حمید ایرانمنش سی‌ام اردیبهشت ماه سال 1334 در شهرستان کرمان به دنیا آمد. سال 1356 برای خدمت سربازی به پادگان 05 کرمان منتقل شد و پس از سه ماه آموزش به تهران انتقال یافت.

با ورود امام برای استقبال از ایشان سر از پا نمی‌شناخت. چند ماه در تهران، در رکاب امام فعالیت جدی داشت تا این که سپاه تشکیل شد و حمید به کرمان برگشت و به عضویت سپاه کرمان در آمد.

حمید رگباری

علی مهرابی یکی از همرزمان حمید روایت می‌کند: « پس از تشکیل سپاه به عضویت آن در آمد. سپاه آن زمان، تشکیلات گسترده‌ای نداشت، بلکه در حد یک کلانتری معمولی امروزی بود و بیشتر کار فرهنگی انجام می‌دادیم. یک شب پشت بام سپاه (روز سوم تشکیل سپاه ) کشیک می‌داد، دیدم با دقت مراقب اطراف است. خواستم امتحانش کنم چند گلوله رسام ، حول و حوش حمید شلیک کردم و او نیز اسلحه را گذاشت روی رگبار و دور خودش شروع به چرخیدن کرد. به این خاطر حمید قبل از این که به حمید چریک معروف شود، به «حمید رگباری» شهرت یافته بود، خلاصه او حدود سه خشاب خالی کرد.

به طوری که همه بچه‌ها کف اتاق‌ها دراز کشیده بودند. بعد که از او بازجویی به عمل آمد چرا به صورت رگبار شروع به تیراندازی کردی؟ او فی البداهه ، سناریویی ساخت و تعریف کرد که همه متوجه شدند خیلی به جا و به موقع تیراندازی کرده است. گفت: یک «موتور 1000» دیدم که با دو راکب روبروی سپاه ایستادند و تا خواستند شلیک کنند، من شروع به تیراندازی کردم. »

روایت حمید چریک شدن

همچنین سردار خوشی، از دیگر همرزمانش ، نقل می‌کند: «او علاقه خاصی به کارهای رزمی و چریکی داشت. در تمام عملیات‌ها پیش قدم بود. همیشه یک قطار نارنجک دور کمرش می‌بست و تخصصش در پرتاب نارنجک بود. البته اسلحه هم داشت. ابتدا فاصله را محاسبه می‌کرد و زاویه را در نظر می‌گرفت و بعد اقدام به پرتاب نارنجک می‌کرد. در برخی عملیات‌ها به همین شکل باعث موفقیت می‌شد و به این خاطر به «حمید چریک» ، معروف بود. مسئله جالب دیگر کوله پشتی او بود که داخلش همه چیز پیدا می‌شد. تمامی امکانات زمینی مثل ظرف، قابلمه ، چراغ خوراک پزی، و ... .مثلا یک موقع خواستیم اِشکنه درست کنیم، فوری پیاز و سیب زمینی از کوله پشتی درآورد. کلا خیلی سریع و فرز بود.

او یک رمز داشت ( هلم هوتا – شلم شوتا ) یک شب برای پاکسازی به شهر رفتیم چون ضدانقلاب داخل شهر آمده بود. بعد از اتمام مأموریت تماس گرفتیم که ما داریم می‌آییم. چون منطقه حساسی بود کوچکترین حرکتی که مشاهده می‌شد، مورد تیراندازی قرار می‌گرفت. به سمت پایگاه می‌آمدیم. حمید مسئولیت فرماندهی را به عهده داشت. نزدیک پایگاه ، رزمندگان از داخل به صورت رگبار به سمت ما شلیک کردند. خودمان را داخل جوی آب انداختیم. حمید داد زد که منم هلم هوتا – شلم شوتا و به این طریق آنها ما را شناختنتد و تیراندازی قطع شد. او جان همه ما را نجات داد.

دوئل نارنجکی حمید چریک با عراقی‌ها

سردار حاج قاسم سلیمانی درباره شجاعت وی در کتاب «چریک» روایت کرده است: «با حمید چریک در عملیات‌هایی چون طریق‌القدس و فتح المبین بودیم، خیلی فرز بود و در شرایطی که آتش سنگین عراقی‌ها روی خط ما بود با گردانش به نزدیک خط عراقی‌ها رفت و تمام خط‌ را با استفاده از نارنجک از کار انداخت. شجاعت عجیبی داشت. کافی بود بداند در گوشه‌ای از خط نیاز به ابتکار یا ریسک است اولین کسی که حاضر می‌شد وظیفه هدایت نیروها را بر عهده گرفته و وارد عمل شود، حمید ایرانمنش بود.

نزدیک عید نوروز بود که عملیات داشتیم شب با حمید و دو نفر دیگر برای شناسایی رفته بودیم حمید داوطلب شد تا برای شناسایی خط نزدیک رودخانه برود مطمئن بودیم عراقی‌ها وی را می‌بینند اما وی با نرمی خاصی حرکت کرد و در آرامش کامل خط عراقی‌ها را دید زد و برگشت در همین حین یکی از سربازان عراقی دوان دوان خود را به فرمانده‌اش رسانید تا حمید چریک را نشان دهد اما حمید به سرعتی باور نکردنی خود را به بالای تپه رسانید و کسی او را ندید.

روایت آزادی حمید چریک از اسارت عراقی‌ها

وقتی حمید در یکی از عملیات‌ها بیهوش بود، اسیر می‌شود وقتی به هوش می‌آید می‌بیند، دو سرباز عراقی در جیب‌های وی قرآن و عکس امام(ره) و مهر نماز را پیداکرده‌اند و به صدام ناسزا می‌گویند که چرا ما را وارد جنگ با سرباز محمد (ص) و علی (ع) کرده است، پزشک عراقی‌ها او را معاینه و زخمش را پانسمان می‌کند و حمید چریک به عقب برمی‌گردد.»

برگزاری مراسم عروسی با نان و پنیر

فاطمه حسنی سعدی همسر حمید ایرانمنش می‌گوید: «حمید بسیار ساده زیست بود. عروسی را با شام ساده نان و پنیر و سبزی برگزار کرد. اعتقاد داشت باید برخی سنت‌های غلط نظیر عروسی با شام مفصل را نادیده گرفت. حمید بسیار مهربان و خوش برخورد بود به گونه‌ای که در مراسم تشییع جنازه وی جمعیت زیادی از کرمانی‌ها حاضر شده و برای تسلیت به نزد ما آمده و از ویژگی‌های وی که ما در زندگی‌اش ندیده بودیم می‌گفتند.حمید در دوعملیات قبل از الی‌بیت‌المقدس به حدی صدمه دید که احتمال آسیب دیدگی ناشی از ترکش‌هایی که در بدن داشت زیاد بود ولی با همان حال اعتقاد داشت باید برود جبهه و به رزمندگان اسلام کمک کند، بعد از عملیات الی‌بیت‌المقدس خبر شهادتش را به ما دادند».

سردار شهید حمید ایرانمنش در جریان عملیات سنگین بیت‌المقدس در آزاد سازی خرمشهر به شهادت رسید و پیکر وی بیش از 15 روز در منطقه بود تا به کرمان آورده شد و در گلزار شهدای شهر کرمان به خاک سپرده شد. از این شهید دو دختر به نام‌های مریم و معصومه به یادگار مانده است.

ایسنا

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با تبریک سال نو، اظهار امیدواری کرد که سال 1395 برای مردم ایران در همه‌ی ابعاد زندگی سالی با برکت و توأم با موفقیت‌هایی سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی باشد.

به گزارش روابط عمومی مجمع تشخیص مصلحت نظام، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در جواب سؤال یکی از حاضران که پرسیده بود: «ماجرای سخن شما درباره موشک و گفتمان که در توییتر منتشر شده بود، چیست که باعث سوءاستفاده بعضی‌ها برای القاء اختلاف بین شما و مقام معظم رهبری شده است؟»، گفت: نقل این جمله برای من هم تازگی داشت و گفتم که اصل آن جمله را بیاورند که آوردند و دیدم که مربوط به تاریخ 14 آبان 1387 یعنی هفت سال قبل و در مصاحبه‌ی مفصل با یک گروه فیلمساز هلندی با موضوع «تاریخچه کاربرد سلاح‌های شیمیایی علیه ایران»، است. 

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، با ابراز تأسف از تحریف و تقطیع خودسرانه این جمله و سوء برداشت از آن و تعجیل بعضی از جریان‌ها و گروه‌ها برای سوء استفاده از این جمله، گفت: اولاً به عنوان کسی که در طول دوران زندان ستمشاهی، قرآن تفسیر می‌کردم، مصداق و تفسیر عملی آیه‌ «وَأَعِد�'وا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَ�'ةٍ وَمِن رِباطِ الخَیلِ تُرهِبونَ بِهِ عَدُوَ�' اللَ�'هِ وَعَدُوَ�'کُم» را در شرایط موجود که دشمنان، انقلاب، ایران و اسلام را تهدید می‌کنند، تجهیز قوای نظامی کشور، از جمله تقویت قدرت موشکی کشور را لازم می‌دانم. ثانیاً اگر عامه‌ی مردم هم ندانند، مسؤولان به ویژه نظامی‌ها، به خوبی می‌دانند که صنایع موشکی در زمان جنگ که من فرماندهی آن را داشتم، از صفر توسط نیروهای جهاد سازندگی، سپاه پاسداران و ارتش شروع شد و بعدها در زمان ریاست جمهوری‌ام تقویت شد و من همیشه بر ضرورت تکمیل و تقویت پروژه‌ی موشکی ایران به عنوان قدرت دفاعی و بازدارنده تأکید داشته و دارم.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام افزود: در دوره ریاست جمهوری‌ام طرحی برای ساخت ماهواره زهره از سوی وزارت پست و تلگراف داشتیم که در نهایت برای پرتاب نیاز به موشک‌های بالستیک نیرومند بود و به موازات آن برای چنین موشک‌هایی برنامه‌ریزی کرده بودیم که می‌بایست هزاران کیلومتر قدرت برد داشته باشد. که البته به دلیل خاصی آن طرح متوقف شد، ولی پیشرفت توسعه‌ی این صنعت هیچ‌گاه از اولویت نیفتاد.

ایشان در بخش دیگری از سخنان خویش با تأکید بر جایگاه ولایت فقیه در تفکرات شیعی، گفت: بارها گفته‌ام هم به عنوان اصل ولایت فقیه باید از رهبری نظام حمایت کرد و هم به عنوان شخص ولی فقیه، کسی بهتر از آیت‌الله خامنه‌ای نداشته و نداریم.

آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، به آثار جهاد سازندگی در نخستین سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دوران دفاع مقدس و دوران سازندگی اشاره کرد و گفت: سنگرسازان بی‌سنگر در خطوط مقدم برای رزمندگان خاک‌ریز می‌زدند و بعدها در دوران سازندگی به روستاهای ایران در مناطق دورافتاده می‌رفتند و گاهی مجتمع‌های صنعتی می‌ساختند تا جوانان در روستا بمانند.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، به سابقه‌ی فعالیت‌ جهاد سازندگی برای دسترسی ایران به موشک‌های دوربرد اشاره کرد و گفت: اولین موشک را جهاد سازندگی به کمک سپاه پاسداران ساخت که به نوعی مهندسی معکوس از موشک‌هایی بود که از برخی کشورها به شکل خیلی محدود می‌گرفت.

ایشان افزود: اواخر جنگ اولین موشک هفتاد کیلومتری را ساختیم و کم کم موشک را در ایران یک صنعت بومی کردیم.

آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، با بیان تاریخ چگونگی دسترسی ایران به انواع موشک‌ها، گفت: به خاطر اهمیتی که به این صنعت می‌دادم، فرزندم محسن را که در کانادا مشغول تحصیل در دوره دکترا بود و رشته‌اش مفید برای این صنعت بود، به ایران فراخواندم که صنایع موشکی را در سپاه و جهاد سازندگی تقویت کردیم، چون به تجربه دیده بودم که موشک قدرت خوبی برای دفاع و پیشگیری است.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، انقلاب اسلامی را حرکتی کاملاً مردمی به رهبری امام راحل دانست و گفت: مبارزه با رژیمی که خود را در ایران ابدالمدت و در منطقه ژاندارم می‌دانست و همه‌گونه حمایت‌های خارجی و تریبون و قدرت را داشت، خیلی سخت بود، اما اراده‌ی مردم با رهبری امام برای تغییر فضای سیاسی و اجتماعی ایران آن‌قدر قوی بود که شاه را مجبور به فرار از کشور کرد و نظام به دست مبارزین افتاد.

آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، با تشریح برنامه‌های رژیم پهلوی از زمان رضاخان تا محمدرضا شاه برای انهدام روحانیت و کم کردن روحیات دینی مردم ایران، گفت: به خاطر فطرت دینی مردم، تمام تبلیغات علیه دین و مذهب جواب معکوس داد و مردم با پیشتازی روحانیت، چنان وارد میدان مبارزه در خیابان‌ها شدند که ارتش با تانک هم نمی‌توانست جلوی آنان را بگیرد.

ایشان با بیان این جمله که «ساواکی‌های خشن و مغرور صریحاً به مبارزین می‌گفتند آنقدر در زندان می‌مانید که موهای سرتان مثل دندان‌های شما سفید می‌شود»، به اوج گرفتن مبارزات در سال‌های منتهی به پیروزی اشاره کرد و گفت: اگر چه از سال 1354 به خاطر افزایش قیمت نفت، رژیم دم از تمدن بزرگ می‌زد  و به قیمت محرومیت اکثر مناطق کشور، قله‌های رفاهی در چند جای کشور درست کرده بود، اما مردم عزم خود را برای تغییر رژیم جزم کرده بودند، که هیچ چیز نمی‌تواند جلوی اراده مردم را بگیرد.

آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، با یادآوری نخستین ماه‌ها و سال‌ها پس از پیروزی انقلاب و تحلیل توطئه‌ها و دسیسه‌هایی که علیه انقلاب اسلامی شده بود، به شورش‌ها، ترورها و برنامه‌های تجزیه‌طلبانه اشاره کرد و گفت: در داخل ساختار نظام نیز، دچار اختلافات عمیق شده بودیم و رئیس‌جمهور وقت نمی‌توانست با افکار انقلابی مبارزین هماهنگ شود، اما وجود امام راحل و رهبری داهیانه‌ی ایشان انقلاب را از همه گردنه‌ها گذر داد.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، به هشت سال جنگ تحمیلی و حمایت‌های شرق، غرب، ارتجاع و ستون پنجم از ارتش بعث، اشاره کرد و گفت: جوانان ایران اسلامی هشت سال تمام در مقابل همه‌ی دشمنان از کیان جمهوری اسلامی دفاع کردند و سرانجام پیروزی سیاسی در سازمان ملل، مکمل پیروزی‌های نظامی در جنگ شد.

ایشان با گرامیداشت یاد شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، گفت: خوب است در بهار طبیعت یادی از گل‌های پرپر شده شهدا، جانبازان و آزادگان کنیم و به پدران و مادران شهدا، سلام و تبریک گفته و درود بفرستیم که این انقلاب، ثمره‌ی صبر آنان در فراق فرزندان شهیدشان است.

در  آغاز هر یک از این دیدارها، خانم مولاوردی، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده ـ آقای دکتر زارع، رئیس باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان ـ آقای حسینی، از جامعه تربت جامی‌های مقیم تهران ـ آقای مخاطب، دبیر کل جبهه تدبیر و امید و آقای شمائلی، مدیر عامل مؤسسه جهاد نصر، آقای متوسلیان، مدیر عامل مؤسسه هنری فدک  و جلیل فرجاد، یکی از هنرمندان تئاتر، سینما و تلویزیون، با تبریک سال نو به آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، به بیان دیدگاه‌های خویش درباره‌ی مسایل مختلف پرداختند.

باشگاه ایثار شهادت شهید خبر/ تلنگر : چند ساعتی از ظهر نخستین روز مرداد سال ۱۳۳۹ گذشته بود و آفتاب، در گوشه‌ای از آسمان هر چه گرما داشت، مشت مشت بر سر ابراهیم آباد- از روستاهای اراک- می پاشید. در چوبی خانه ای باز بود، زن های همسایه  مشغول تدارک ولیمه شب بودند. توی یکی از این اتاق های خانه، نوزادی در میان گهواره با دست های زنی تاب می خورد. پسر درشت و پرمو، با آن چشم های مشکی و دست های مردانه، عجیب در دل زن جا باز کرده بود. مادر می دانست که باید پسرش را مصطفی صدا بزند. خواب دیده بود؛ درست مثل احمد و محمد و محمود و ابوالقاسم که نام هر کدام را از روی خواب هایش گذاشته بود.

مش عزیزالله –پدر مصطفی- قصاب بود و اگرچه سواد چندانی نداشت، اما از احکام دین خوب سر درمی آورد. اطرافیان سؤالات شرعی شان را از او می‌پرسیدند و قبولش داشتند. مقید بود لقمه ای حرام وارد زندگی اش نشود. بین گوشتی که دست نزدیک ترین اقوام می رساند با گوشتی که یک رهگذر غریبه از او می خرید، فرقی نمی گذاشت. حسابش، حساب بود و قرانی این طرف و آن‌طرف نمی شد.

مادر همه بچه‌ها برایش عزیز بودند اما این یکی را جور دیگری دوست داشت. شاید برای همین بود که او را مصطفی جون صدا می‌زد. خودش هم نمی‌دانست چرا! شاید به خاطر نمک‌هایی بود که از حرکات و حرف‌های مصطفی می‌ریخت، شاید هم به خاطر این بود که بیشتر از بقیه بچه‌ها دنبالش دویده بود، از این و آن حرف شنیده بود و کارخرابی هایش را راست و ریست کرده بود.

تهران و روزهای انقلاب

احمد و محمد چندسالی بود که به تهران آمده و در طبقه بالای خانه دایی شان جا گرفته بودند. کم کم محمود و بعد هم ابوالقاسم، از پی قبولی در دانشگاه، راهی تهران شدند. مصطفی هم آمد تا دوره دبیرستان را در تهران ادامه دهد. حالا یک سالی از آمدن او به این شهر می‌گذشت. خیلی زود باحال و هوای زندگی در شهر خو گرفتند و تهرانی شدند؛ اما نه آن‌قدر که صفا و صمیمیت روستایی از یادشان برود.

اخبار مبارزات مردم، نقل مجالس شده و دهان‌به‌دهان می‌گشت. خیلی از خبرهای مملکت را لازم نبود از رادیو بشنوی. یک روز این کارخانه اعتصاب می‌کرد، یک روز آن راهپیمایی به خاک و خون کشیده می‌شد. هرروز بگیر و به بندها زیادتر می‌شد و رژیم از کشیدن اسلحه به روی مردم هیچ ابایی نداشت. تهران شده بود مرکز مبارزات علیه رژیم. مصطفی و برادرانش هم اهل مبارزه بودند.

سربازی مصطفی و شروع جنگ تحمیلی

مصطفی با پیروزی انقلاب و اتمام دوره دبیرستان راهی روستا شد. اما این بار سربازیش مصادف شده با جنگ تحمیلی و مناطق جنگی بیش از هر جای دیگری به نیروی نظامی احتیاج داشت.

مادر که دل توی دلش نبود، گفت: عجب شانسی داشتی تو! حالا چرا باید وقت سربازی تو با این جنگ همراه بشه؟!

مصطفی روی مادر را بوسید و گفت: فقط من یکی که نیستم، هزاران نفر مثل من. مگر خودت همیشه پای سجاده بعد نماز دستات رو بالا نمی‌گیری و میگی که خدایا! تکیه به تو، راضی ام به رضای تو، تن ما و تقدیر الهی. حالا چی شده؟ کبری خانم! همه اون حرفات فیلم بود؟!

مادر گفت: وسایلت رو توی ساک بستم. یه زیرپوش و جوراب نو هم برات گذاشتم. هوای خودت رو داشته باش، مادر! جایی که تو میری، زمستان همیشه برف و کولاکش به راهه. لباس بافتنی هم گذاشتم توی ساک. خدا بخواد یه لباس بافتنی نخودی رنگ هم برات سر انداختم. ان شاءلله تا مرخصی بیای، آماده می شه.مصطفی برخاست، دست مادر را بوسید و آهسته روی چشم گذاشت و درحالی‌که به سمت در خانه می‌رفت، بلند گفت:

 اصلاً قول می دم گلوله نخورم؛ آگه هم خوردم، یه دونه از اون درست ‌و حسابی‌هاش بخورم! خوبه؟

این را گفت و از خانه بیرون رفت، خنده تلخی روی لب‌های مادر نقش گرفت.

شهید مصطفی مرادی نفر اول سمت راست

از مریوان تا مناطق جنگی جنوب

شش ماه بیش تر از سربازی مصطفی و سید احمد حسینی(دوست و هم‌رزم وی) نگذشته بود که یک روز اتفاقی نصرت‌الله دوست دوران کودکی و نوجوانی را دیدند. نصرت‌الله پس از پذیرفته شدن توی دانشگاه به جبهه آمده و حالا مسئول جهادسازندگی مریوان بود. به درخواست نصرت‌الله به جهاد منتقل شدند و بقیه خدمت را در آنجا گذراندند.

چند ماه از پایان خدمتش می‌گذشت ولی به‌پای دل، توی مریوان مانده بود. می‌توانست در میان سلام‌وصلوات اهالی ابراهیم آباد به خانه  برگردد، دنبال کسب و کاری برود و برای ازدواج آستین بالا بزند، اما فهمیده بودند که این جا کار مهم‌تری دارد.جهادگران در مریوان با کمبود امکانات و در شرایطی که کشور با بحران جنگ روبه‌رو بود، برای روستاهای دورافتاده برق می‌کشیدند، مدرسه و حمام می‌ساختند، پل و جاده می‌زدند و آب آشامیدنی می‌آوردند.

توی دو سال سربازی، حسابی پاک و صیقلی شده بود؛ همان مصطفی بود، با همان قد رشید، هیکل تنومند، چهره گشاده، چشم و ابروهای مشکی، رک‌گو و حالات داش-مشدی توی حرف‌زدن و راه‌رفتن؛ اما انگار مصطفای جدیدی در بطن همین مصطفی پا گرفته بود: ریش‌های پرپشت و موهای به یک طرف خوابیده و عینکی فلزی بر روی چشمانش.

تنها یک چیز می‌توانست مصطفی را از ماندن در مریوان منصرف کند؛ هرروز خبرهایی از جبهه می‌رسید و همه را نگران می‌کرد. حال و هوای جنگ او را هم هوایی کرده بود؛ به‌ویژه از دورانی که حاج نصرت‌الله کاشانی مسؤولیت جهاد مریوان را واگذار کرد و به شوش رفت تا به تیپ تازه تأسیس ۲۷ محمدرسول الله (ص) کمک کند. دل مصطفی یک بام بود و دو هوا ، مردد مانده بود بین ماندن در غرب و خدمت به مردم محروم و رفتن به جنوب.

سر آخر، راهی جنوب شد، خودش را به تیپ ۲۷ رساند و کار پشتیبانی آن را بر دوش گرفت.

یک سالی از آمدن مصطفی به جنوب می‌گذشت، حالا دیگر تیپ 27 هم تبدیل به یک لشکر مکانیزه شده بود. شرکت توی چندین حمله و نبرد پیاپی والفجر مقدماتی و والفجرهای ۱ تا ۴ با عنوان فرمانده پشتیبانی و تدارکات، از او یک مرد جنگی کارآزموده و تمام‌عیار ساخته بود.

زمستان سال ۱۳۶۲ از نیمه گذشته و مصطفی فرمانده تدارکات قرارگاه نجف اشرف شده بود و در تکاپو برای فراهم نمودن امکانات موردنیاز جبهه، یک سر بود و هزار سودا.

مصطفی مرد کارهای بزرگ

تجربه نبردهای گذشته و بررسی علل موفقیت و شکست، فرماندهان سپاه را به این نتیجه رسانده بود که وجود یک لشکر مستقل مهندسی ـ رزمی در جنگ، ضروری است. عملی کردن این ایده کار آسانی نبود. بالاخره با پیگیری‌های مصطفی و سید احمد و چند تن دیگر، لشکر مهندسی ۴۲ قدر تأسیس شد. بااینکه خودش جزء مؤسسین لشکر بود، اما به همان فرماندهی تدارکات و پشتیبانی اکتفا کرد. سیداحمد هم قائم  مقام لشکر شد و هم چنان در کنار هم کار می‌کردند.

دریکی از جلسات، فرمانده سپاه موضوع ساخت یک بیمارستان مجهز با چندین اتاق عمل و محل شست‌وشو و معالجه بیماران شیمیایی در جزیره آبادان را مطرح کرد تا از زمان و خطرات انتقال مجروحین زیر آتش دشمن بکاهد. محسن رضایی جملاتش را گفت و منتظر جواب فرماندهان شد. همهمه ای توی جمع فرماندهان قرارگاه‌ها پیچید. این کار آن‌قدر دشوار و حتی غیرممکن به نظر می‌آمد که هیچ لشکری به راحتی داوطلب انجام آن نمی‌شد.

مصطفی با درخواست و پیشنهاد فرمانده سپاه، به فکر فرورفت، بعد از کمی فکر رو به فرمانده لشکر ۴۲ قدر کرد:

حاج عطار! یاعلی، بزن بریم، بابا! خودمان انجامش می دیم. با اعلام آمادگی حاج عطار، صدای صلوات از جمع فرماندهان بلند شد.

با اتمام جلسه حاج عطار دست روی شانه مصطفی انداخت و گفت: دارم به پشتیبانی تو جلو می‌رم. می دونم که آگر کاری رو تو قبول کنی، اون کار حتماً شدنیه و نتیجه می ده.

مصطفی ایستاد و گفت: مرد اگر مرد با شه، باید زیر بار سنگین خودش رو نشون بده. این کار هم کار مردونه است.

خیلی زود دست‌به‌کار شد، به هرجایی که به فکرش می‌رسید سر می‌زد و به هر زبانی بودجه موردنیاز را تأمین کرد. کم کم کمک‌های نقدی و غیرنقدی، کامیون کامیون از راه رسید و مرحله اجرایی کار آغاز شد.

شهید مصطفی مرادی (فرد عینکی در تصویر)در حال عزاداری

ازدواج و فرزندی که فقط چند روز طعم پدر داشتن را چشید

بالاخره یک‌بار که مصطفی به مرخصی آمده بود، مادر به آرزویی برای مصطفی رسید: برای‌اش زن گرفت؛ اما مصطفی نتوانست خودش را از متن جبهه و جنگ جدا کند. این را با عروس جوان اش هم طی کرده بود که تا جنگ هست و دشمن بیدار، نمی‌تواند ردای رزمندگی را از تنش بیرون بیاورد. به گفته خودش باخدا عهد بسته بود تا بعد از دیدن فرزندش از دنیا برود و همین طور هم شد، با تولد فرزندش چند روزی کنارش بود و دوباره راهی جبهه شد.

سرانجام در روز هشتم اسفندماه سال ۱۳۶۵ هم‌پرواز با دیگر شهیدان نبرد تاریخی کربلای 5 در منطقه شلمچه ایران و شرق بصره عراق، در حالی که مسئولیت تدارکات لشکر ۴۲ قدر را بر عهده داشت، به مراد دل رسید...

فرازی از وصیتنامه سردار شهید مصطفی مرادی

خداوندا تو می دانی با همه لغزش‌هایی که داشتم ولی همیشه سعی شد که رضای تو را در کارها مدنظر داشته باشم و حضور در جبهه برای ادای تکلیف بود که امام امت ما بر همه واجب کفائی دانسته است، پس من به اصرار کسی به جبهه نرفته‌ام بلکه وظیفه شرعی و تکلیف الهی بوده که بر دوش امت اسلام افتاده است.

به شما امت حزب‌الله تذکر می‌دهم که نکند خدای نکرده با دست خود را به هلاکت بکشید و اسلام عزیز را یاری نکنید و امام عزیز را تنها بگذارید تا کفار ضربات سنگین تری به اسلام عزیز وارد نمایند و بر همه است که همیشه در مقابل اشرار و ضدانقلاب و دشمنان داخلی و خارجی آماده باشیم و از هیچ چیز نهراسیم، و درراه اسلام جان و مال و عزیزترین کسان خود را باید بدهیم تا اسلام پابرجا بماند. این مملکت متعلق به امام زمان (عج) می‌باشد و حافظ هم خود خداست و وعده نصرت داده است.

از این محیط و جو معنوی مملکت اسلامی استفاده نمایید در مدرسه و دانشگاه سعی نمایید از ضد انقلاب سبقت بگیرید که این مملکت بعدها نیاز به افراد متخصص و حزب الهی دارد. خود را با موازین اسلام و قرآن آشنا نمایید. از این فرصتی که به شما روی آورده است و این فرصت و محیط خیلی گران تمام‌شده و خون صدها هزار شهید عزیز به زمین ریخته و اگر بخواهیم و از این فرصت استفاده صحیح نکنیم خیانت کرده‌ایم به خون شهدای عزیزی که با همه آرزوها رفتند و جان و خون را نثار کردند.

کربلا رفتید مارا فراموش نکنید....