آقای مهربونم سلام ،هربار كه به زيارت آسماني‌تان مي‌آيم، حضور پُرشكوه شما را احساس مي‌كنم. در آغاز، ضريح نوراني‌تان را از حضور شما لبريز مي‌بينم. آنگاه رواق پيش رو را و بعد درمي‌يابم كه تمام آستان و بارگاه از نور حضورتان آكنده است. به هنگام وداع چون از زيارت بازمي‌گردم، درمي‌يابم كه در تمامِ كوچه‌هاي شهر نيز حاضريد؛ و بعد ناگهان حضورتان را در تمام خاك كشورم درك مي‌كنم.اين‌بار هم دست خالي، به نيابت از آقاي بزرگي به ديدار شما آمدم. همان كه بهترين دوست عالم و پدر مهربان ماست.
سلام ای آفتاب ایران ، یا علی بن موسی الرضا (ع)، که اشعه ی تابناکت تا دورترین کشورها را در نور دیده، و دست نیاز و چشم امید عاشقانت را بدین سو کشانده است. قدم بر چشم ما نهادی ای یادگار رسول صلی الله علیه و آله، که رنج این سفر طولانی را به جان خریدی، تا خاک راهت را شفای وجودمان سازیم و بر جای هر گامت بوسهای زنیم.
خوش آمدی ای عزیز زهرا علیهاالسلام، که تابش سبزت برکات زمین و آسمان را بر ما بارید و ما را غرق دریای نعمت کرد.
دوازده قرن است که نام تو تاج افتخار ایرانیان است، و جذبه ی ولایتت هر ساله میلیونها دل با محبت را از جای جای زمین به سوی تو میکشاند. این فخر ابدی پایدار باد و سایه ات بر سر ما مستدام، ای سلالهی حسین علیه السلام. السلام علیک يا علي‌بن موسي‌الرضا
درد دل : حیدری
