقه مورد نظر فرستاده شد.

او اولین اتاق را پاکسازی کرد. اما لحظه‌ای که وارد اتاق بعد شد، ناگهان پرید طوری که به نظر می‌رسید کسی را پیدا کرده است. پرش او باعث تیراندازی در اتاق شد و به طرز غم انگیزی دیزل از زخم‌های متعدد گلوله جان خود را از دست داد. عبدالحمید اباعود، تروریست مظنون هم در این حمله کشته شد. وقتی خبر مرگ دیزل پخش شد، افراد بسیاری درون و خارج فرانسه سوگوار شدند. حتی روسیه یک ژرمن شپرد نر به نام دوبرینیا فرستاد. در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۵ مدال دیکین به دیزل تعلق گرفت.

سیمون

در جنگ داخلی چین در سال ۱۹۴۹ یک کشتی بریتانیایی در حادثه یانگ تزه گرفتار شد. دراین حادثه ۱۷ نفر از نیروی دریایی جان خود را از دست دادند و «سیمون» گربه کشتی  به شدت آسیب دید. با این وجود سیمون به خدمات خود ارائه دارد و در نهایت توانست تنها گربه‌ای باشد که مدال شجاعت دیکین را کسب کرده است.

طی یک محاصره ۱۰۱ روزه موش‌ها ذخیره مواد غذایی کشتی را تهدید می‌کردند. اما سیمون با ریشه کن کردن موش‌ها توانست مانع تلف شدن خدمه کشتی شود. بسیاری از ملوانان هم پس از اینکه شاهد مرگ همراهان خود بودند، حضور این گربه را تسلی بخش دیدند. وقتی نهایتا کشتی در یک نوامبر ۱۹۴۹ به پلیموث بازگشت، با سیمون مثل یک قهرمان رفتار شد. او سه هفته بعد در حالی که هنوز در قرنطینه بود از پای درآمد و با افتخارات نظامی خود به خاک سپرده شد.

پدی

پدی یک کبوتر ایرلندی بود. او برای خدمت در نیروی هوایی سلطنتی مثل هزاران کبوتر دیگر آموزش می‌دید. مهارت‌های پرواز پدی در حال خدمت در واحد نجات نیروی هوایی، مربی او را آنقدر تحت تاثیر قرار داد که در جنگ جهانی دوم به ارتش آمریکا واگذار شد تا به فرود تاریخی نورماندی کمک کند.

در عملیات ژوئن سال ۱۹۴۴ اطلاعات مهمی راجع به پیشرفت متفین به پدی سپرده شد. پدی در حال پرواز و حمل پیغام از شاهین‌های آلمانی فرار کرد و با وجود آب و هوای بد به پرواز خود ادامه داد. او پیام را تحویل داد در حالی که از همه کبوترانی که در این ماموریت بودند سریعتر عمل کرده بود. پدی به خاطر ۷۳۰ کیلومتر پرواز از نورماندی تا انگلستان در کمتر از ۵ ساعت مدال شجاعت دیکین گرفت. او بعد از جنگ به عنوان تنها دارنده مدال ایرلند شمالی به خانه خود بازگشت و تا زمان مرگش در ۱۹۵۴ به زندگی عادی خود ادامه داد.

خان

خان ژرمن شپردی متعلق به خانواده ریلتون بود. او در جنگ جهانی دوم به عنوان یک سگ کاشف مواد منفجره خدمت کرد. خان و مربی او «مولدون» با گردان شش کار می‌کردند تا نیروی‌های نازی را از جزیره والچرن بیرون بیندازند. مولدون زیر تیراندازی دشمن بود که قایقش واژگون شد و خودش و سگش را به آب انداخت. خان به سمت ساحل شنا کرد، ولی مولدون که شنا بلد نبود به دردسر بزرگی افتاد.

خان با وجود تیراندازی‌ها به سمت مولدون برگشت و او را از غرق شدن نجات داد و به خاطر این فداکاری در سال ۱۹۴۴ به او مدال دیکین داده شد. خوشبختانه خان و مولدون در ادامه جنگ جان سالم به در بردند. این سگ ژرمن شپرد به خانواده ریلتون برگردانده شد، اما برای رهبری برندگان مدال دیکین در یک نمایش دوباره با مولدون همراه شد. در این رژه، هری ریلتون پیوند قوی آن‌ها را دید و به مولدون اجازه داد خان را با خود به خانه ببرد. آن‌ها دیگر هرگز از هم جدا نشدند.

وریر

از بسیاری جهات، داستان وریر در تاریخ مدال دیکین منحصر به فرد است. او را به «اسبی که آلمانی‌ها نتوانستند بکشند» می‌شناسند و در چند نبرد خونین در جنگ جهانی اول رک ژنرال را پشت خود حمل می کرد. او پس از رسیدن به جبهه غربی در سال ۱۹۱۴ تمام مدت جنگ در در خط مقدم ماند و چهار سال خدمت کرد. او دوبار در اصطبل‌های محترق گیر افتاد. او از شلیک اسلحه‌ها و خمپاره‌ها جان سالم به در برد، زیر آوار ماند و در گل فرو رفت.

وریر بعد از جنگ به خانه اش بازگشت و در جزیره وایت با خانواده سیلی زندگی کرد تا اینکه در ۳۲ سالگی مرد. شجاعت وریر مدت‌ها پیش از آغاز مدال دیکین اتفاق افتاد، اما او فراموش نشد. او در سال ۲۰۱۴ اولین اسب جنگی شد که مدال دیکین دریافت کرده است. سه اسب دیگر پلیس بودند. علاوه بر این وریر اولین مدال دیکین جنگ جهانی اول را دریافت کرد که به عنوان یادبودی برای تمام حیواناتی که در جنگ جهانی اول خدمت کردند به او اهدا شد.

لوکا

لوکا اولین سگ نظامی آمریکا بود که این جایزه اروپایی را دریافت کرد. او یک هیبرید ژرمن شپرد/بلژین مالینویز کاشف بمب بودکه یک بار به عراق و یک بار به افغانستان رفت. لوکا در دوران خدمتش در نیروی دریایی، ۴۰۰ سرباز را هدایت کرد و هیچ یک از سربازان جان خود را بر اثر انفجار از دست ندادند. اما در آخرین ماموریتش در افغانستان در سال ۲۰۱۲، یک بمب موقت را شناسایی کرده بود که یک بمب دیگر زیر او منفجر شد.

لوکا در این انفجار زنده ماند، اما به شدت آسیب دید و سوخت. مربی او فورا او را به یک جای امن برد و سعی کرد پای آسیب دیده اش را ببندد و با اورژانس تماس گرفت. با وجود درمان‌های سریع یکی از پاهای جلوی او قطع و در نتیجه بازنشسته شد. او در طول خدمتش، نزدیک به ۴۰ دستگاه انفجاری را کشف کرد. لوکا در سال ۲۰۱۶ به پاس جلوگیری از مرگ بسیاری از زنان و مردان نظامی مدال دیکین دریافت کرد.

گاندر

گاندر یک سگ نیوفاوندلند بزرگ بود. وقتی صاحبانش او را به تفنگداران سلطنتی کانادا دادند آن‌ها او را به عنوان یک حیوان خوش یمن پذیرفتند. اما خیلی زود گاندر ثابت کرد که چیزی بیش از عامل خوش شانسی برای یگان خود است. در سال ۱۹۴۱ و در جنگ جهانی دوم به تفنگداران سلطنتی دستور داده شد که از جزیره هنگ کنگ در مقابل ژاپنی‌ها حفاظت کنند. گاندر هم با سربازان رفت و شجاعت خودش را در این نبرد نشان داد.

او دو بار شجاعانه به دشمن حمله کرد. اولین بار وقتی سربازان ژاپنی در ساحل جزیره فرود آمدند. دومین بار وقتی نیروهای دشمن به سربازان زخمی کانادایی نزدیک شدند آن‌ها را عقب نشاند. سومین عمل قهرمانانه او به قیمت جانش تمام شد. در نبرد لی مون، یک نارنجک به سمت پیاده نظام‌ها پرتاب شد. گاندر شجاع نارنجک را با دهانش گرفت و از آن دور کرد و جان سربازان را نجات داد. متاسفانه، گاندر فداکار در این انفجار جان خود را از دست داد. او در سال ۲۰۰۰ مدال شجاعت دیکین را دریافت کرد و اولین حیوانی شد که از کانادا این مدال را گرفته است.

راسل

در حمله ۱۱ سپتامبر مایکل هینگسون در طبقه هفتاد و هشتم برج شمالی بود. این موقعیت حتی برای کسانی که سالم بودند هم به اندازه کافی کشنده بود، چه برسد به هینگسون که نابینا بود و تنها سگ راهنمایش، راسل بود که می‌توانست به او کمک کند. این سگ لابرادور زرد صاحبش و ۳۰ نفر دیگر را بیش از ۱۰۰۰ پله به پایین هدایت کرد و هینگسون را به ایستگاه مترو رساند.

هنگام خروج آن‌ها برج جنوبی در حال فروریختن بود با این حال راسل از سر و صدا و آواری که به او برخورد می‌کرد نترسید و به کار خود ادامه داد. راسل جایزه سال سگ قهرمان آمریکایی را در سال ۲۰۱۱ و مدال شجاعت دیکین را به خاطر عملکرد فوق العاده اش با وجود شرایط سخت دریافت کرد. مدال او با سگ راهنمای دیگری که مالکش را از این برج‌ها نجات داد مشترک بود. هر دو سگ راهنمای نابینایان بودند.

الهام مظفری - برترین‌ها

این تصاویر هوایی زیبا که توسط دو برادر عکاس انگلیسی گرفته شده اند، شباهت فراوانی به آثار هنری انتزاعی دارند.

مهر

این تصاویر ماکروی زیبا از دنیای حیوانات با استفاده از دوربین تلفن همراه گرفته شده است.

مهر

مسیحیان ارتودکس روسیه مراسم مذهبی جشن کریسمس را در کلیساها بر جای آوردند.

مهر

جشنواره سالانه بادبادکها در احمد آباد هند آغاز شد.

میزان

دیروز روز جهانی متروسواری بدون شلوار بود و به همین خاطر جمعی از فعالان اجتماعی در سراسر جهان بدون پوشیدن شلوار وارد ایستگاه های مترو شده و سوار بر قطار شدند.

 به گزارش عصر ایران؛ این روز از سال 2002 و با اقدام گروهی از فعالان اجتماعی آمریکایی در مترو نیویورک ابداع شد و سپس به دیگر شهرهای جهان نیز سرایت کرد و در 15 سال گذشته همه ساله در 7 ژانویه برگزار می شود.

دیروز در حالی برخی از مترو سواران شهر نیویورک آمریکا بدون شلوار بودند که دمای هوا در این شهر واقع در ساحل شرقی آمریکا به  10 درجه زیر صفر رسیده است.

"مترو سواری بدون شلوار" را اولین بار در سال2002 یک گروه هنری و طنزپرداز در نیویورک به راه انداختند.

این گروه موسوم به «بداهه پردازی در هر کجا» را چارلی تاد در سال 2001 به وجود آورد. کار این گروه بیشتر خلق صحنه های جنجالی در امکان عمومی است. شعارشان این است: «اوضاع را به هم می ریزیم، معرکه می گیریم، جنجال به پا می کنیم.»

گروه «بداهه پردازی در همه جا» می گوید که این رخداد با هدف خاصی جز این برگزار نمی شود که باعث خنده یا لبخند دیگران شود.

روباه سفید قطبی برای لحظه ای ایستاد تا به دنبال غذا بگردد و درست همین لحظه، بهترین موقعیت را برای عکاسی به من داد.

فِرد لمیر، عکاس حرفه ای حیات وحش درباره خاطرات عکاسی اش در قطب شمال می گوید:

جالب است بدانید که روباه های باهوش برای پیدا کردن غذا، خرس های قطبی را دنبال می کنند و امیدوارند تا از باقی مانده غذای آن ها، دلی از عزا دربیاورند.

برترین ها

برای بسیاری از افرادی که در کره شمالی زندگی می‌کنند، تحمل سرمای استخوان سوز ژانویه بسیار دشوار است. با این حال یک هنرمند به طرز زیبایی از این هوای سرد استقبال کرده است. هوپ کارتر عکاسی از میشیگان است که مجموعه عکس حباب‌های یخ زده را با عکاسی از زیبایی شگفت انگیز کریستال‌های یخی ایجاد کرده که روی حباب‌های مایع و درخشان تشکیل می‌شوند.

در این مجموعه هم از حباب‌های آماده خریدنی و هم از حباب مخلوط آب و صابون استفاده شده که تقریبا بعد از ۳۰ ثانیه یخ می‌زنند و طرح‌های کریستالی جالبی روی آن‌ها شکل می‌گیرد. هر چه هوا سردتر باشد، حباب‌ها زودتر یخ می‌زنند و چالش اصلی کارتر این است که قبل از اینکه بترکند به سرعت از آن‌ها عکس بگیرد. هرچند بیشتر آن‌ها چند ثانیه بعد می‌ترکند، اما برخی از حباب‌های یخ زده تا چند دقیقه دوام می‌آورند، حتی به گفته عکاس یکی از آن‌ها هفت دقیقه بعد ناپدید شده است.

رمز کارتر برای عکاسی از این گوی‌های برفی شکننده صبر و شکیبایی است. او عکاسی از این زیبایی طبیعی را لذت خالص توصیف می‌کند. کارتر در حال حاضر مجموعه ای شامل ۸۰ عکس ازحباب‌های صابون یخ زده دارد که هیچ یک از آن‌ها شبیه به دیگری نیستند و هرکدام یک اثر هنری منحصر به فرد به شمار می‌روند.

برترین ها

در سال ۱۹۳۶ خانواده لیکف شهر را ترک کردند و به اعماق جنگل‌های سیبری رفتند و تا سال ۱۹۷۸ در انزوای کامل در آنجا زندگی کردند.

در سال ۱۹۷۸، یک خلبان هلی کوپتر هنگام پرواز روی جنگل‌های سیبری چیز عجیبی دید. او چند صدمتر بالاتر از دامنه کوه یک فضای باز خالی در میان جنگل دید. از آنجا که این فضای شبیه مزرعه بود او را متعجب کرد، چون نشان می‌داد کسی در آن زندگی می‌کند.

 با این حال این زمین بیش از ۲۰۰ کیلومتر از اولین سکونتگاه انسانی فاصله داشت. علاوه بر این، مقامات شوروی هیچ مدرکی نداشتند که نشان بدهد کسی در این منطقه زندگی می‌کند. خلبان فرستاده شده بود تا جایی برای فرود گروهی از زمین شناسان برای اکتشاف سنگ آهن پیدا کند. زمین شناسان بعد از مطلع شدن از چیزی که خلبان دیده بود، تصمیم به بررسی گرفتند و وقتی از کوه بالا رفتند یک کلبه چوبی در کنار رود مشاهده کردند.

این کلبه تنها یک اتاق تنگ، کثیف، کهنه و سرد داشت. کف آن از پوست سیب زمینی و پوست دانه‌های کاج تشکیل شده بود. به سختی می‌شد باور کرد کسی واقعا در آن زندگی می‌کند. اما واقعا یک خانواده پنج نفری در آن زندگی می‌کردند. هرچه زمین شناسان خانواده لیکف را می‌شناختند با داستان باورنکردنی زندگی آن ها آشنا می‌شدند.

بزرگ خانواده لیکف پیرمردی به نام کارپ و یکی از مردان مومن ارتدوکس در روسیه بود. پس از آنکه بولشویک‌های بی ایمان در سال ۱۹۱۷ حکومت روسیه را در دست گرفتند، آن‌ها با آزار و اذیت مواجه شدند. بولشویک‌ها مسیحیت را غیرقانونی کردند و برادر کارپ را در سال ۱۹۳۶ کشتند. کارپ فورا با خانواده اش شهر را ترک کرد و به جنگل رفت.

او همسرش (آکولینا) و دو فرزندش (ساوین و ناتالیا) را به اعماق جنگل برد و چهار دهه درانزوای کامل زندگی کردند. در این مدت خانواده لیکف صاحب دو فرزند دیگر (دیمتری و آگافیا) هم شد. هیچ یک از آن‌ها غیر از اعضای خانواده خود تا سال ۱۹۷۸ هیچ انسان دیگری ندیده بودند. انزوا زنده ماندن را برای آن‌ها بسیار دشوار کرده بود. وقتی برف و طوفان محصول آن‌ها را در سال ۱۹۶۱ از بین برد مجبور شدند کفش و پوست بخورند. آکولینا ترجیح داد از گرسنگی بمیرد تا فرزندانش گرسنه نمانند.

باوجود سختی هایی که این خانواده تحمل می‌کردند، عجیب است که تمایلی به کمک گرفتن از زمین شناسان و ترک جنگل نداشتند. در ابتدا، تنها هدیه‌ای که این خانواده از زمین شناسان قبول کردند نمک بود. در نهایت، چاقو، چنگال، دستگیره، غلات، خودکار، کاغذ و مشعل الکتریکی هم پذیرفتند.

با این وجود، در سال ۱۹۸۱ سه نفر از چهار فرزند خانواده طی چند روز جان خود را از دست دادند. وقتی دیمیتری ذات الریه گرفت، زمین شناسان می‌خواستند با هلی کوپتر او را به بیمارستان ببرند. اما او حاضر نشد خانواده اش را ترک کند و به آن‌ها گفت: انسان هرچقدر خدا بخواهد عمر می‌کند.

برخی معتقدند علت مرگ و میر کودکان این بود که زمین شناسان آن‌ها را در معرض میکروب هایی قرار دارند که نسبت به آن مصون نبودند. اما نویسنده‌ای به نام واسیلی پسکوف علت مرگ آن‌ها را نارسایی کلیه می‌داند. به دنبال این مرگ ها، زمین شناسان سعی کردند کارپ و فرزند باقی مانده اش را قانع کنند جنگل را ترک کنند. هر دو امتناع کردند و به زندگی ساده خود ادامه دادند.

آگافیا بعد از مرگ پدرش در سال ۱۹۸۸ تنها عضو زنده خانواده لیکف شد. او در ژانویه ۲۰۱۶ تیتر خبر‌ها شد و سپس در ۷۱ سالگی به بیمارستان برده شد تا پایش را درمان کند، پس از آن به جنگل و خانه همیشگی خود بازگشت.