در آرزوی نسلی نمازگزار

راست گفته اند که آن ارزی که می ورزی ما در آرزوها، خواسته ها، گرایش ها و دغدغه هایمان شناخته می شویم. هرچه انسان بزرگتر می شود، خواسته هایش بزرگتر و عظیم تر می گردد و هر چه روح، حقیر و کوتاه نگر، خواسته ها نیز حقیر و کوچک می شوند. آن که "متاع قلیل" می طلبد ترجمان اندیشه و روح کوچک اوست و آن که حتی "بهشت" پاسخ عطشناکی او نیست، گواه رسیدن او به کمالی است که تنها پروازکنان اندکی به آن افق و کرانه می رسند.
ابراهیم پیامبر بزرگ الهی است که از گذرگاه آزمون هایی دشوار گذشته است و سرفراز و پیروز مقام "خلیل" و "امام" یافته است. اینک "پاداش" کار خویش را "نسلی نمازگزار" می طلبد و از حضرت دوست می خواهد او ذریه اش را پاسداران و گسترش دهندگان فرهنگ نماز قرار دهد. آیا آرزوی ابراهیم، نشان آن نیست که هرکس کمال ابراهیمی بیابد والاترین خواسته اش داشتن جامعه و نسلی نمازگزار است؟
او در سرزمینی که "غیر ذی زرع" است بذر نماز می افشاند و باروری فردا را در گرو نمازگزاران می بیند.

منبع: کتاب خانواده و نماز - ص110 - دکتر محمدرضا سنگری