استری متکبر و زورمند، کم کار و خود پسند، پیوسته لاف می‏زد و گزاف می‏گفت که مادرم رئیس الدواب و رفیع الجناب بود، ابو نواس مدحش می‏نمود و ابو فراس قصاید در مدحش می‏سرود، برادر رخش رستم، و شبدیز را پرویز را پسر، الوالد الحلال یشبه بالخال لهذا من نیز باید بر شما ریاست نمایم و امارت داشته باشم. همه گفتند: آوازه او را شنیده‏ایم، شیهه‏ای بزن و رفع شبهه بکن! وقتی که آواز بر آورد، اثبات مقام پدر کرد که الولد سرابیه و به غایت مماثل و شبیه دیدند که بانگش نهیق است و نه صهیل، و صدایش عرعر خر است نه شیهه اسب بی بدیل، و معلوم شد که نام مادر را نمایان و پدر بد نام را پنهان نموده است.
نتیجه‏
هر که لاف می‏زند، دیگران او را تخفیف و تحقیر می‏نمایند، شیخ می‏فرماید: مشگ آن است که خود ببوید نه آن که عطار بگوید.
و هر که از نسب خود فخر می‏نماید، معلوم است که از خود چیزی ندارد. فخر باید به ادب باشد نه به نسب. پس ما باید همیشه هنر و قابلیت خود را در عمل آشکار نماییم نه آن که به لاف و گزاف خود را رسوا سازیم.