جابربن عبدالله انصاری می‏گوید: ما در بصره به همراه امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) بودیم چون آن حضرت از جنگ با مخالفان خود آسوده شد در پایان شبی به ما سرکشی کرد و فرمود: در چه چیزی گفتگو می‏کنید؟ عرض کردم: یا علی (علیه‏السلام) در نگوهش از دنیا حضرت فرمود: ای جابر دنیا را برای چه نکوهش می‏کنید؟ آنگاه حمد الهی و ستایش خداوند را کرد و فرمود: اما بعد؛ چه چیزی در نهاد مردم است که دنیا را نکوهش می‏کنند؟.. دنیا برای کسی که آنرا دست بفهمد خانه راستی است و مسکن تندرستی و محل ثروت.
مسجد پیغمران خداست و فرودگاه وحی حضرت حق است و نمازگاه فرشته‏هایش.
...ای جابر کیست که دنیا را نکوهش کند؟ با اینکه به فرزندان خود اعلام کرده و فریاد کشیده که رفتنی است و خود را به نابودی وصف کرده است... مردمی بد کار، هنگام پشیمانی آنرا به باد مذمت می‏گیرند... بس است ای جابر! با من بیا با او رفتن، تا بر گورستان رسیدیم و فرمود: (اشاره به قبور) ای خاک نشینان، ای آوارگان، امام خانه‏ها شما را مسکن ساختند و میراثها را قسمت کردند و همسرهایتان به شوهر رفتند! اینست خبری که ما داریم، شما چه خبر دارید؟ سپس لختی دم بست و باز سر برداشت و فرمود: سوگند به آنکه آسمان را برداشت تا بلندی گرفت و زمین را بگسترد تا پهناور شد اگر به این مردگان اجازه سخن می‏دادند می‏گفتند: ما بهترین توشه بعد از مرگ را تقوا یافتیم. سپس فرمود: ای جابر برگرد.(728)