ملک الموت به صورت جوانی به خانه ابراهیم خلیل (علیه السلام) آمد؛ اما ابراهیم (علیه السلام) او را نشناخت.
ملک الموت گفت: ای ابراهیم! خداوند بنده‏ای از بندگان خود را به دوستی گرفته است.
ابراهیم (علیه السلام) گفت: آن کدام بنده است که تا زنده‏ام به او خدمت کنم.
ملک الموت گفت: آن بنده تویی!
ابراهیم (علیه السلام) گفت: به چه خصلت مرا دوست خود گرفت و خلیل خواند.
ملک الموت گفت: برای آنکه تو از دیگران چیزی نمی‏خواهی و به همه کمک می‏کنی.