گویند روزی بازی بلند پرواز، خفاش حیله ساز را صید کرد؛ او با نهایت عجز انکسار، اظهار داشت که: ای سلطان طیور! من موشم، بلکه موش کور، قابل قبول طبع سلطان غیور نیستم و پرهای خود را جمع نمود و به شهادت شباهت، دعویش ثابت و فرمان آزادیش صادر شد. گربه‏ای که در آن نزدیکی بود، ادعای او را می‏شنید، دیگ طمعش به جوش آمده، آن لقمه مجهول المالک را حق خود دانست که اقرار العقلاء علی انفسهم جائز دست تصرف در آن دراز نمود.
خفاش منافق، پرهای جمع کرده را باز نمود که من مرغم نه موش، چشم طمع از من بپوش! گربه گرسنه، گفت: ای مؤمن صادق! به گوش خود اقرات شنیدم، دیگر انکارت مسموع نیست و شرعا تکلیف ملاحظه پرو بال و استماع قیل و قال ندارم، ان شاء الله موشی و او را بلعید.
نتیجه‏
ما باید بدانیم که صاحب و جهین، مردود طرفین است؛ پس همیشه ظاهر و باطن خود را موافق و زبان و قلب خود را مطابق سازیم؛ در حضور مدح نگوییم و در غیاب قدح، که این نوع مردم نزد خلق شرمنده و پیش خالق سرافکنده‏اند خسر الدنیا و الاخره ذلک هو الخسران المبین.