احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

پس از نماز به فکر عمیقی فرورفت، به روشن شدن هوا می‏اندیشید، به کسی که با روشن شدن هوا برای دریافت طلبش به منزل او می‏آمد و با جار و جنجال آبرویش را می‏برد. با خود می‏گفت: راستی امروز چه کنم! به چه کسی رو بزنم! تا این بدهی لعنتی را بپردازم و از شرش خلاص شوم! افکارش در این مورد موج می‏زد و هر لحظه به سویی می‏گریخت، ناگهان ملخی نسبتا درشت روی چراغ فانوسش جهید و در آن سکوت محض شیشه فانوس را آن چنان به صدا درآورد که چیزی نمانده بود بشکند.
نگاهش را به فانوس انداخت و آهسته بال قرمز رنگ ملخ را که در آن سرزمین به شاهپرک ها نقش بازی می‏کردند گرفت و به بیرون از مسجد پرتاب کرد.

هوا دیگر روشن شده بود، از جا بلند شد و به درون حیاط مسجد آمد، کفش‏هایش را آهسته روی شنهای حیاط می‏کشید و همچنان حالت متفکرانه داشت. هنوز چیزی به ذهنش نرسیده بود اما درست هنگامی که حیاط مسجد را ترک می‏کرد نسیم نسبتا تندی وزید و چراغ او را به سمتی حرکت داد، نگاهش را بلند کرد و به آن سو نگریست، چیزی مشاهده کرد که پاسخ مشکلش بود. بله! او «عریش» را دید.
عریش روستایی بود، در مجاورت یک فرسخی مدینه، با عجله به منزل رفت و فانوس را به میخ حجره آویخت و شتابان به سمت «عریش» براه افتاد.
آقا «علی بن موسی الرضا» برای مدتی از شهر مدینه به عریش رفته بود. غفاری می‏گوید: یک راست به سراغ ایشان رفتم وقتی آنجا رسیدم، «آقا» بر اسبی سوار بود و آماده رفتن به جایی، هنگامی که درست مقابل ایشان قرار گرفتم، نگاهی به من کرد و من بلافاصله به او سلام کردم، بزرگی از سر و رویش می‏بارید و جاذبه‏اش پاک مرا گرفته بود. می‏خواستم به او چیزی بگویم، اما خجالت می‏کشیدم ولی چاره‏ای نبود، باید درد خود را حداقل به او می‏گفتم. قدری جلوتر رفتم آهسته گفتم: «آقا» فلانی که دوست شماست مبلغی از من طلب دارد، به خدا مرا رسوای خاص و عام کرده! و من چیزی ندارم که طلب او را بپردازم.
«آقا» دیگر نگذاشت ادامه دهم، فقط گفت: همین جا بنشین تا من بازگردم! من منتظر ماندم تا خورشید غروب کرد، نماز مغرب را خواندم و چون ماه رمضان بود و من هم روزه بودم، گرسنگی آزارم می‏داد، اما هنوز از آقا خبری نبود. سینه‏ ام تنگ شد، گاه به دلم می‏ افتاد که منزل ایشان را ترک کنم و به شهر بازگردم، ولی با خود می‏گفتم: اینجا خانه‏ی امید است! نباید به این زودی مأیوس شوم.
با آن که کوزه‏ی آب در کنارم بود، اما هجوم افکار پی‏درپی، مانع از خوردن آب شده بود و تشنگی همچنان مرا رنج می‏داد.
در این موقع صدایی از بیرون خانه به گوشم رسید، از جا برخاستم و از درون اتاق به بیرون نگاه کردم، گروهی اطراف «آقا» حلقه زده بودند و هر یک تقاضای کمکی داشتند و ایشان به تقاضای آنها رسیدگی می‏کردند. وقتی همه متفرق شدند، وارد منزل شد و من با قدری فاصله،در گوشه‏ ی حیاط او را نگاه می‏کردم، خوشحال بودم چون با خود فکر می‏کردم حتما «آقا» به طلبکارم پیغام می‏فرستد و برای مدتی مطالبه‏ اش به تأخیر می‏افتد.
اندکی بعد مرا صدا زد، به درون اتاقش رفتم و در کنارش نشستم. مدتی به سکوت گذشت برای این که یک جوری راه حرف را باز کرده باشم، مقداری از اوضاع شهر و حاکم را برایش گفتم. چون سخنم تمام شد، گفت: گمان می‏کنم که هنوز افطار نکرده‏ای! گفتم: بله! دستور داد غذایی را برایم حاضر کنند و به خدمتکار گفت با من غذا بخورد. وقتی کاملا سیر شدم، آقا گفت: زیرانداز را بلند کن آنچه آنجاست برای خود بردار! با تعجب تشک را بلند کردم، سکه‏ هایی از طلا آنجا بود، آنها را جمع کردم و در دستار خود جای دادم، آنگاه ایشان چهار خدمتکار را همراه من فرستاد تا مرا در مسیر بازگشت همراهی کنند. به ایشان گفتم: «فداتون بشم!» مأمورین حاکم مدینه بر سر راهها ایستاده و نگهبانی می‏دهند مایل نیستم آنها مرا با خدمتگزاران شما ببینند!
او گفت: بسیار خوب! این غلامان تا هر جا که مایل بودی، با تو خواهند بود. پس از خداحافظی به اتفاق آنها براه افتادیم، با آن که شب بسیار تاریکی بود و راه هم ناهموار، ولی من از شدت سرور و خوشحالی نفهمیدم چگونه راه را پیمودم، فقط زمانی بخود آمدم که به محله ‏ی خود و نزدیک خانه رسیده بودیم، آنها را مرخص کرده و به خانه رفتم.
همسرم هنوز منتظرم بیدار نشسته بود، با شنیدن صدایم به سرعت به حیاط آمد فانوسی خواستم و با عجله دستار را زیر نور فانوس خالی کردم، سکه‏ ها را شمارش کردم چهل و هشت سکه‏ی طلا بود!
درخشش بیش از حد یکی از دینارها توجه مرا به خود جلب کرد، فانوس را برداشته و مقداری نزدیکتر بردم خیره شدم، نوشته‏ هایی روی آن مشاهده کردم، با خواندن آنها نفس عمیقی کشیدم. همسرم با تعجب پرسید روی سکه چه نوشته؟
گفتم: نوشته «او از تو بیست و هشت سکه‏ ی طلا می‏خواهد و بقیه از آن خودت» به خدا سوگند! خودم دقیقا نمی‏دانستم که او چه مبلغی از من می‏خواست. آن وقت با آسودگی خاطر به بستر رفتم.

منبع : كتاب امام رضا (ع)