امام صادق (علیه السلام) با عده‏ای از اصحاب برای تسلیت به خانه یکی از خویشاوندان می‏رفتند. در بین راه، بند کفش امام پاره شد؛ به طوری که کفش به پا بند نمی‏شد. امام (علیه السلام)، کفش را به دست گرفت و پای برهنه به راه افتاد.
ابن ابی یعفور که از بزرگان صحابه آن حضرت بود، بی درنگ کفش خویش را از پا در آورد، بند کفش را باز کرد و خواست بند را به امام بدهد و خودش پای برهنه راه را طی کند.
امام با حالتی خشمگین، روی خویش را از عبدالله برگرداند و به هیچ وجه حاضر نشد آن را بپذیرد و فرمود:
اگر مشکلی پیش آید، خود آن شخص از همه به تحمل آن سختی سزاوارتر است و معنا ندارد دیگری متحمل رنج بشود.