˙·٠•●✿ منتظران ظهور فرج ✿●•٠·˙

   مهدى هاى غير واقعى

اصل مهدويت ريشه دار مى باشد و در صدر اسلام امر مسلمى بوده است امّا موضوع ديگرى كه فرع اين بحث مى باشد، داستان مهدى هاى غير واقعى است كه در گذشته پيدا شده و اسامى آنان در تاريخ ثبت گرديده است. حال در اينجا به ذكر برخى از اسامى آنها مى پردازيم:

1 ـ گروهى از مسلمين محمد بن حنيفه را امام و مهدى پنداشته و مى گويند ; او نمرده است و در كوه ـ رضوى ـ غايب مى باشد، بعد از اين ظاهر شده و دنيا را پر از عدل و داد مى كند.

2 ـ گروهى از جاروديه محمد بن عبدالله بن حسن را مهدى غايب مى پندارند و در انتظار ظهورش به سر مى برند.

3 ـ ناووسيه حضرت صادق را مهدى و زنده و غايب مى دانند.

4 ـ واقفيه موسى بن جعفر را امام زنده و غايب پنداشته و عقيده دارند كه آن جناب بعداً ظاهر شده و دنيا را پر از عدل و داد مى كند.

5 ـ گروهى از اسماعيليه اعتقاد دارند كه اسماعيل فوت نشده بلكه از باب تقيه نسبت مرگ به وى داده شده است.

6 ـ فرقه محمديه عقيده دارند كه بعداز امام على نقى فرزندش محمد بن على امام است.

او را زنده و مهدى موعود مى دانند، با اينكه در حيات پدرش وفات كرده است.

7 ـ فرقه ابى مسلميه ; ابومسلم خراسانى را امام زنده غايب مى پندارند.

8 ـ گروهى ديگر امام حسن عسكرى ع را مهدى مى دانند و مى گويند: بعد از مردن زنده شده و اكنون در حالت غيبت زندگى مى كند و بعداً ظاهر مى شود و دنيا را پر از عدل و داد مى كند.

9 ـ گروهى ديگر مى گويند: مرده است ولى بعداً زنده مى شود و قيام مى كند،زيرا معنى قائم قيام بعد از مرگ است .

10 ـ قرامطه محمد بن اسماعيل را مهدى موعود مى دانند و عقيده دارند كه زنده است و در بلاد روم زندگى مى كند.