احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

در اين مقاله اطلاعات زيادي درباره بعضي از محل هاي ديدني حرم مطهر امام رضا (عليه السلام )ارائه مي گردد.
در اين سال ها حرم رضوي آن قدر توسعه يافته که حالا گشت و گذار کامل در آن کار هر کسي نيست؛ گوشه ها و زواياي زيادي از صحن ها ،رواق ها و ايوان هاي آن از ديد عاشقان زيارت امام رضا(ع)پنهان مي ماند که هر کدام از آنها به تنهايي بسيار ارزشمند و خاطره انگيز هستند. ورود به بعضي از آنها براي عموم آزاد است و بعضي ديگر تنها به خواص و خادمان اختصاص دارند. سعي کرده ايم در اين صفحه اطلاعاتي درباره بعضي از اين مکان ها بدهيم تا با اطلاعات کامل به سراغ آنها برويد.

مرحوم آیت الله مجتهدی فرمودند: حاج علی تک تک در محل ما، پهلوان بود. هشتاد-نود سال هم عمر کرد. زورخانه اش الآن هم هست.
می آمد اینجا برای نماز. تک تک به او می‌گفتند، چون چاق بود؛ وقتی راه می رفت مثل ساعت تک تک می‌کرد. خودش به خودش می گفت: داش علی. خدا بیامرزدش.
خیلی علاقه به من داشت. دو سه دفعه هم در خانه کلّه پاچه درست کرد، ما را دعوت کرد. یک دفعه من می خواستم بروم مشهد، مرا دید. گفت: می خواهی بروی مشهد؟ گفتم: بله. گفت: آنجا که می روی به امام رضا(ع) بگو: داش علی یک چیزی در گوش من گفت، نفهمیدم چه گفت.

قد هزارتا آسمون کبوتراتو دوست دارم
وقتی میام امام رضا سوغاتی گندم میارم
وقتی میام به مشهدت داغ دلم تازه میشه
دلم میره کرببلا غصه بی اندازه میشه
تنگ میشه تا دلم برات عکس حرم رو میبینم
تو خیالم میام پیشت کنار گنبد میشینم
دنیا بدون مشهدت از خونمون کوچیکتره
وانمیشه دلم آقا با صد هزارتا پنجره
بسکه به مشهد اومدم جاده ها بام رفیق شدن
چرا نمیرسم آقا ثانیه ها دقیق شدن
دلم برای صحن نو نیگا بکن پر میزنه
ایندفه که من اومدم نگو که وقت رفتنه
امید دارم که من بیام دوباره پاکم بکنی
تو صحن اسماعیل طلا یه گوشه خاکم بکنی
با خاک کفشداری تو آقا چشامو سو میدم
با گفتن رضا رضا به خودم آبرو میدم
آخ که چی میشه تو بگی خونتو جمع کن و بیا
رها بکن زندگیتو بیا به مشهد الرضا
کاشکی میگفتی خونه ام یه حجره تو صحن طلاست
داد میزدم آی آدما صاحبخونم امام رضاست

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی

کاش دلت از دل تنگم خبری داشت...

آن روزها نه خبری از صحن جامع رضوی بود و نه رواق‌های بزرگی همچون امام خمینی(ره)، دارالحجه و دارالمرحمه از زائران پذیرایی می‌کرد. آن زمان حرم خلاصه می‌شد به صحن عتیق، مسجد گوهرشاد و بعد‌ها صحن امام خمینی(ره) و صحن نو...
آن روزها اما خیلی خوب می‌توانستی در نمایی از بالا به وضوح ببینی که چطور حرم آقا، قلب مشهد است. آن روزها تمام خیابان‌های شهر می‌رسید به میدانی که مشهدی‌ها به نام «فلکه حضرت» می‌شناختندش؛ میدانی که قلب شهر را در دل خود جای داده بود.