به گزارش باشگاه ایثار و شهادت شهیدخبر «تلنگر»: محمد منتظر قائم در سال 1327 هجری شمسی در یک خانواده‌ی مذهبی و کم بضاعت در شهر فردوس به دنیا آمد.
پس از پایان سوم دبستان به یزد نزد اقوام پدری خود رفت و در آنجا به ادامه‌ی تحصیل پرداخت. همزمان با قیام 15 خرداد، محمد همراه پدر، در صف مبارزه با طاغوت درآمد و به تکثیر و پخش اعلامیه‌های امام خمینی پرداخت. او با خلوص خاصی، عکس امام را به شیفتگان می‌رساند و با همکلاسی‌هایش، بی پروا علیه رژیم شاه بحث می‌کرد.

محمد بعد از پایان دبیرستان به خدمت سربازی رفت و پس از پایان خدمت در شرکت برق توانیر مشغول به کار شد و همزمان با هدف برانداختن نظام شاهنشاهی و استقرار حکومت اسلامی با تشکیل گروهی به مبارزه پرداخت.

در سال 1351 هـ . ش، اعضای گروه شناسایی و محمد نیز دستگیر و زندانی شدند و محمد تحت شکنجه‌های وحشیانه‌ی مأموران ساواک قرار گرفت؛ اما جانانه در مقابل شکنجه‌ها مقاومت می‌کرد و شکنجه‌گران را به ستوه آورد. سرانجام پس از 15 ماه تحمل شکنجه و زندان، در حالی که هیچ اعترافی نکرده بود به ناچار او را آزاد نمودند.

پس از آزادی از زندان همچنان به مبارزه ادامه می‌دهد و به همکاری با سازمان مجاهدین خلق (منافقین) که آن زمان وجهه‌ی خوبی در میان مردم داشت، پرداخت؛ اما بعد از انحراف و تغییر ایدئولوژی سازمان، رابطه‌ خود را با آن قطع کرد؛ ولی همچنان به مبارزه علیه رژیم شاه ادامه می‌داد. محمد بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، خود را وقف انقلاب نمود و به عنوان نخستین فرمانده سپاه پاسداران استان یزد انتخاب شد و مسئول بنیانگذاری و تشکیل سپاه یزد و تصفیه‌ کمیته گردید. او سپاه را گسترش داد و با قاطعیت با ضد انقلاب به مبارزه برخاست.

مشکل بزرگ آقای رئیس جمهور

تلفن محرمانه‌ ریاست جمهوری در کاخ سفید به صدا در آمد. منشی مخصوص رئیس گوشی را برداشت و با اضطراب به اتاق رئیس جمهور وصل کرد. مکالمه‌ی فرد ناشناس 20 دقیقه طول کشید؛ پس از پایان مکالمه، رئیس جمهور به سرعت از منشی خواست تا یادداشتی که در پاکت قرار داده شده را به ستاد کل بفرستد.

پس از فرار آمریکایی‌ها از ایران، کاخ سفید اعلامیه‌ای به این شرح پخش کرد:
«آمریکا در عملیاتی در صحرای طبس جهت آزادی جان گروگان‌های اسیر در ایران با شکست روبه‌رو شد و اسناد سری و مهمی در درون هلی‌کوپترها به جای مانده است».

پس از اینکه مدت زمان کوتاهی از پخش این اعلامیه از جانب کاخ سفید سپری شد، به دستور مستقیم بنی‌صدر، که در آن زمان سمت فرماندهی کل قوا را داشت، هلی‌کوپترهای به جا مانده از عملیات آمریکایی‌ها بمباران شد و اسناد سری و مهم باقی مانده در آتش سوختند و محمد منتظر قایم ـ فرمانده‌ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یزد ـ که در منطقه از هلی‌کوپترها محافظت می‌کرد، به شهادت رسید.

شهادت محمد منتظر قائم به روایت همرزمان:

ظهر جمعه پنجم اردیبهشت از ستاد مرکزی سپاه تهران ، با برادر شهید محمد منتظری قائم در یزد تماس می‌گیرند که خبر رسیده چند فروند هلیکوپتر آمریکایی مردم را در کویر به گلوله می‌بندد و یک آمریکایی زخمی شده هم، در بیمارستان یزد است.

بلافاصله در بیمارستانها تحقیق می‌شود و قسمت دوم خبر تکذیب می‌گردد ولی بعد از ساعتی از دفتر آیت‌الله صدوقی با سپاه تماس می‌گیرند که اینجا یک راننده تانکر است و ادعا دارد تانکر نفتش را آمریکاییها در جاده طبس آتش زده‌اند. در پی این گزارشات، محمد تصمیم می‌گیرد که هر چه سریعتر به منطقه بروند و از نزدیک با حادثه برخورد نمایند.

آخرین دستخط شهید نشان می‌دهد که وضع منطقه را حساس و حضور آمریکاییهای مسلح و مهاجم را بنا بر اخبار و گزارشات رسیده قطعی می‌دانسته است ، یکی از برادران پاسدار یزدی اینچنین گزارش می‌دهد:
« وقتی قرار شد برویم محمد گفت : اول نمازمان را بخوانیم ... ما که نماز خواندیم و برگشتیم ، محمد هنوز در گوشه حیاط سپاه مشغول نماز بود . او نماز را همیشه خوب می‌خواند . اغلب ، در جمع‌ها ، او را به دلیل تقوایش ، پیشنماز می‌کردند. با اینهمه ، این بار نمازش حال دیگری داشت . بعد از آنکه تمام شد یکی از برادرها به شوخی گفت:"نماز جعفر طیار می‌خواندی؟ "

او با خوشحالی پاسخ داد: « به جنگ آمریکا می‌رویم . شاید هم نماز آخرمان باشد.»

در بین راه مثل همیشه شروع کرد به قرآن و حدیث خواندن و تفسیر کردن و توضیح دادن؛ سوره اصحاب فیل را برایمان تشریح کرد و داستان ابرهه را ... و گفت، آمریکا قدرت پیروزی بر ما را ندارد و به توضیح بیشتر مسائل پرداخت، از احادیث نیز استفاده می‌کرد...

محمد شهید با آنکه یک فرمانده نظامی خوب بود، یک معلم اخلاق و عقیده نیز بود. و با‌ آنکه در مواقع لازم از قاطعیت و همچنین خشم و جسوری فراوان برخوردار بود اما در مواقع عادی از همه پاسداران متواضعتر و معمولی‌تر بود، از اینکه به او به چشم یک فرمانده نگاه کنیم ناراحت می‌شد و با اینکه او می‌بایست بیشتر نقش فرماندهی و تصمیم‌گیری و طرح و نقشه را داشته باشد ولی علاوه بر آن همواره خود پیشقدم بود و بویژه در مواقع خطرناک حتما خودش نخست اقدام می‌کرد، از خودنمائی بشدت پرهیز داشت، حتی زیر گزارشات یا اطلاعیه‌هائی که اصولا با نام فرمانده سپاه اعلام یا ارسال می‌شود ، از نوشتن نامش خودداری می‌کرد.

کسی که وارد سپاه می‌شد امکان نداشت تا مدتی بفهمد او فرمانده ما است . بیشترین کارها را خودش انجام می‌داد . اغلب شبها نیز بخانه نمی‌رفت و حتی بجای ما هم پست می‌داد ، غذا خیلی کم و ساده می‌خورد ، بیشتر روزه می‌گرفت ، روز قبل از شهادتش نیز که پنجشنبه بود، روزه بود ...

راه طبس را با اینکه خاکی و خراب است با سرعت بسیار زیاد طی کردیم. در راه از سرنشینان اتومبیلی که از آنجا گذشته بودند ، سؤال کردیم ، گفتند آمریکائیها یک تانکر را آتش زده مسافرین یک اتوبوس را گروگان گرفته و هرچه داشته‌اند برده‌اند.

«وقتی که به چند کیلومتری منطقه‌ی فرود رسیدیم، حدود پانزده نفر از برادران کمیته‌ی طبس در آنجا بودند و عده‌ای از برادران ژاندارمری نیز در آنجا حضور داشتند که یکی از آنها گفت: «منطقه، مین‌گذاری شده و یک فانتوم به طرف ما تیراندازی کرده است». صبح زود چون از فانتوم خبری نبود به منطقه رفتیم و تعداد هشت جسد در آنجا یافتیم. افسر ژاندارمری، برای اطمینان، حکم مأموریت ما را که برای غرب کشور بود، نگاه کرد و به ما گفت: «تا فردا در اینجا نگهبانی دهید»؛

ما که می‌رفتیم یک ستوان گفت: چون فانتومها اینجا پرواز کرده‌اند ، می‌روم بی‌سیم بزنم به نیروی هوائی که بدانند نیروی خودی در منطقه هست.

عده‌ای از پاسداران فردوس و طبس نیز با ما تا 100 متری هلیکوپترها آمدند ولی جلوتر نیامدند ، ولی ما جلوتر رفتیم .

در این موقع متوجه‌ی طوفانی که حدود سه کیلومتر با ما فاصله داشت و معلوم بود که به سوی ما می‌آید، شدیم. در این لحظه فانتوم مزبور در بالای سر ما ظاهر شد، وقتی طوفان شروع شد، مأموران ژاندارمری منطقه را ترک کردند؛ ولی ما پنج نفر پاسدار یزدی و برادران کمیته‌ی طبس باقی ماندیم. طوفان رسید و ما در میان طوفان حرکت کردیم تا اینکه به منطقه‌ی فرود هلی‌کوپترها رسیدیم. دو فروند هلی‌کوپتر در یک طرف جاده و چهار فروند در طرف دیگر جاده قرار داشت، یکی از هلی‌کوپترها در حال سوختن بود و یک هواپیمای چهار موتوره نیز در کنار آن می‌سوخت. ما در وسط جاده از اتومبیل پیاده شدیم و برای شناسایی به طرف آنها حرکت کردیم...»

محمد منتظر قائم بدقت مراقب مین‌گذاری یا هر نوع تله انفجاری بود به موتورها و جیپ آمریکایی رسیدیم اول محمد موتورها را بررسی کرد وقتی مطمئن شد که مواد منفجره به آن وصل نیست رفتیم و آنها را روشن کردیم و با هم کنار جاده آوردیم ، همچنین جیپ را.

شهید محمد خوشحال و خندان گفت: « خوب اینهم 5 هلیکوپترهایی که در کردستان از دست دادیم خدا رسانده است . » و خودش به سمت یکی از هلیکوپترها رفت . طوفانی که مدتی قبل آغاز شده بود کاملا برطرف شده بود و هوا صاف بود .

«... فرمانده‌ ما خیلی با احتیاط داخل یکی از هلی‌کوپترها شد. پشت سر او من هم داخل هلی‌کوپتر شدم... یک کلاسور محتوی چند ورقه‌ی درجه‌بندی شده در آنجا پیدا کردیم و چون تخصصی در این مورد نداشتیم آن را سر جای خود گذاشتیم تا برادران ارتشی بیایند و آنها را مورد معاینه قرار دهند.»

«.. در داخل یکی از هلی‌کوپترها، یک دستگاه رادار روشن بود. فانتوم ها یک دور زدند، سپس دوباره به طرف هلی‌کوپترها آمدند و به وسیله‌ی تیربار کالیبر 50، یک رگبار به طرف هلی‌کوپترها بستند. این رگبار دقیقاً به طرف هلی‌کوپتری بسته شد که دستگاه رادار در آن روشن بود؛ در یک لحظه آن هلی‌کوپتر منهدم شد. من به فرمانده مان گفتم: «برادر محمد، بیا از اینجا برویم.» گفت: «فعلاً وقت آن نرسیده، وقتی فانتوم ها دور شدند ما هم می‌رویم»؛«به محض اینکه صدای فانتوم ها کم شد، ما به سرعت از هلی‌کوپترها دور شدیم و به هر صورت که بود، حدود 20 متر دویدیم و بعد روی زمین دراز کشیدیم. برادر عباس سامعی که راننده‌ی ما بود، به طرف من آمد و گفت: « من تیر خوردم، او با سرعت به طرف جاده رفت، برادر رستگاری در حال دویدن بود که من داد زدم تیر خوردم، او در جواب گفت: «من هم زخمی شده‌ام.» و بعد روی زمین افتاد؛ چون از ناحیه‌ی پا زخمی شده بود.»
«برادر عباس سامعی نیز که روی زمین دراز کشیده بود، بلند شد و مانند انسان‌های بی‌حال تلوتلو خورد و به زمین افتاد؛ من فکر کردم که از خستگی این طور شده است.

برادر رستگاری خودش را به طرف او کشاند و در کنارش دراز کشید. برادر منتظر قائم هم در طرف دیگر خوابیده بود. رفت و برگشت فانتوم‌ها همچنان ادامه داشت و دو هلی‌کوپتر که در آن طرف جاده قرار داشتند؛ هیچ کدام منفجر نشدند (البته بعد از آنکه به طبس رسیدیم، با کمال تعجب شنیدیم که فانتوم‌ها مجدداً بازگشته و یکی از آن هلی‌کوپترها را منهدم کرده بود[ند]). من داد زدم سوییچ ماشین کجاست؟

برادر رستگاری گفت: «عباس زخمی شده و بی هوش است.» برادر محمد منتظر قائم همچنان در آن طرف جاده دراز کشیده بود. من به طرف او رفتم، وقتی نزدیک شدم، دیدم مچ دستش قطع شده و پشت سرش افتاده است. فکر کردم مواد منفجره، دستش را قطع کرده است؛ جلوتر رفتم و او را صدا زدم، ولی جوابی نداد. چشمانش باز بود و چهره‌ی بسیار آرامی داشت، مانند آدمی که در خواب است. زیر بدنش خون زیادی ریخته بود. دیگر دلم نیامد که به او دست بزنم.

برادر زخمی دیگری که همراه محمد به داخل هلیکوپتر رفته است می‌گوید :
« ... در هلیکوپتر اشیاء مختلفی پیدا کردیم . از جمله یک کلاسور که چند ورقه درجه‌بندی شده و مقداری هم رمز در آن بود ... وقتی فانتومها آمدند و رفتند، برادر شهید و من از هلیکوپترها پائین آمدیم و به سرعت دور شدیم اما بلافاصله فانتومها برگشتند . ما روی زمین خوابیدیم و به حالت خیز درازکش پیش می‌رفتیم . برادر عباس گفت : من تیر خوردم . بعد بلند شد ولی تلوتلو خورد و بر زمین افتاد. فرمانده شهید منتظر قائم هم در طرف دیگر خوابیده بود. رفت و برگشت فانتومها همچنان ادامه داشت. به طرف محمد برگشتم ، دیدم که دست چپش قطع شده و پشت سرش افتاده است . او را صدا زدم ولی جوابی نشنیدم . چهره بسیار آرامی داشت .

چشمانش تقریبا باز بود و لبانش مثل همیشه لبخند داشت ، آنقدر آرام روی کتفش بر زمین افتاده بود که فکر کردم خواب رفته است ، اما زیر بغل او پر از خون بود ، فهمیدم محمد شهید شده و به آرزویش رسیده است . ما نتوانستیم پیکر به خون خفته او را ببریم. لذا محمد همچنان بر روی ریگهای کویر ، که با خونش رنگین شده بود ، تا صبح با خدای خویش تنها باقی ماند و صبح هم با اینکه از کانال‌های گوناگون قول هلیکوپتر و هواپیما برای آوردن جسد شهید را به یزد بما دادند و حتی یکبار مردم طبس جمع شدند و با شکوه تمام جسد شهید را تا فرودگاه تشییع کردند و با اینکه برادرانمان حکم برای سوار کردن شهید و زخمیها گرفته بودند، اما بی نتیجه ماند و سرانجام نزدیک غروب با آمبولانسی که از یزد آمده بود، شهید و من را به یزد بردند و شهید را فردا صبح با عظمت بی نظیری تشییع کردند...»

خون شهید موجب رسوایی دوستان آمریکا

با توجه به اینکه بمباران هواپیماهای ایرانی به دستور بنی صدر خائن ، موجب شهادت شهید منتظر قائم شد ، سوالاتی در مورد علت صدور دستور بمباران غنائم باقیمانده از ارتش آمریکا مطرح شد. پاسخ این سوالات زمانی آشکار شد که بنی صدر از ایران فرار کرد.

در همان زمان مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی ... درباره مسائلی که در کمیسیون ( شورای انقلاب ) مطرح شد اظهار داشت : « یکی از مسائل ، مربوط به بمباران کردن هلیکوپترهای باقیمانده و شهادت فرمانده پاسداران یزد در جریان این بمباران و بعضی حوادث دیگر که در این باره واقع شده ، بوده است . شورای انقلاب 3 نفر را مأمور بررسی این حوادث کرد تا این حوادث را پی‌گیری کنند تا ببینند ماجرای بمباران چه بوده است و چرا توجه نکردند که فرمانده سپاه پاسداران یزد شهید و عده‌ای مجروح بشوند و پاره‌ای حوادث دیگر که ذکر آن مصلحت نیست . »

همچنین دانشجویان مسلمان یزدی دانشگاه تهران ، خواستار محاکمه عاملین شهادت فرمانده سپاه پاسداران یزد شدند :
« برادر مجاهد محمد منتظر قائم در رکاب بت‌شکن زمان امام خمینی و در رابطه با حمله نظامی احمقانه امریکای جنایتکار که به لطف خدای تبارک و تعالی در هم شکسته شد به شهادت رسید . ما این شهادت پر افتخار را به پیشگاه امام امت و ملت قهرمان ایران و همچنین خانواده محترم شهید تبریک می‌گوئیم ، ولی ما شهادت برادر مجاهدمان را در رابطه با یک توطئه علیه انقلاب اسلامی ایران می‌دانیم و از مقامات مسئول خصوصا شخص رئیس جمهوری (بنی صدر) می‌خواهیم که چگونگی طراحی این توطئه را که منجر به شهادت این برادر رزمنده شد برای ملت رشید ایران و خانواده آن شهید روشن نمایند ...»

نیم ساعت بیشتر از خبر رادیو آمریکا مبنی بر وجود اسناد در هلیکوپترها نگذشته بود که صحرای طبس به بهانه وجود مین و کماندوی خیالی بمباران میشود. این اقدام کاملا بر خلاف اصول نظامی و همه موازین منطقی بود. گذشته از اسناد ، هلیکوپترهایی از بین رفت که هر کدام چند میلیون دلار ارزش داشت.

رئیس جمهور بنی صدر در مصاحبه تلویزیونی پنجشنبه 26 اردیبهشت 59 خیلی عادی با این "فاجعه" برخورد کرد و با رد وجود هرگونه توطئه ، پس از بیست روز تنها به این جمله اکتفا کرد که "مسأله در حال پی‌گیری است"!

پس از بمباران هلی‌کوپترهای آمریکایی‌ها ـ که اسناد و مدارک مهمی مربوط به ادامه‌ی طرح و برنامه‌های آنها پس از انجام دادن مرحله‌ی اول عملیات در آنها بود ـ بنی صدر علت این اقدام را از بین بردن فرصت دوباره، برای استفاده‌ی آمریکایی‌ها از این هلی‌کوپترها اعلام کرد؛ در حالی که اگر چنین احتمالی وجود داشت، باز کردن وسایل و قطعات حساس پروازی کافی بود. که آنها را از کار بیندازد. علاوه بر این اضافه شدن پنج فروند از مدرن‌ترین هلی‌کوپترهای جهان به نیروی هوایی ایران می‌توانست غنیمت جنگی بسیار خوبی باشد که با این اقدام خائنانه‌ی بنی‌صدر تحقق نیافت.

انتهای پیام/مجتبی غلامی

حسین شرفخانلو، نویسنده، در گفت‌وگو با خبرنگار ایثار و شهادت شهیدخبر «تلنگر»:  با اشاره به جزئیات کتاب جدیدش گفت: انتشارات روایت فتح مجموعه‌ای با عنوان «از چشم‌ها» دارد که در آن به زندگی شهدا از نگاه اعضای خانواده و همراهان و همرزمان شهید دیده و روایت می‌شود. نویسنده کتاب در این مجموعه به سراغ نزدیک‌ترین افراد به شهید می‌رود و زندگی او را از نگاه دیگران تعریف می‌کند.

وی ادامه داد: کتاب جدید من نیز یکی از مجلدات این مجموعه است که با محوریت زندگی شهید مصطفی پیش‌قدم، از شهدای شهر تبریز، نوشته می‌شود. این اثر شامل مصاحبه‌هایی است که با خواهر، بردار‌ها و دوستان شهید نوشته شده که از سوی انتشارات روایت فتح منتشر خواهد شد.

شرفخانلو با بیان اینکه کتاب حاضر حاصل 12 مصاحبه با نزدیکان شهید است، به ویژگی‌های شهید شرفخانلو اشاره کرد و یادآور شد: مجموعه «از چشم‌ها» همیشه شامل زندگی‌نامه و خاطرات شهید از دوران کودکی تا زمان شهادت شهید است. این کتاب نیز به تبع چنین ویژگی‌ای دارد. برای تکمیل بخش‌های مختلف زندگی این شهید به سراغ افراد مختلفی رفته‌ام که هر کدام از این خاطرات شیرینی خاص خود را دارد. به عنوان نمونه یکی از خاطرات این کتاب از زبان یکی از همرزمانش نقل شده که در آن روایت شده که شهید پیش‌قدم تا مدتی محافظ امام(ره) بود. در این برهه خاطراتی نقل شده که هر کدام از آنها جالب است، به عنوان نمونه نقل کرده‌اند که زمانی ایشان محافظ امام(ره) بودند، از دست امام(ره) که برای نماز شب بیدار شده بودند و برای شهید پیش قدم که در آن شب نوبت کاری‌اش بود، چای می‌برد. شهید پیش‌قدم همیشه از این چای به عنوان بهترین چای‌ای که خورده است، یاد می‌کند.

نویسنده کتاب ادامه داد: بخش دیگر خاطرات شهید پیش‌قدم به خاطرات او در جبهه اختصاص دارد. او در این زمان فرماندهی گردان امام حسین(ع) را برعهده می‌گیرد و در عملیات‌های کربلای 4و 5 حضور دارد؛ در حالی که هیچ یک‌از اعضای خانواده از این موضوع اطلاع نداشتند. جالب اینجاست که فرمانده گردان امام حسین(ع) همانند خود سیدالشهدا(ع) شهید می‌شود.

به گفته شرفخانلو، شهید پیش‌قدم به ویژگی‌های اخلاقی متعددی معروف بودند که از این میان نماز اول وقت و ترک نشدن ورزش از جمله این موارد بود.

وی ادامه داد: هنوز برای اثر عنوان خاصی انتخاب نکرده‌ام، اما احتمال دارد که اسم کتاب را «السابقون» انتخاب کنم، چون به ویژگی‌های اخلاقی ایشان نزدیک است.

انتهای پیام/مجتبی غلامی

 
چشم دریا خون‌فشان، غَم داغ را
کربلا برپا همه آفاق را
شد خبر دل را که بویی می‌رسد
صاحب سِرِّ مگویی می‌رسد
کربلا را لاله رویی می‌رسد
غرقه در خون روی و مویی می‌رسد
از خُم کوثر سبویی می‌رسد
از مِی حق تَر گلویی می‌رسد
دست بازو بسته چون حیدر کَسی
پیکر دریادلانی اطلسی
می‌چکد خون از گلوی لاله‌ها
شهر حافظ مست بوی لاله‌ها
عاشقی یعنی که زهرا پیشگی
یار و غمخوار ولی، هَمّیشگی
عاشق یعنی که در بحر بلا
همچو غواصان بنوشی مِی زِ لا
لا چو گشتی در اِلای فاطمه
ره بیابی کربلا را خاتمه
چشم دریا خون‌فشانِ یاسِ عشق
غرقه در خون آمده غواصِ عشق
آنکه شیرینش به جان، زهراست او
هر دَمَش یک کربلا برپاست او
گفتم از زهرا نفس آتش گرفت
سینه شوقِ یالثاراتش گرفت
گفتم از زهرا لبانم سوختند
آتشی در سینه‌ام افروختند
کیستی اِی زُهرۀِ مغموم عشق؟
نقشِ خونین خدا بر بوم عشق
سینۀِ دریا غریقِ داغِ یاس
کرده بر تن خاکِ صحرا، خون لباس
سینۀِ سرخ شقایق، داغِ عشق
بوی زهرا می‌دهد آفاقِ عشق
می‌تپد دریادلی را دل به خاک
عشق زهرا کرده مستان را هلاک
یادگار از عشق زهرا سینه‌چاک
استخوانی مانده بر جا و پلاک
استخوان‌ها را کفن پوشیده‌اند
در کنارِ هم شقایق چیده‌اند
کربلا را محرم راز آمدند
کربلای پنجیان بازآمدند
آن پرستوها به پرواز آمدند
بال‌وپرها غرقه خون بازآمدند
از سفر بازآمدند آن یارها
با خمینی آن علم بردارها
گَشته گم یوسف به کنعان آمدند
شهرِ حافظ را به مهمان آمدند
در کفن‌پوشیده تن‌ها آمدند
جان فدایی‌های زهرا آمدند
استخوان‌ها بوی همت می‌دهند
بوی درد و رنج و محنت می‌دهند
بوی یاس خورده سیلی می‌دهند
بوی روی گشته نیلی می‌دهند
بوی پهلویِ شکسته می‌دهند
بوی بازوهایِ بسته می‌دهند
بوی فرقِ غرقه در خون می‌دهند
بوی فکه بوی مجنون می‌دهند
استخوان‌ها بوی خیبر می‌دهند
داغ همت بر دل ما می‌نهند
دستِ دل بر دامن سروی بلند
رفته دل در دام گیسویی به بند
قومِ بوده کربلا آرامشان
بی کفن در خاکِ غربت بی‌نشان
دسته‌گل‌های کفن‌پوش آمدند
گشته یاران فراموش آمدند
کرده نوش از لعل حیدر جام‌ها
بازگشتند از سفر گمنام‌ها
آتشی در سینه، بر لب آهِ سرد
رود خون از دیده‌ها جاری به درد
کاروانی می‌رسد لبریزِ مَرد
عاشقانِ کربلا را خون نَوَرد
کربلا آن قبلۀِ آمالشان
نُه‌فلک آشفته‌حالِ حالشان
می‌زند بر ساحلِ دل، موج غم
استخوان‌ها خفته در آغوش هم
خفته در خاک بلا غواص عشق
حرمت حق تا بدارد پاس عشق
حق که باشد جز حسین و فاطمه
کربلا باشد بر این ره خاتمه
حق حسین است و حسین است عین حق
وز غم او گشته این عالم خَلَق
در ازل او عهد ما را بست اَلَست
از برایِ او هویدا گشته هست
یک بلی گفتیم و عالم شد بلا
قبلۀِ شش‌گوشه بر پا کربلا
نقطه پرگار هستی شد حسین
برمدار او بگردد عالمِین
در حریمش کَس نگردد خاصِ عشق
تا نگردد در یمش غواصِ عشق
آنکه غواصی کند در بحر او
کی نماید جز بلا را آرزو
غوطه چون خوردی در این بحر عمیق
یابی اندر او همه دُرّ و عقیق
هرکه این ره رفته برگشتش چو نیست
عمق این دریا نداند کَس که چیست
هرکه یک قطره خورد زین آب عشق
تا ابد گردد دلش بیتاب عشق
در یم او هرکه‌ای غواص شد
عاقبت بر نیزه چون عباس شد
به امید ظهور حضرت یار ...
 

اسمش رضا بود. رضا نادری متولد دهمین روز از آبان ماه سال 1346 از شهرستان شاهرود. مسئول تیم شناسایی و اطلاعات تیپ قائم(عج). در روز میلاد امام رضا(ع) به دنیا آمده بود. برای همین اسمش رضا بود.
در ریاضی و محاسبات استاد بود. قهرمانی دومیدانی کشور را داشت. بیست و یک ساله بود. اما کارهای او کارشناسان جنگی را به حیرت وامی‌داشت.
در هر منطقه بهترین طرح‌ها را اجرا می‌کرد. در عملیاتی در منطقه کردستان به شناسایی منطقه رفت. بعد از آن دو روز در داخل چادر مشغول بود! به همراه مقدار زیادی کاغذ و مقوا و چسب!
روز بعد فرماندهان گردان‌ها را به داخل چادر دعوت کرد. چیزی که می‌دیدند باور کردنی نبود. ماکت کل منطقه عملیاتی را با مقوا و چسب به زیبایی ساخته بود!
هر سؤالی فرمانده گردان‌ها داشتند از روی ماکت جواب می‌داد! و یک نابغه جنگی بود. در شلمچه کاری کرده بود که آتش دشمن روی نیروهای ما نباشد. سنگرهایی طراحی کرد که هم از دید دشمن محفوظ باشد هم دیده‌بان بتواند بدون مشکل کارش را انجام دهد.
رضا یک خطاط بود. تابلوهای شهدا را می‌نوشت. یک نویسنده بود یک استاد ادبیات! زیباترین متن ادبی را چند روز قبل از شهادت برای عید قربان نوشته بود. روزی که رضا در همان روز قربانی خدا شد. عملیات مرصاد در پنجم مرداد ماه سال 1367 او را در سن 21 سالگی آسمانی کرد. مزار پاک و مطهرش در شاهرود قرار دارد.

قسمتی از وصیت نامه شهید نادری که بر روی سنگ مزار این شهید نوشته شده است:

ای برادر به کجا می‌روی، کمی درنگ کن! آیا با کمی گریه و خواندن یک فاتحه بر مزار من و امثال من، مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو گذاشته‌ایم فراموش خواهی کرد یا نه!؟
اما مسئولیت ادامه دادن راه ماست. ما نظاره می‌کنیم که تو چه خواهی کرد!!
والسلام_عبدالمعاصی رضا نادری

مزار شهید: گلزارشهدای شاهرود - سمنان

عبدالرسول زرین سال 1320 در یکی از روستاهای توابع استان کهکیلویه و بویراحمد متولد شد. در چهار سالگی پدر و در 6 سالگی مادرش را از دست داد، سرپرستی او را دایی‌اش بر عهده گرفت. 9 ساله بود که به دلیل حق خوری خان‌های منطقه زندگی‌اش تصمیم به هجرت از آن محیط پر از خان و خان‌زاده گرفت. این نوجوان یتیم خداجوی در15 سالگی بعد از طی طریق کوه و دشت تنها به اصفهان رسید و بعد از مدتی کار و تلاش تشکیل خانواده داد و در سن 27 سالگی اقوامش را که در کودکی گم کرده بود پیدا کرد.

عبدالرسول زرین، رحیم صفوی و شهید خرازی در وسط تصویر

 

شهید حاج حسین خرازی، زرین را به خوبی می‌شناخت و درباره‌اش حرف‌های زیادی زده است‌. رابطه این دو رابطه پدر و فرزندی بوده و بارها همدوش با یکدیگر صحنه‌های پر خطر ونفس گیر را در کردستان و جنوب به چشم دیده‌اند. زرین بارها زخمی شده بود و60 درصد از کار افتادگی داشت. خرازی معافیت او را از رزم صادر کرده بود اما نشستن برای این رزمنده دلاور معنایی نداشت و اگر نشستن و تسلیم را می‌شناخت در 15سالگی جسارت ترک موطن را نداشت و سرگردان بیابان وحشی نمی‌شد.

 

وقتی که این تک‌تیرانداز ایرانی تصمیم گرفت تا در منطقه بُستان یک مانع را هدف قرار دهد و به صورت همزمان یک گلوله به لاله گوش او اصابت کرد. اما این رزمنده جان سالم به در برد و تک تیرانداز عراقی و نیروی کمکیش را به درک واصل کرد.

 

شهید خرازی در باره زرین گفته است:«قبل از شروع جنگ تحمیلی در کردستان و در گروه ضربت خیلی خوب خود را نشان داد.دیواندره و آوردگاه گاران شاهد دلاوری‌های اوست.» گروه ضربت به فرماندهی حسین خرازی به هر وحشتکده‌ای سرک می‌کشید و بارها با هنر این پلنگ کوهستان یعنی زرین، دشمن بیشترین آسیب‌ها را متحمل شد.

 

 

تک تیرانداز سرشناس نبرد بارها آتش بار دشمن را در ارتفاعات صعب‌العبور فقط با یکبار فشار دادن ماشه تفنگ « اس وی دی و اف پی کا» خاموش کرده است. با شروع جنگ تحمیلی به جبهه‌های جنوب آمد و تا سال 63 به طور مداوم در بیشتر عملیات‌های جنوب و غرب حضور فعال داشته است‌.مسئولیت‌های مختلفی از جمله فرماندهی گردان و محور را بر عهده داشته و گروه‌های مختلفی را آموزش داده و به عنوان تک تیرانداز بین گردان‌ها فرستاده است.

 

این ادعای بزرگی است ولی اتفاق افتاده و شوخی نیست. این مطلب به تأئید حاج حسین خرازی رسیده است و قول اوست که به وسیله سلاح «اس وی دی» چند هزار دشمن بعثی را به هلاکت رسانده و چندین فرمانده عراقی را از میان برداشته است. چند تپه را به تنهایی تصرف کرده است. تپه‌هایی که زرین تصرف کرده به نام خودش نامگذاری کرده‌اند. عبدالرسول زرین، به دلیل ترسی که در دل دشمن انداخته بود به «صیاد خمینی» معروف شده بود.

 

شهید خرازی در مورد دلاوری‌های زرین عنوان کرده است: «انگار که ایشان جنگی به دنیا آمده بود.» در جای دیگر هم او را «گردان تک نفره زرین» خطاب کرده بود چون به اندازه یک گردان موثر بود.

 

 

عبدالرسول زرین و حاج حسین خرازی

 

زرین بسیار ساده و صمیمی بود. تواضع وفروتنی عجیبی تمام وجودش را فرا گرفته بود. حتی ذره‌ای تکبر از او دیده نشد. با نگاه به قامت خاکی وظاهر بسیار ساده‌اش هیچکس نمی‌توانست باور کند که او همان تک تیرانداز بزرگ است. سرانجام این مجاهد با صفا و سر باز مخلص لشکر امام حسین(ع) بعد از بارها مجروحیت و ده‌ها نکته عبرت‌انگیز با عشق به حسین بن علی (ع) در عملیات خیبر به درجه رفیع شهادت رسید.

 

* ایسنا