یه عده نون ندارن بخورن یه عده مى‏مونن نون با چى بخورن.
یه عده یه دست لباس ندارن بپوشن یه عده موندن كدوم لباسشونو بپوشن.
یه عده بلیط ندارن اتوبوس سوارشن یه عده تو صف ماشین‏هاشون موندن كدوم یكى را سوارشن.
یه عده از ترس صاحب خونه آسته میان آسته مى‏رن یه عده موندن تو كدوم یكى از ویلاهاشون برن.
یه عده اگه گیرشون نیاد شكر مى‏كنن، اگر گیرشون بیاد ایثار یه عده حق خودشونو اسراف مى‏كنن حق بقیه را انبار.
یه عده زندگیشونو خرج مى‏كنن تا بقیه راحت بگذرونن یه عده بقیه رو خرج مى‏كنن تا زندگیشونو راحت بگذرونن.
یه عده مى‏نازن به شرافت و مردونگیشون یه عده مى‏نازن به زیر آب‏زنى و پشت هم اندازیشون.
یه عده نون حلال به سختى از گلوشون پایین مى‏ره یه عده جز نون حروم از گلوشون پایین نمى‏ره.

بسم ا...

سخت بود تایپش ولی ارزششو داشت تسلیت ...

کربلا یعنی   تـَوَ لا    داشتن

  مهر حیدر عشق   زهرا   داشتن

کربلا یعنی تبرّای شدید

از پلیدی‌های دوران و یزید

کربلا یعنی اطاعت از امام

گه به حکم او نشستن گه قیام

کربلا یعنی که یار رهبری

از حسین عصر خود فرمانبری

کربلا یعنی تحول در وجود         جامه زهد و حیا را   تار وُ پود

کربلا یعنی به حق واصل شدن         یار حق ، دشمن ِ   باطل شدن

کربلا یعنی بیا جانانه شو

گِرد ِ   شمع عشق ِحق ،   پروانه شو

کربلا یعنی کتاب عشق حق

از الف تا یای او سرمشق حق

کر بلا یعنی که انسی با نماز         روی بر درگاه ربّ بی نیاز

کربلا یعنی که خون ،   آب وضو           با خدا ، بی واسطه در گفت وُ گو

کربلا   یعنی همیشه   مکتبی

تو حسینی ، خواهر تو زینبی

کربلا یعنی سراپا جان شدن

در منای عاشقی   قربان شدن

کربلا یعنی سر و جان باختن

پل به معراج شرافت ساختن

کربلا یعنی که عاشورای خون

موسم انا الیه الراجعون

کربلا یعنی گل ِ   احمر شدن

روی دست باغبان پرپر شدن

کربلا یعنی هم آغوش عجل

تلخی مرگش نکوتر از عسل

ربلا یعنی   بهار ِ   تشنگی

شعله ور دل از شرار تشنگی

کربلا یعنی چو گل افروختن

پیش آب از تشنه کامی سوختن

کربلا یعنی که در دریای ِ   آب

تشنه اما ،   آب کردن را جواب

کربلا یعنی فغان و زمزمه

خنجر و هنجر نگاه   فاطمه

کربلا یعنی که تیـغ وُ جسم یار

یک هزار و نهصد و پنجاه بار

کربلا یعنی قلم یعنی کتاب

ایثاروفداكاری
سخن پیرامون یارا ن امام حسین (ع) در كربلاست آن عیّارانی كه با گزینش و انگیزش الهی در تكاپوی دین خدا به كربلا شتافتند.ودر طول طریق و عرصه‌های مختلف جنگ حضرت را یاری كردند. و این آزمون بزرگ وآن صحنه های پر شور عاشورا را با سر بلندی تمام پشت سر گذاشتند.قیام امام حسین (ع) ،همان جهادبعنوان صحنه آزمون الهی بود تایاران واقعی وافرادناب رابرگزیند ونیزدانشگاه سیاری كه جوهره ناب افرادرادرطول تاریخ كشف كندو بپروراند...
اگرچه این افرادازجهت عده وعده بسان جان نثاران دركربلا دراقلیت باشند امّا همان اندك با آن قدرت ایمانی كه داشتند لشگرسیاه دشمن را به لرزه درآوردند. آنهاهمان كسانی بودند كه حضرت درباره شان فرمودند:

امام حسین (ع) با قیام خونین خود دین را احیاء كرد و اركان دین را حیاتی تازه بخشید و اسلام را كه تا قبل از آن یك شكل ظاهری صرف داشت روح و جان تازه بخشید و حقیقت
دین را در همه عالم تچلّی داد. او در كربلا نمودارهای دینی فراوانی را به جا گذاشت و در واقع یك توحید عملی و تجسّم عینی از آن ترسیم نمود و اركان آن را استحكام بخشید.

مقدمه
قال المعصوم (ع) حُسَینٌ اَحَبُ اَهلَ الاَرض الی اَهلِ الاَرض وَ اَهلِ السَماء.1یعنی امام حسین (ع) محبوب ترین فرد زمین برای اهل زمین و آسمان است.
امام حسین (ع) فرزند رسول خدا (ص) و تربیت شدة خاندان وحی و بزرگ شدة دامان عصمت زهرا(س) است و این فضیلت و عزّت آسمانی از برای او بس است كه خود امام معصوم و زادة دو معصوم است. و او خود مستجمع جمیع فضائل و كرامات است و از جنبه‌های فردی و اجتماعی به كمال خود رسید.و به قول ابن اثیر اخسیكتی ازمورخان بنام دنیا"كانون همه فضیلتها و خوبیها بود."2

قال الله تعالی:"اللذین قال لهم الناس ان الناس قد جمعوا لكم فاخشوهم فزادهم ایمانا قالوا حسبنا لله و نعم الوكیل" 33سرتاسر قیام امام حسین (ع) با شجاعت و دلاوری مانوس بود . شجاعتی همراه با اراده ه‌ای قوی ونشأت گرفته از قهر ا لهی .شجاعتی به ارث برده شده از سرداربدروحنین واحدوخیبر مولا علی (ع) كه دل شیر با نام او به لرزه دمی افتاد . چنانكه

قالَ الله تَعالی : اوفوا بعَهْدالله اذا عاهَدتم و لا تَنْفَضوا اْلایمان بَعد توكیدها" 37
ترجمه:وفای به عهد پیشه كنید آنگاه كه وعده نمودید و ایمانتان را بعد از پایداری سست و پایمال نسازید .
عاشورا مكتب كرامت و وفاء بود چنانكه در همة صحنه‌های آن جلوة وفا به چشم می‌خورد و ما در این مختصر بر آنیم تا به معرفی برخی از آن جلوه‌ها و پیامها كه عموماازناحیه وجود نازنین آقااباعبدالله(ع)درعم وگفتارصادرشده بپردازیم:
1- اول آنكه امام (ع) خود آغازگر جنگ نبود و یاران وفادارخودرا نیز از ابتداء به جنگ باز می‌داشت.و دشمن را نسبت به عواقب دنیوی واخروی آن بیم می داد وبا معرفی خود به اتمام حجت باآنها می پرداخت تامباداازسرجهل وغفلت باحضرتش به جنگ درافتند. اگرچه بارها زمینه برای جنگ و حتی غلبه بر لشكر دشمن فراهم می شد امّا حضرت اقدامی نكرد و در مقابل اصرار زهیر بن قین مبنی بر كشتن شمر و پافشاری یارانش برای تار و مار ساختن لشكر حرّ درهمان آغازراه مخالفت كرد و این آیه را تلاوت فرمود :

صبر و رضا هردودرجات عالیه تقرّب به خدا یند ودركنارهم به فردكمال می دهندوبال پروازمی بخشند.نه تنها صبردر برابر مصیبتها بلكه رضا به قضاء الهی وبرتر از آن عشق به خواستة‌ الهی در وجودآقا ابی عبدلله (ع) ویاران باكرامتش درصحنه صحنه كربلا موج می‌زد. چنانكه حضرت باشكیبائی در برابر مصیبتها به خدا عرض می كرد:

عزاداری ابی عبدلله (ع) ریشه در اعماق تاریخ دارد چنانكه انبیاء عظام و حتی ملائكه آسمان هر كدام بنحوی برای آن حضرت اقامة عزا كردند .وبنا بر روایات بعدازواقعه عاشورا وشهادت حضرت هوا تاریك و غبار سیاه آسمان كربلا را فرا گرفت و سنگریزه‌ها و حتی ماهی دریا ونیز آسمان چهل شبانه روز برای حضرت گریستند .
"انَّ السماء بكی عَلی مَصاب الْحُسین اَربَعین صَباحاً" 45