احتمالاً برای شما بسیار پیش آمده است وقتی با کامپیوتر کار می کنید احساس کنید جز سر و صدای زیاد فن صدای دیگر نمی شنوید و اگر یک کارت گرافیک قدرتمند داشته باشید احتمالاً صدای فن آن هم به دیگر فن ها اضافه می شود.

در اغلب کامپیوترها این فن ها به خوبی از عهده وظیفه خود که همان خنک کاری چیپ هاست به خوبی برمی آیند اما برای افرادی که می خواهند از بهترین سخت افزار و آخرین تکنولوژی استفاده کنند و در عین حال بار پروسسی زیادی روی کامپیوتر خود می اندازند ممکن است فن به تنهایی قادر به تهویه گرمای تولید شده نباشد. در این حالت خنک کاری با مایعات یا آب راه حل مسئله است این عمل ممکن است کمی غیر منطقی به نظر برسد (آب آن هم در درون کامپیوتر!) اما این حقیقتی است که برای خنک کاری، آب به مراتب بهتر از هوا عمل می کند.

سیستم خنک کاری با آب در کامپیوتر بسیار شبیه سیستم خنک کاری اتومبیل است. با این تفاوت که به جای موتور اتومبیل، پروسسور کامپیوتر با آب خنک می شود. همه این سیستم ها براساس یک اصل ساده ترمودینامیک کار می کنند که می گوید: «گرما از جسم گرمتر به جسم سردتر که در مجاورت آن قرار دارد منتقل می شود. تا زمانیکه آن دو جسم هم دما شوند.»

می دانیم که پروسسور کامپیوتر به شکل یک چیپ ست است این چیپ شامل تعداد بسیار زیادی ترانزیستور است که هر کدام مانند یک سوئیچ صفر و یک (قطع و وصل جریان) عمل می کنند وقتی پروسسور در حال کار است این ترانزیستورها با سرعت بالا در حال صفر و یک شدن هستند و این یعنی عبور جریان بالا از پروسسور و در نتیجه ایجاد مقدار قابل توجه گرما.

در بیشتر کامپیوترها این گرما با استفاده از  یک قطعه آلومینیومی که سطح تماس بالایی دارد به نام heat sink و یک فن این گرما را دفع می کنند تا از سوختن پروسسور شما جلوگیری کنند. یعنی براساس همان اصل ترمودینامیکی چیپ هیت سینک را گرم می کند. و هیت سینک هوا را گرم می کند و فن هوای گرم از آن منطقه خارج و هوای سرد را جایگزین می کند.

در بیشتر مواقع این سیستم به خوبی کار می کند اما بعضی مواقع این قطعات الکترونیکی گرمای بیشتری از توان سیستم تهویه هوا تولید می کنند. و نیز گاهی بعضی از چیپ overclock می شوند یعنی به گونه ای تنظیم می شوند که از سرعت حالت کار عادی خود سریعتر کار کنند و بنابراین گرمای بیشتری تولید می کنند.

و درست همینجاست که سیستم خنک کاری با آب وارد کار می شود. آب هدایت گرمایی بیشتری از هوا دارد. و می تواند گرما را سریعتر از هوا منتقل کند. همچنین آب ظرفیت گرمایی ویژه بالاتری دارد. و قبل از اینکه شروع به گرم شدن کند می تواند گرمای بیشتری جذب کند.

بنابراین دو دلیل می توان برای ضرورت استفاده از سیستم خنک کاری با آب آورد:

1ــ قطعات الکترونیکی گرمایی بیشتر از آنچه هوای اطراف می تواند جذب کند تولید کنند.

2ــ فن باید به اندازه کافی بزرگ و قوی باشد تا گرمای اضافی را دور کند بنابراین برق بیشتری مصرف می کند. و گرد و غبار بیشتری وارد کامپیوتر می شود. و همین طور سر و صدای زیاد تولید می کند.

OLED مخفف کلمات Organic Light  Emitting Diode به معنای دیود نوری از جنس مواد آلی (ارگانیکی) می باشد. OLED نوعی صفحه نمایش یا مانیتور است که از دو الکترود و یک لایه نازک با پایه کربن تشکیل شده است. این لایه نازک کربنی بین دو الکترود قرار می گیرد یکی از الکترودها که کاتد است از جنس فلز است و الکترود دیگر یا آند از جنس یک ماده شفاف مانند شیشه است.لایه نازک پایه کربن از یک روزنه تزریق، یک لایه روزنه انتقال، یک لایه انتشار و یک لایه انتقال الکترون تشکیل شده است.

اساس کار این نوع صفحه نمایش یا مانیتور به این شرح است زمانیکه ولتاژ به یک سلول OLED اعمال می شود ارتباط آند و کاتد یا همان الکترودها از طریق لایه انتشار برقرار می شود. این جریان الکترونها از این لایه سبب تابش نور در آنها می شود. همانطور که توجه دارید برخلاف مانیتورهای LCD که در پشت لایه کریستال مایع احتیاج به یک یا چند لامپ وجود دارد در مانیتورهای OLED خود مانیتور یا صفحه نمایش نور لازم را تولید می کند.

فناوری صفحه نمایش OLED در اوایل سال 1980 بوسیله ایستمن کوداک اختراع شد. امروزه این فناوری در حال جایگزین شدن به جای فناوری LCD در تجهیزاتی مانند PDA ها و تلفن های موبایل است چون این نوع صفحه نمایش شفافتر، نازک تر و سریعتر است و نور بیشتری نسبت به مانیتورهای LCD تولید می کند و در عین حال مصرف برق آن هم پایین تر است به علاوه تولید انبوه آن ارزانتر  تمام می شود.

چندی پیش شرکت مایکروسافت پیشنهاد کرد که کلیه ی تولید کنندگان، محصولات کامپیوترشان را همراه با کارت صدا تولید کنند (به علاوه ی وسایل دیگر، مانند پورت USB ) این پیشنهاد  به استاندارد PC97 معروف است، تولید کنندگان مختار بودند اما با توجه به اینکه بیشتر کامپیوتر های دنیا از محصولات مایکروسافت استفاده می کردند. این اقدام سبب سهولت کار می شد. (به عنوان مثال اگر هم نرم افزار و هم سخت افزار کامپیوتر شما PC97  باشند، آنگاه این برنامه  عملکرد کاملی روی سیستم  دارد.)

از آن به بعد تولید کنندگان کامپیوتر، محصولاتشان را بصورت کارخانه ای همراه با کارت صدا عرضه کردند. همانگونه که می دانیم اکثر کامپیوترها با استفاده از قطعات تولیدی شرکتهای دیگر مونتاژ می شوند، این امر حتی در مورد دستگاههای عرضه شده تحت نام مارک های معتبر وجود دارد. طبیعتاً این مورد تولید کننگان مادربورد را تحت فشار قرار دا تا مادربوردهایی دارای کارت صدای توکار built-in)  ) تولید کنند تا میکروکامپیوترهایی تشکیل دهند که هم مشخصات PC97 را داشته باشند و هم ارزانتر باشند، با این توضیح که کارت صدای توکار درون مادربورد نیاز به یک کارت مخصوص را برطرف می کند.

امروزه نمی توان براحتی سیستم جدیدی را یافت که کارت صدا نداشته باشد، و معمولاً کارت صدای آنها روی مادربورد نصب شده است - به عبارت دیگر on board هستند (اصطلاح on board مشخص می کند که یکی از اجزاء مشخص مستقیماً درون بورد مربوطه قرار دارد.) دو روش عمده برای ساختن یک مدار صوتی on board  وجود دارد. ارزان ترین و رایجترین روش، استفاده از چیپست خود مادربورد است. چیپست های جدید دربرگیرنده ی مداری هستند که معادل کارت صدای on board است و با کمک یک مدار خارجی به نام Codec مخفف Coder/Decoder)  ) که بسیار ارزان است، فعال می شود (به همین دلیل است که تولید کنندگان ترجیح می دهند مادربوردهایشان را همراه با کارت صدای on board بسازند، زیرا به قیمت نهایی محصول چیز زیادی نمی افزاید). این کارت صدا از یک مدار چهارگوش کوچک حدود 1 cm تشکیل شده و معمولاً روی لبه ی پشتی مادربورد می نشیند. مدارهای مختلفی بر روی مادربوردهای کنونی وجود دارند که می توان از آنها به عنوان codec استفاده کرد. این مادربوردها توسط شرکتهایی مانند Realteck ، Advance Logic ( که متعلق به Realtek است)، C-Media و VIA تولید می شوند.

کیفیت صدای حاصل به کمک این روش، ممکن است پایین تر از کیفیتی باشدکه با استفاده از کارت صدای مجزا ( off-the-shell) مانند Creative Labs قابل دستیابی است. اما کاربران عادی فقط از اینکه بدانند سیستم آنها قادر است صدا تولید کند، خوشحال می شوند. بیشتر کاربران حرفه ای در مرحله ی بعد از تهیه ی کارت صدای با کیفیت تر (به عنوان مثال صدای فراگیر)، یا از یک کارت صدای خارجی External)  ) استفاده می کنند، و یا مادربوردی را انتخاب می کنند که از تراشه ای خارجی بهره می گیرد تا صدای on-board  مناسبی تولید کند. همانگونه که در شکل های 1 و 2 می بینید، این تراشه از یک codec  بزرگتر است، و این همان نوعی است که در کارت صداهای off-the-shell   یافت می شود. این امر شناسایی مادربوردی که صدای on-board با کیفیت خوب ایجاد می کندرا آسان می سازد. سه تراشه ای که اغلب استفاده می شوند عبارت اند از: Creative CT5880  ) که در کارتهای SoundBlaster PCI 128 بکار می روند)، سری های C-Media CMI8738 ( که صدایی با 6 کانال ایجاد می کنند) و سری های VIA Envy24   که در شکل 2 می بینید. آخرین سری های VIA کیفیت صدای بسیار بالایی را ایجاد می کنند.

wifi مخفف کلمات Wireless Fidelity می باشد و در حقیقت یک شبکه بی سیم است که مانند امواج رادیو و تلویزیون و سیستم های تلفن همراه از امواج رادیویی استفاده می کند. برقراری ارتباط با شبکه بی سیم شباهت زیادی به یک ارتباط رادیویی دو طرفه (مانند بی سیم بلیس) دارد.

آنچه رخ می دهد به این شکل است:

1. یک مبدل بی سیم اطلاعات را به سیگنالهای رادیویی ترجمه میکند و آنها را ارسال می کند.

2. یک روتر ( router ) بی سیم سیگنالها را دریافت و رمز گشایی می کند و تبدیل به اطلاعات می کند. حال این اطلاعات با استفاده از یک اتصال سیمی اترنت به اینترنت فرستاده می شود.

این فرآیند در جهت معکوس هم کار می کند (آنچه بیشتر کاربران معمولی آنرا احساس میکنند) یعنی روتر اطلاعات را از اینترنت دریافت می کند. تبدیل به سیگنال های رادیویی کرده و برای کامپیوتر هایی که مجهز به سیستم بی سیم هستند ارسال می کند.

امواج رادیویی که برای شبکه های بی سیم استفاده می شوند با امواج رادیویی به کار رفته در تلفن های همراه و واکی تاکی ها و مانند آنها تفاوت هایی دارد. آنها می توانند امواج رادیویی را ارسال و دریافت کنند و 0 و 1 ها (اطلاعات دیجیتال) را به امواج رادیویی و بالعکس تبدیل کنند. اما امواج رادیوی wifi چند تفاوت قابل توجه با این امواج رادیویی دارند:

ــ انتقال اطلاعات با استفاده از امواج فرکانس بالای 2.4 گیگاهرتز یا 5 گیگاهرتز صورت می گیرد. که فرکانس آن از فرکانس امواج رادیویی واکی تاکی تلفن های همراه و تلویزیون به مراتب بالاتر است. البته فرکانس بالاتر اجازه حمل اطلاعات بیشتری را می دهد.

ــ آنها از استاندارد 802.11 استفاده می کنند که با چند چاشنی مختلف عرضه می شوند و عبارتند از:

802.11a : اطلاعات را با فرکانس 5 گیگاهرتز انتقال می دهند و می تواند اطلاعات را حداکثر تا سرعت 54 مگابایت در ثانیه ارسال کند. و اثر اعواجاج و تداخل امواج در آن بسیار کم است.

802.11b : ارزان ترین و کندترین استاندارد است و قیمت پایین سبب عمومی شدن آن شده است. اما امروزه با کاهش قیمت استانداردهای سرعت بالا کمتر استفاده می شود. و از فرکانس 2.4 گیگاهرتز استفاده می کند که می تواند با سرعت حداکثر تا 11 مگابایت در ثانیه به انتقال اطلاعات بپردازد.

802.11g : این استاندارد هم از فرکانس 2.4 گیگاهرتز استفاده می کند اما سرعت انتقال اطلاعات آن به مراتب از 802.11b بیشتر است و تا 54 مگابایت بر ثانیه می رسد.

802.11b : جدیدترین استاندارد است که به طور گسترده ای در حال رشد است و از نظر تئوری تا 54 مگابایت در ثانیه می تواند اطلاعات را انتقال دهد اما در دنیای واقعی تا سرعت 24 مگابایت در ثانیه اندازه گیری شده است اما گزارشهایی هم از سرعت های 140 مگابایت در ثانیه وجود داشته است.

ــ امواج رادیویی wifi می توانند در سه باند فرکانسی منتقل شوند به عبارت دیگر می توانند به سرعت بین باندهای مختلف «پرش فرکانسی» انجام دهند. پرش فرکانسی سبب کاهش تداخل می شود و به شما اجازه می دهد به طور همزمان با چند دستگاه ارتباط بی سیم برقرار کنید.

همه دستگاهها و کامپیوترهایی که مجهز به آداپتور بی سیم wifi هستند می توانند از یک روتر استفاده کنند و به اینترنت متصل شوند این اتصال راحت و نامرئی است و نسبتاً ارتباط امنی است. اگر چه در صورت خرابی روتر یا استفاده افراد زیادی به صورت همزمان از حداکثر پهنای باند ممکن است قطع ارتباط رخ دهد.

در حاشیه: استانداردهای دیگر wifi هم وجود دارند مانند 802.15 که برای WPAN ها (یا شبکه های محلی خصوصی بی سیم) استفاده می شوند و Wimax یا 802.16  که مزایای سیستم های بی سیم و سیستم های ارتباطی سرعت بالا را همزمان داراست. Wimax امکان دسترسی به اینترنت سرعت بالا به صورت بی سیم در فواصل دور را مهیا می سازد.