روزی علی (علیه‏السلام) از امام حسن و امام حسین علیهم السلام سؤالاتی پرسید که هر یک از آن بزرگواران به پاسخ پدر خود بر آمدند. ابتداء علی (علیه‏السلام) از پسرش امام حسن (علیه‏السلام) پرسید ای پسرم خرد چیست؟ گفت: آنکه دل تو نگهدارنده چیزی باشد که در آن ودیعه نهاده‏ای. پرسید حزم (هوشیاری و دور اندیشی) چیست؟ پاسخ داد: آنکه منتظر فرصت باشی و در امور خیری که برایت ممکن است شتاب ورزی. حضرت پرسید بزرگواری چیست؟ گفت: عفو و تحمل لغزش دیگران، استوار نمودن زندگی بر شالوده خویهای ارزنده. پرسید: بخشندگی و بلند نظری در چیست؟ پاسخ داد: بر آوردن نیاز درخواست کننده و بخشش دسترنج خود. فرمود: خساست چیست؟ پاسخ داد: اینکه اندک را زیاد بدانی و آنچه را در راه خدا داده‏ای تلف شده پنداری. فرمود: رقه (پستی و بردگی) چیست؟ گفت: کوته بینی و درخواست نمودن چیز کم و دریغ داشتن از چیز اندک. پرسید: خود را به رنج و مصیبت انداختن چیست؟ پاسخ داد: تمسک به کسی که تو را ایمن نمی‏سازد و کنجکاوی در چیزی که برایت سودی ندارد. فرمود: جهل چیست؟ گفت: پریدن بر روی مرکب پیش از مهارت یافتن در آن و سرباز زدن از پاسخ گویی و چه خوب کمک کاری است خاموشی در جایگاههای بسیار اگر چه زبان گویایی داشته باشی.
آنگاه امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) رو به فرزندش امام حسین (علیه‏السلام) نمود و به او فرمود: پسرم آقایی چیست؟ گفت: نیکویی نمودن به قبیله و بر گردن گرفتن و پرداخت دیه جرائم و جنایات آنان فرمود: غنا (بی نیازی) در چیست؟ پاسخ داد: اندک بودن آروزهایت و خوشنودی به آنچه تو را کفایت می‏نماید. پرسید بینوایی در چیست؟ گفت: طمع داشتن به هر چیز و سخت ناامید شدن. پرسید لوم (نکوهش و سرزنش) چیست؟ پاسخ داد: که مرد خود را از خطر محفوظ دارد و عیال خود را تسلیم آن کند. پرسید خرق (درشتی، دریده بودن) چیست؟ گفت: در افتادن و دشمنی کردن با فرمانده خود و شخصی که می‏تواند به تو سود و زیانی برساند. آنگاه علی (علیه‏السلام) به حارث اعور توجه نمود و به وی فرمود: ای حارث این حکمت‏ها را به فرزندانتان بیاموزید زیرا آنها بر خرد و حزم و رأی می‏افزاید(1057)