خشوع یک حالت قلبی است که از شناخت و محبت زائر نسبت به امام رضا(علیه السلام) در دل و روان او ایجاد می شود. تأثیر شخصیت الهی و عظمت ملکوتی امام در قلب، حالتی را پدید می آورد که رعایت احترام در ظاهر را در پی دارد. حتی نوع ایستادن، نشستن، نگاه کردن، سخن گفتن، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثیر آن حالت درونی است. پس خشوع قلبی، خضوع اعضا و جوارح را به همراه دارد.
عالم والا سید عبدالله شبر در این باره می نویسد :
در حال زیارت این بزرگواران شایسته است که با کمال خشوع و ادب در مقابل مزارشان بایستی و همان گونه که آنان را در هنگام حیات زیارت می کنی هنگام مرگ نیز زیارت کن و چون به قبرشان نزدیک می شوی، چنان حرکت کن که گویی در هنگام حیات نزدیک می شوی.
بیرون آوردن کفش در حریم قدس زیارتگاه ها از توصیه ها و تأکیدهای بزرگان ما است. وقتی تربت پاک و مطهر ولی خدا مقدس است، به تناسب قداست مکان و جایگاه، زائر باید شئوون آنجا را رعایت کند. خداوند به حضرت موسی (علیه السلام) فرمان می دهد که :
« فَخلَع نَعلَیکَ إِنَّکَ بِالوادِ المُقَّدَسِ طُوی ؛ تو در وادی مقدس طوی هستی کفش هایت را در آور.»
این آیه ناظر به اکرام حرم و مزار پیشوایان ما است که زائر با خاکساری و فروتنی پا در حریم آستان قدس معصومان نهد.
منبع : نشریه ی هفتم لبیک یا حسین (علیه السلام)
