بخشی از یادداشت های روزانه این شهید بزرگوار به شرح ذیل است:

و تو ای پدر و مادرم، ای که خدا از شما راضی و خشنود باشد؛ می دانید و می دانم که ذره ای نتوانستم از زحمات بیش از اندازه شما را اجابت کنم و ناتوان از آن هستم که از زحمات شما قدر دانی کنم و امید است خداوند به من سعادت و شهادت در راهش را عطاء فرماید.

 شهادت کمال انسانیت است، پروردگارا مرا به کمال انسانیت برسان..

خدایا مرا قرار ده بالاتر از آنچه درباره ام گمان می کنند و ببخش گناهانی که آنها نمی دانند..
فعلی را انجام ندهید مگر اینکه قبل از آن در عین انجام آن و بعد از آن بیاد خدا باشید و برای خدا باشید.

پدر و مادرم شما باید بعد از شهادت من سخن تان این باشد؛ ما در راه اسلام، این هدف مقدس از شهادت نور چشم مان هراس نداریم.

پروردگارا عشق خود و عشق کسی که عاشق توست و عشق عملی که مرا به عشق تو می رساند، نصیبم کن.

انسان در موقع وجود نعمت غالبا غفلت دارد و قدر آن را نمی شناسد، بعدا که از دستش رفت متوجه می شود، که دیگر گذشته است و زندگی دنیا کاملا چنین است.

برادر شهید در خاطراتش چنین بیان می کند : در آخرین بار رفتن به جبهه ، شهید غسل شهادت نمودند و به جبهه اعزام شدند،3 روز بعد در حین وضو گرفتن، خمپاره به قلبش اصابت می کند در همان حال به سنگر می آید و با خون قلبش با دست روی روزنامه می نویسد:
 السلام علیک یا ابا عبد الله... و به شهادت می رسد.