یکی از پادشاهان بنی اسرائیل با خرجی گزاف، قصر مجللی ساخت. بعد از آنکه بنا به پایان رسید، دستور داد که چنانچه کسی ایرادی به نظرش می‏رسد، بگوید. هیچ کس عیبی از آن بنا نگفت: مگر سه نفر از مردان خدا پرست که گفتند:
عیب این قصر این است که صاحب آن می‏میرد و خود قصر نیز خراب می‏شود.
پادشاه سخت متاثر شد و پرسید: آیا قصری هم هست که خراب نشود؟
آنان گفتند: بله، قصرهای بهشتی، هرگز خراب نخواهد شد.
پادشاه، تحت تاثیر واقع شد و سلطنت را ترک کرد و با همان سه نفر، مدتی به عبادت خدا پرداخت. وی پس از مدتی از آنها فاصله گرفت و از وطن خود هجرت نمود(180).
به او گفتند: چرا هجرت کردی؟ وی در جواب گفت: می‏خواهم، جایی باشم که کسی مرا نشناسد. شماها مرا می‏شناسید و برایم احترام قائلید؛ لذا هجرت نمودم.