صفوری شافعی در کتاب نزهةالمجالس (ج 2،ص‏223) گوید: کسایی و غیر او گفته‏اند:
وقتی که خدا آدم را خلق فرمود... تا آن جا که گوید: در بهشت چشم آدم به بانویی افتاد که درخشندگی و نورانیتش بی‏نظیر بود و بر سر وی تاجی از طلا و مرصع به جواهر وجود داشت که آدم زیباتر از وی را مشاهده نکرده بود. پس سؤال کرد: پروردگار، این بانو کیست؟ فرمود: فاطمه دخت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم). سؤال کرد: شوهر او کیست؟ پروردگار به جبرئیل فرمان داد در قصری از یاقوت را به روی وی بگشاید. وقتی جبرئیل در را گشود، آدم در آن قبه‏ای از کافور دید و تختی از طلا که بر روی آن تخت جوانی به زیبایی یوسف نشسته بود. پس فرمود: این جوان شوهر وی، یعنی علی بن ابی طالب، است...(34).