باشگاه ایثار و شهادت (تلنگر) : آنچه خواهید خواند دو خاطره از مردان کوچکی است که شجاعانه از ملت و کشور خود دفاع کرده و در آخر اجرشان را از معبود خویش گرفتن. یکی از روزها در منطقه عملیاتی والفجر که در ارتفاع ۱۱۲ فکه شمالی محوری که نیروهای گردان خندق لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) عملیات کرده بودند؛ صحنه بسیار عجیبی دیدم که برایم جالب و تکان دهنده بود. از دور پیکر شهیدی را دیدم که آرام و زیبا روی زمین دراز کشیده و طاقباز خوابیده بود. سال ۷۲ بود و حدود ۱۰ سال از شهادتش می‌گذشت. نزدیک که شدم از قد و بالای او تشخیص دادم که باید نوجوانی باشد حدود ۱۶-۱۷ سال. بر روی پیکر، آنجا که زمانی قلبش در آن می‌تپیده برجستگی‌ای نظرم را به خود معطوف کرد. جلوتر رفتم و در حالی که نگاهم به پیکر استخوانی و اندام اسکلتی‌اش بود و درگودی محل چشمانش معصومیت دیدگانش را می‌خواندم. آهسته و با احتیاط طوری که مبادا ترکیب استخوان‌هایش به هم بریزد دکمه‌های لباس را باز کردم. در کمال حیرت و تعجب متوجه شدم که یک کتاب و دفتر زیر لباس گذاشته بود. کتاب پوسیده را که با هر حرکتی برگ برگ و دستخوش باد می‌شد و برگرداندم. کتابی که ۱۰ سال تمام با آن شهید همراه بوده است کتاب فیزیک بود و یک دفتر که در صفحات اولیه آن بعضی از دروس نوشته شده بود خودکاری که لای دفتر بود ابهت خاصی به آنچه می‌دیدم می‌داد. نام شهید بر روی جلد کتاب نوشته بود. مسئله‌ای که برایم خیلی جالب بود. این بود که او قمقمه و وسایل اضافی همراه خود نیاورده و نداشت. ولی کسب علم و دانش آنقدر برایش مهم بود که در بحبوحه عملیات کتاب و دفترش را با خود جلو آورده بود. تا هر جا از رزم فراغتی یافت درسش را بخواند. *** شهیدی که دندان عقلش در نیامده بود در اطراف ارتفاع ۱۱۲ حدود پانصد متر جلوتر از جایی که کار می‌کردیم شیار کوچکی قرار داشت. آن روز من و شهید عزیزمان علی آقا محمودوند و چند تایی دیگر از بچه‌ها در حال گذر از آنجا بودیم که برای‌مان مشکوک آمد. جلو رفتیم و منطقه‌ای را که خاک دست خورده داشت بیل زدم استخوان‌های یک شهید نمایان شد. اندازه استخوان‌ها نشان می‌داد که جثه کوچکی داشته است. جمجمه‌اش بسیار کوچک بود. کنار پیکر یک قبضه آر‌پی‌جی هفت قرار داشت. داخل کوله آن را که نگاه کردیم خالی بود و این نشان می‌داد مردانه تا آخرین گلوله جنگیده است. شهید محمودوند گفت: به تیپ این شهید می‌خورد که از آن آدم‌هایی باشد که سنشان زیاد است ولی قد و جثه‌شان کوچک است. من گفتم: فکر نکنم چنین چیزی باشد حدس می‌زنم سن و سال این شهید حداکثر ۱۶-۱۵ سال باشد. به جمجمه که خوب نگاه کردیم دیدیم دندان عقلش هنوز در نیامده است کشی که به لبه شلوارش انداخته و دور مچ پایش بود قطر آن بسیار کوچک بود. پیکر شهید را کاملا از خاک درآوردیم. مدارک همراهش را که بررسی کردیم دیدیم که متولد ۱۳۴۷ است و در فروردین ۶۲ هم که در عملیات والفجر یک به شهادت رسیده پانزده ساله بوده متاسفانه اسمش در ذهنم نیست.

تبیین و شناساندن فرهنگ ایثار و شهادت از مکانیزم‌های دفاعی اسلام برای تسلیح جامعه در برابر هجوم فرهنگ‌های غیرخودی است، ایثارگری و شهادت‌طلبی نقش به‌سزایی در حفظ دین و ارزش‌های آن و استقلال کشور ایفا می‌کند؛ ترویج فرهنگ ایثار و شهادت و تلاش برای احیای آن به‌منظور مقابله با تهاجم فرهنگی، موضوعی است که نیازمند بررسی ابعاد مختلف آن است.

ایجاد کردن و سپس توسعه یک فرهنگ در میان یک جامعه، فعالیتی تدریجی و زمان‎بر است، البته بعضی از حوادث تاریخ در ایجاد و گسترش یک فرهنگ نقش تسریع‌کننده‎ای دارند، مثلاً درباره توسعه و گسترش شهادت در جوامع، حوادث بزرگی در زمان معاصر، پدیده انقلاب اسلامی با رهبری امام خمینی (ره) و سپس جنگ تحمیلی و دفاع مقدس 8 ساله، در رشد و تسریع و گسترش فرهنگ شهادت در میان دیگر جوامع نیز نقش داشته‎اند اما برای تداوم و گسترش این فرهنگ در زمان کنونی خبرگزاری فارس در استان مازندران به‌عنوان یکی از رسانه‌های ارزشی و متعهد به آرمان‌های انقلاب اسلامی‌ در سلسله گزارش‌هایی در حوزه دفاع مقدس و به‌ویژه تاریخ شفاهی جنگ، احساس مسئولیت کرده و در این استان پای صحبت‌ها و خاطرات رزمندگان و خانواده‌های شهدا نشسته و مشروح گفته‌های آنها را در اختیار مخاطبان قرار داده که در ادامه بخش دیگری از این یادگاری‌ها از نظرتان می‌گذرد.

هادی بصیر، برادر سرلشکر شهید حاج حسین بصیر «قائم‌مقام لشکر ویژه 25 کربلا» می‌گوید: برای شناسایی قبل از عملیات کربلای 10 که می‌رفتیم، تعدادی از بچه‌ها به حاج‌بصیر می‌گفتند: «اگر این بار نوبتی هم باشه نوبت شماست که شهید شوید.»

حاجی فقط لبخندی می‌زد و گاهی هم صورتش برافروخته می‌شد و در یک جمله کوتاه می‌گفت: «من لیاقت شهادت را ندارم.» البته حاجی خودش می‌دانست شهید می‌شود چون قولش را در خواب از امام حسین (ع) گرفته بود و هر عملیات یا خط‌نگهداری که می‌شد او کاملاً برای پرواز لحظه‌شماری می‌کرد.

قبل از عملیات نیروها را جمع کردیم تا حاجی برای‌شان صحبت کند، وقتی حاجی به صفوف نیروهای گردان نزدیک شد، همه بچه‌ها به احترام او از جا برخاستند، در صحبت‌های آن روزش به بچه‌ها توصیه کرد چون عملیات یک عملیات کوهستانی است، همدیگر را در حمل تجهیزات کمک کنند، وی لازمه پیروزی و موفقیت در این عملیات را همکاری و هم‌دلی دانست.

یکی از نیروها بلند شد و با صدای بلند گفت: «فرمانده آزاده! آماده‌ایم، آماده.» بچه‌ها هم بلند شدند و با مشت‌های گره کرده او را همراهی کردند، شور حال عجیبی در فضای گردان حاکم شد، در بخش دوم حاجی درباره ویژگی‌های «منتظر» صحبت کرد، چون نزدیک به نیمه‌شعبان بودیم درباره این که یک شیعه باید در هنگام انتظار چه رفتاری را داشته باشد مطالبی را عنوان کرد.

می‌گفت: «منتظر باید همیشه در جوش و خروش باشد، نباید به مثل آب راکد مرداب باشد، چرا که سکون، باعث گندیده شدن می‌شود.» وی آن روز با حالت خاصی صحبت می‌کرد که هر کس در آن سخنرانی حضور داشت، یقین پیدا می‌کرد که او به شهادت خواهد رسید.

حاجی در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: «یک منتظر خوب، منتظری است که همیشه پا در رکاب رهبر و الگوی‌شان امام باشد.» وی تا پایان سخنرانی‌اش فقط به همین موضوع اشاره داشت.‏

بعد از اینکه شناسایی‌ها تمام شد و ما را برای عملیات به منطقه بردند به یکی از بچه‌ها گفتم: «لازم است یک‌بار دیگر حاجی را بیاوریم تا با بچه‌ها صحبت کند.» احساس می‌کردم صحبت‌های حاجی در روحیه بخشیدن به نیرو موثر است و حقیقتاً هم همین‌طور بود، چند کلمه حاجی معجونی بود انرژی‌زا و روحیه‌بخش که به‌ویژه هنگام عملیات نیاز هر رزمنده‌ای بود.

غروب حاجی آمد و اولین کاری که کرد، دستور داد جنازه‌های عراقی‌ها را از محوطه دور کنند، خودش زودتر از هر کس دست‌به‌کار شد، به من گفت جنازه‌ها هم روحیه را پایین می‌آورد و هم اینکه از نظر بهداشتی خوب نیست در محل استقرار نیروها باشند، تا غروب با بقیه بچه‌ها گونی‌ها را از خاک پر کرد و به سنگرسازی مشغول بود، غروب رفت بالای گونی‌های سنگر نشست و دست به سر و صورتش کشید و به من گفت: «هادی! من دیگر پیر شدم نیاز به یک استراحت درازمدت دارم.»

بعد با لحن دلخراشی گفت: «دیگر خسته شدم، من به خیال اینکه از سر دلتنگی این حرف را می‌زند ـ چون داماد دختری‌اش در عملیات کربلای پنج به شهادت رسیده بود ـ به او گفتم: «بعد از عملیات مدتی را مرخصی بگیر و برو استراحت کن، خوب که خستگی‌ات در رفت، بیا.»‏

به‌نظرم اصلاً به حرف‌هایم توجهی نکرد و یا اگر هم کرده بود از کنارش گذشت و به دوردست خیره شد و به فکر فرو رفت.

نزدیک به تاریکی شب، به من گفت: «دو تا از گروهان‌هایت را آماده کن تا امشب روی قله سنگی عمل کنند، خودت با یک گروهان، اینجا بمان و جانشینت را بفرست، من «فدایی» را برای هدایت گروهان فرستادم، من و حاجی در دو سنگری که با قطع شدن کانال درست شده بود مستقر شدیم، روبه‌روی سنگر من یک درخت تنومندی داشت به‌نوعی استتار شده بود، از سنگر من بهتر می‌توانستیم جلو را نگاه کنیم، در کنار هر دو نفرمان بی‌سیم‌چی‌های‌مان بودند، به من گفت: «هادی جان! شما بیایید در این سنگر، من از آنجا می‌توانم بهتر نیروها را ببینم و به توپخانه گرا بدهم.»

من قبول کردم، تا رفتم بلند شوم نمی‌دانم چرا پشیمان شد، چند مرتبه دیگر خواست سنگرمان عوض شود ولی زود پشیمان شد.‏

بچه‌ها با هر مشقتی بود، قله سنگی را از چنگ عراقی‌ها خارج کردند، کار به جنگ تن به تن کشید، فدایی جانشین گردان عاشورا و یکی از فرماندهان گروهان ـ رمضان علیجان‌پورعزیزی ـ در آن جنگ سراسر حماسی به شهادت رسیدند.

ساعت حدوداً نزدیک به 11 شب بود که عراقی‌ها با خمپاره 60 ما را هدف قرار دادند، برحسب تقدیر و بهتر است بگویم خواست و گلچین خداوند خمپاره‌ای به داخل سنگر حاجی اصابت کرد، حاجی همان لحظه به شهادت رسید، ترکشی هم به من اصابت کرد، دو نفر از بی‌سیم‌چی‌های حاجی هم به شهادت رسیدند.

من خودم را سریع به بچه‌هایی که مجروح شده بودند رساندم، یکی دو تا از آنها بعد از چند دقیقه به شهادت رسیدند، وضع خیلی آشفته شد، حالا هدایت عملیات به عهده من افتاده بود، فرماندهان گروهان از من می‌خواستند که با حاجی صحبت کنند، و من به‌خاطر این که روحیه آنها حفظ شود می‌گفتم حاجی اینجا نیست.

به‌یاد برادر شهیدم اصغر افتادم، توی دلم مویه می‌کردم و می‌گفتم: «اصغر به‌پیش باز حاجی بیا!» سعی می‌کردم بغض نکنم و اشکی از چشمانم سرازیر نشود، فرمانده لشکر خبر حاجی را از من گرفت، بغضم را کنترل کردم و گفتم: «حاجی! رفت پیش عالی» منظورم سردار شهید ذبیح‌الله عالی «فرمانده گردان مسلم لشکر ویژه 25 کربلا» بود، این را که گفتم آقامرتضی ساکت شد و دیگر چیزی نگفت.

به بچه‌ها گفتم از تجهیزات حاجی چیزی را از او جدا نکنید بگذارید با همین سینه‌خشاب و بند حمایل او را به عقب انتقال دهند، حاجی همیشه به ما می‌گفت: «اگر ما را با همین لباس خونین و با همین تجهیزاتی که به ما بسته است، دفن کنند در آن دنیا و روز محشر با همین لباس و همین شکل محشور خواهیم شد.»‏

فارس

باشگاه ایثار و شهادت (تلنگر) :بهار را لبنان باشی و بخواهی بوی بهار را استشمام کنی باید به خانه‎های باصفای شهدا سری بزنی و عطر بهشت را در لبخند مادران شهدا استشمام کنی.

یکی از این خانه‎های بهاری، خانه باصفای ساده‎ای است که مانند بهشتی بر روی زمین جای گرفته.

خانه حاج عماد، سردار بزرگ مقاومت خانه ساده روستایی است که به صفای مادر بزرگوار سه شهید مزین است. مادر جهاد،فواد،عماد مادر مردانی است که به قول خودش آنها را برای شهادت تربیت کرده بود.

مادر سه شهید، آنها را در این خانه بزرگ کرده و از هر سوی این خانه خاطره ای شیرین دارد.

عماد سیزده ساله بوده که شاگرد بنای این خانه روستایی می شود وخانه ای چنین با صفا به دستان این اسطوره مقاومت ساخته می شود.

مادر عماد به وسعت زیبایی باغچه خانه‎اش خاطره بسیار دارد ولی خاطره‎ای شنیدنی از شهید بازسازی لبنان مهندس حسن شاطری از زبان او شنیدنی است. مادر حاج رضوان از حاج حسن شاطری اینگونه می‎گوید: بعد از جنگ سی وسه روز شنیده بودم که مهندسی از ایران برای مدیریت و در دست گرفتن کار بازسازی به لبنان آمده اما او را نمی‎شناختم. تخریب جنگ زیاد بود و نگرانی ما هم در آن شرایط بسیار. خرابی‎ها باید زودتر آباد می‎شد و مردم باید زودتر سرو سامان می‎گرفتند. یکسال قبل از شهادت عماد بود، روزی نگرانیم را به او گفتم که در این شرایط مهندسی که از ایران آمده چگونه می‎تواند این همه کار را انجام دهد.

حاج عماد لبخندی زد و گفت:خیالتان راحت! کسی آمده که بهترین فرد برای این کار است.

بعد از یکسال و در زمان شهادت عماد روند بازسازی به قدری خوب پیش رفته بود که دیگر همه جا مهندس ایرانی را می‎شناختند؛ کسی که بی‎وقفه کار کرده بود و خرابی‎ها زودتر از حد تصور همه آباد شده بود.

مهندس حسام (شهید شاطری)بعد از شهادت حاج عماد برای عرض تسلیت همراه مسوولین ایرانی به خانه ما که آمد برای اولین بار او را دیدم.

خانه شلوغ بود و همه به احترام او برخاستیم. در این مدت آنقدر تعریف او را شنیده بودیم که دوست داشتم او را از نزدیک ببینم.

مهندس تا مرا دید، نزد من آمد وگفت : مادر، از شما تقاضایی دارم. صمیمیت کلامش بر جانم نشست وقتی مرا مادر خطاب کرد.

گفتم :بفرمایید

گفت:اگر می‎شود از این جایی که ایستادید چند قدم آنطرف‎تر بروید.

با تعجب گفتم:حتما و یک قدم عقب رفتم .

ایشان با حضور آن همه مسوولین وجمع رسمی ،بر زمین نشست و بر جای قدم‎هایم بوسه زد.

همه جمع منقلب شدند و من شرمنده تواضع ایشان .چون باید مقام ایشان را در لبنان بدانی و احترامی که همه ما برای ایشان قایل بودیم و بدانی که کار ایشان چقدر تواضع و صمیمیت به همراه داشت. ایشان برخاست و گفت :شنیده‎ام بهشت زیر پای شماست.

 

باشگاه ایثار و شهادت (تلنگر) : مادر شهیدان «داود و محمدحسین فهمیده» : اگر شهدا نبودند ما اکنون چنین مملکتی نداشتیم.
مادر از خاطرات فرزندانش گفت: یک بار که محمدحسین کوچک‌تر بود، برای کاری هرچه صدایش زدم، پاسخی نداد! بعد از مدتی از آشپزخانه بیرون آمد. گفتم «کجا بودی؟ چرا جواب ندادی؟» به شوخی گفت «سر قبرم بودم!» گفتم «یعنی چه؟ مگر می‌شود قبرت در آشپزخانه باشد؟» گفت «نه مامان، قبر من در بهشت زهرا قطعه 24 است» گفتم «محمدحسین تو هنوز بچه‌ای، زمان شهادتت نیست که قبرت را مشخص می‌کنی!» گفت «نه مادر، اینطور می‌شود».

مادر شهیدان فهمیده ادامه داد: اوایل جنگ پاوه بود که محمدحسین گفت «می‌خواهم برای عروسی خواهر دوستم به خرمشهر بروم» او حتی ناهار نخورد. سریع آماده شد و یک پیراهن و جوراب برداشت و با دوستش رفت. ما هم با خیال راحت 2 روز بعد از آن با بچه‌ها به مهمانی رفتیم.

وی ادامه داد: آن روز که مهمان بودیم، چند پاسدار دنبال من آمدند. چادر دختر بچه‌ها را روی سرم انداختم و جلوی در رفتم، دیدم در اتومبیلی حسین جلو نشسته و گویا چند پاسدار در عقب مراقب او هستند! به من گفتند «خانم، ما باید شما را به کمیته امام ببریم» خیلی ترسیدم، سریع چادرم را عوض کردم و برگشتم. پرسیدم «محمدحسین! اتفاقی افتاده؟» سریع گفت «نترس مامان چیزی نیست، این پاسدارها دوستانم هستند».

مادر شهیدان فهمیده گفت: در کمیته به او گفتند که باید امضا کنی از کرج خارج نشوی. گویا به او گفته بودند باید از حضور در جبهه منصرف شود. او هم گفته بود شما برادرهای من هستید و من نمی‌خواهم شما را فریب دهم اما امضا نمی‌دهم که از کرج خارج نشوم. هر وقت رهبر اعلام کند به بسیجی نیاز است من نفر اول می‌روم. اما از بنده امضا گرفتند.

وی ادامه داد: وقتی از کمیته خارج شدیم به محمدحسین گفتم «مادر چه کرده‌ای؟ من خجالت کشیدم که مرا با پاسدارها از خانه بردند». گفت «مامان خجالت چرا؟ خدا می‌داند من کجا می‌روم»؛ در کمیته هم به من گفتند مراقب فرزندتان باشید و ببینید کجا می‌رود.

مادر شهیدان فهمیده اظهار داشت: بعد از مدتی برنامه‌ریزی کرد و وقتی همه آماده اعزام به خرمشهر بودند، با یکی از دوستانش خودشان را لای چادرها پنهان کردند و همراه آنها رفتند. وقتی از شهر رفتند به رزمنده‌ها گفته بودند ما می خواهیم به شما کمک کنیم و برایتان آب و نان آماده کنیم.  

وی یادآور شد: بعد از مدتی که محمدحسین رفت، یک شب وقت شام رادیو اعلام کرد یک نوجوان سیزده ساله به خودش نارنجک بسته و زیر تانک رفته و شهید شده است. به دلم افتاد این بچه 13 ساله حسین من بود. همسرم گفت «خانم این چه حرفی است؟ این جوان در خرمشهر شهید شده، حسین آنجا نیست. من اگر چنین پسری داشتم خدا را شکر می‌کردم».

مادر شهیدان فهمیده ادامه داد: آن قدر نگران بودم که پسر بزرگم گفت من می‌روم و او را پیدا می‌کنم که خیال شما راحت شود. بعد از چهار روز چند پاسدار آمدند. پرسیدم «از حسین خبر آوردید؟» شناسنامه حسین را نشان داد و گفت «این بچه شماست؟» گفتم «بله» گفت «مطمئن هستید؟» گفتم «چه حرفی می‌زنی؟ خب مشخص است که پسر من است» گفتند شهید شده و من دیگر چیزی نفهمیدم.

وی اظهار داشت: مدتی بعد از شهادت محمدحسین، پسر بزرگم گفت «مادر محمد حسین راه خوبی را رفته، من هم می‌خواهم به جبهه بروم». به او گفتم «من دیگر طاقت ندارم» گفت «نترس اتفاقی برایم نمی‌افتد؛ من نه شهید می‌شوم و نه زخمی، برمی‌گردم» سه ماه بعد جنازه او را هم برایم آوردند.

وی در پاسخ به سؤالی که اگر باز هم نیاز شود اجازه می‌دهید فرزندانتان راهی جبهه شوند، گفت: بله من رضایت دارم، اما بچه‌ها دیگر به رضایت من کاری ندارند؛ آنها راه خودشان را پیدا کرده‌اند.

مادر شهیدان فهمیده در پاسخ به نوع تربیت فرزندانش گفت: زمانی که باردار بودم، غذای هیچ‌کس رانمی‌خوردم و اگر هوس غذایی داشتم به خانه می‌رفتم و آن را تهیه می‌کردم.

وی خاطرنشان کرد: در جنگ سفره‌ای پهن شد، شاید ما هم کارت دعوتی داشتیم که توانستیم سر آن سفره بنشینیم و خدا را شکر می‌کنم.

شهید علی اصغر ارسنجانی فرمانده گردان میثم از لشکر 27 محمد رسول الله بود که در سال 65 به شهادت رسید.

گردان میثم یکی از گردان‌های به نام این لشکر بود که معروف بود بچه‌هایش داش مشتی هستند و علی اصغر آن را فرماندهی می‌کرد. عشق به شهادت به قدری در این فرزند حضرت روح الله شعله می‌کشید که در جملاتی می‌نویسد:

پروردگارا! تو خود گواهی که مثل شمع می سوزم و آب می شوم. و آنقدر دلم گرفته که اگر به من جرات می‌دادی خود را به دریا می انداختم خود را به آب و آتش می انداختم؛ خود را در بیابان ها رها می کردم تا بالاخره عقده دل خالی کنم. عقده دلم چیست؟ ایزد من تو خود گواهی که عقده من رسیدن به اهدافی که تمام انبیا و اولیا داشته اند؛ آری آن یاری کردن دین خداست.