حجاب برتر

امشب اشک های داغ روی گونه هایم

در کنار تپش های ملتهب قلبم

نظاره گر پر کشیدن سجده دار ترین عنصر هستی است

ای امام زمزمه های عاشقانه شب

سفرت پر باران

♥♥صلی الله علیک یا امام علی بن الحسین♥♥

♦♦♦ آجرک الله یا صاحب الزمان♦♦♦

- 

قالَ الاْ مامُ عَلی بنُ الْحسَین، زَیْنُ الْعابدین عَلَیْهِ السَّلامُ: ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فیهِ مِنَ الْمُۆمِنینَ كانَ فی كَنَفِ اللّهِ، وَ أظَلَّهُ اللّهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ فی ظِلِّ عَرْشِهِ، وَ آمَنَهُ مِنْ فَزَعِ ‏الْیَوْمِ الاْكْبَرِ: مَنْ أعْطی النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ ما هُوَ سائِلهُم لِنَفْسِهِ، و رَجُلٌ لَمْ یَقْدِمْ یَداً وَ رِجْلاً حَتّی یَعْلَمَ أنَّهُ فی طاعَةِ اللّهِ ‏قَدِمَها أوْ فی مَعْصِیَتِهِ، وَ رَجُلٌ لَمْ یَعِبْ أخاهُ بِعَیْبٍ حَتّی یَتْرُكَ ذلكَ الْعِیْبَ مِنْ نَفْسِهِ.(1)

سه حالت و خصلت در هر یك از مۆمنین باشد در پناه خداوند خواهد بود و روز قیامت در سایه رحمت عرش ‏الهی می‌باشد و از سختی‌ها و شداید محشر در امان است.

اوّل آن كه به  مردم  چیزی را دهد كه از آنان برای خویش می‌خواهد (آنچه برای خود می‌پسندد را به آنان عطا كند).

دوّم آن قدم از قدم برندارد تا آنكه بداند آن حركتش در راه اطاعت خداست یا معصیت و نافرمانی او

سوّم از برادر مومن خود (به عیبی كه در خود نیز دارد ) عیب جویی نكند تا آنكه آن عیب را از خودش دور سازد

‏

‏2 - قال علیه السلام:  ثَلاثٌ مُنْجِیاتٌ لِلْمُۆْمِن: كَفُّ لِسانِهِ عَنِ النّاسِ وَاغتِیابِهِمْ، وَإ شْغالُهُ نَفْسَهُ بِما یَنْفَعُهُ لاَِّخِرَتِهِ وَدُنْیاهُ، وَطُولُ الْبُكأ ‏عَلی خَطیئَتِهِ .(2)

سه چیز موجب نجات انسان مومن خواهد بود:

نگهداری زبانش از حرف زدن درباره مردم غیبت آنان،

مشغول شدنش به خویشتن با كارهایی ‏كه برای آخرت و دنیایش ‍ مفید باشد.

و بسیار گریستن بر اشتباهاتش.‏

‏

‏3 - قال علیه السلام: أَرْبَعٌ مَنْ كُنَّ فِیهِ كَمَلَ إِسْلَامُهُ وَ مُحِّصَتْ ذُنُوبُهُ وَ لَقِیَ رَبَّهُ وَ هُوَ عَنْهُ رَاضٍ وَفَاءٌ لِلَّهِ بِمَا یَجْعَلُ عَلَى نَفْسِهِ لِلنَّاسِ وَ صِدْقُ لِسَانِهِ مَعَ النَّاسِ وَ الِاسْتِحْیَاءُ مِنْ كُلِّ قَبِیحٍ عِنْدَ اللَّهِ وَ عِنْدَ النَّاسِ وَ حُسْنُ خُلُقِهِ .(3) 

چهار خصلت است كه در هركس باشد، ایمانش كامل، گناهانش بخشوده خواهد بود، و در حالتی خداوند را ‏ملاقات می‌كند كه از او راضی و خوشنود است:

...حرکت سویدبن عمرو است که با دشمنان امام نبرد کرد تا غرق به خود میان کشتتگان در افتاد و همه گمان کردند کشته شده، تا آن‌که امام حسین (ع) شهید شد و صدای لشکر دشمن بلند شد که حسین کشته شد.

... از صدای هیاهوی لشکر عمر سعد سویدبن عمر که در بین شهداء مدهوش شده بود به هوش آمد و در خود اندک توانایی احساس کرد،...

شمشیرش را گرفته بودند، خنجری را در میان چکمه‌اش پنهان داشت، خنجر را کشید و باز به نبرد پرداخت تا گِرد او را گرفتند و او را به شهادت رساندند.

سویدبن عمرو که مبدأ شخصیت خود را امام قرار داده نمی‌تواند خود را بدون امام احساس کند و ببیند کشتی شهیدان به ساحل رسیده و او در راه مانده. 

راز سبقت اصحاب حسین(ع) جهت شهادت را باید در اتصال آن‌ها به مبدأ شخصیت‌شان جستجو کرد و لذا تنهایی و زخم‌های کاری و ضعف پیری هیچ‌کدام مانع آن نشد که از اتصال به مبدأ شخصیت خود باز بماند، رشته‌ی اتصال به حسین(ع) را گرفتند و به انتها رسیدند تا بگویند:
.
.
بعد از وفات تربت ما در زمین مجوی 
در سینه‌های مردم دانا مزار ما است
....

یاحسین(ع)
در [کــربلا] نبـودم...
تا برای یــاری امامَـم...
کاری حسینــﮯ بکنم...
اَمــــا...
حالا هستــــم...
تا با چـادرم کاری [زینبــﮯ] بکنم...
میدانــم کـﮧ..
یزیدیــان زمـان...
چشـم بــﮧ چــادرم دوختــﮧ اند...

مثل زهیر باش!
بلد باش،
چه جوری
قربان صدقه امامت بروی!"به خدا سوگند! من دوست دارم کشته شوم و زنده شوم و باز کشته شوم و دوباره زنده شوم...تا هزار بار! و خدای عزوجل با کشته شدن من مرگ را از تو و جوانان و خاندانت دور سازد"