مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزی إِلاَّ مِثْلَها وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ
هر کس کار نیکى بیاورد، ده چندان آن پاداش دارد، و هر کس کار بدى بیاورد، جز مانند آن مجازات نشود، و بر آنها ستم نرود!
روزی از سهل شوشتری که از عرفای بزرگ و اهل کرامت بود، پرسیدند: «چگونه به این مقام و مرتبه رسیدی؟» پاسخ داد: من در کودکی نزد دایی ام زندگی می کردم. وقتی هفت ساله بودم، نیمه شب ادرار بر من فشار آورد. به ناچار از رختخواب برخاستم و به دستشویی رفتم. وقتی برگشتم که بخوابم دایی ام را دیدم که رو به قبله نشسته و عبایی به دوش کشیده و عمامه ای دور سرش پیچیده و مشغول نماز خواندن است. از حالت او خوشم آمد. کنارش نشستم تا نمازش تمام شد.
آن گاه از من پرسید: «پسرم چرا نشسته ای؟ برو بخواب.» گفتم: «از کار شما خوشم آمده و می خواهم پهلوی شما بنشینم.» گفت: « نه برو بخواب.» رفتم و خوابیدم. شب بعد نیز از خواب بیدار شدم.
وقتی از دستشویی برگشتم باز هم دایی مشغول نماز خواندن بود. کنارش نشستم به من گفت: «برو بخواب.» گفتم : «دوست دارم هرچه شما می گویید من هم تکرار کنم.» دایی ام مرا رو به قبله نشانید و گفت: «یک مرتبه بگو، یا حاضرُ یا ناظرُ». من هم تکرار کردم. سپس دایی گفت: «برای امشب کافی است؛ حالا برو بخواب».
این کار چند شب تکرار شد و هر شب عبارت «یا حاضر و یا ناظر» را چند بار تکرار می کردم. کم کم، وضو گرفتن را هم آموختم و پس از آنکه وضو می گرفتم، هفت مرتبه می گفتم: «یا حاضر و یا ناظر» بالاخره کار به جایی رسید که من بدون اینکه نزد دایی بروم، خودم قبل از اذان صبح بیدار می شدم و نماز شب می خواندم و پس از نماز صبح، تسبیح به دست می گرفتم و پیوسته تکرار می کردم: «یا حاظر و یا ناظر» و از این کار حظِّ روحانی می بردم تا اینکه به این مقام و مرتبه رسیدم.1
منبع: کتاب مزرعه آفتاب گردان؛ یزدان رضوانی
در روایت است؛
هرکس یک نماز واجب خود را بجای آورد؛
یک دعای مستجاب (اجابت شده قطعی)
در نزد خدای تعالی دارد.
بعد نماز فوری سجاده نماز را ترک نکنیم❗️
حتما حداقل یک دعا کنیم ...
خدایم
مهربانم
مونس قلب تنهایم
محبوبم
خالق زیبایم
تو را از عمق جان دوست می دارم
با وجود چون تو معبودی چه حاجت است به کسی
ای بی همتا تمنای دلم
هرگز تنهایم نگذار...
