ابن سکیت، از عالمان و بزرگان ادب عرب است و نامش در ردیف صاحب نظران زبان عرب برده می‏شود.
این شخص در دوران خلافت متوکل عباسی می‏زیست و در دستگاه حاکمه، متهم بود که شیعه علی بن ابیطالب است. چون، او بسیار فاضل و برجسته بود، متوکل او را به عنوان معلم فرزندانش انتخاب کرد.
یک روز، بچه‏ها به حضور متوکل آمدند و ابن سکیت هم حاضر بود. ابن سکیت در آن روز امتحانی از آنها به عمل آورده بود و بچه‏ها خوب از عهده آن بر آمده بودند. متوکل ضمن اظهار رضایت از ابن سکیت، به واسطه سابقه ذهنی‏ای که از تمایل او به شیعه داشت، از او پرسید: ابن سکیت! این دو فرزند من، پیش تو محبوب‏ترند یا حسن و حسین؛ فرزندان علی (علیه السلام)؟
ابن سکیت، از این مقایسه، سخت بر آشفت، و با خود گفت: کار این مرد مغرور به کجا رسیده است، این تقصیر من است که تعلیم را بر عهده گرفته‏ام.
وی در جواب متوکل گفت: به خدا قسم! قنبر، غلام علی به مراتب از این دو تا و از پدرشان نزد من محبوب‏تر است!
متوکل در همان مجلس دستور داد، زبان ابن سکیت را از پشت گردنش در آوردند!