جملات شگفت انگیز

يا عَلىُّ عَلَيكَ بِالعَدَسِ فَإِنَّهُ مُبارَكٌ مُقَدَّسٌ وَ هُوَ يُرِقُّ القَلبَ و َيُكثِرُ الدَّمعَةَ و َإِنَّهُ بارَكَ عَلَيهِ سَبعونَ نَبيّا؛

اى على تو را سفارش مى كنم به خوردن عدس، زيرا مبارك و پاك است، قلب را رقيق و اشك را زياد مى كند و هفتاد پيامبر پيوسته از آن استفاده مى كردند.

وسايل الشيعه ج25، ص129، ح31414

 نِعْمَ الطَّعَامُ الزَّيْتُ يُطَيِّبُ النَّكْهَةَ وَ يَذْهَبُ بِالْبَلْغَمِ وَ يُصَفِّي اللَّوْنَ وَ يَشُدُّ الْعَصَبَ وَ يَذْهَبُ بِالْوَصَبِ وَ يُطْفِئُ الْغَضَب

‏
زيتون غذاى خوبى است، دهان را خوشبو مى كند، بلغم را از بين مى برد، چهره را باز، اعصاب را محكم مى كند و مرض را مى برد و خشم را خاموش مى كند.

مكارم الاخلاق ص 190

اَلتّينُ يَذهَبُ بِالبَخرِ و َيَشُدُّ العَظمَ و َيُنبِتُ الشَّعرَ و َيَذهَبُ بِالدّاءِ وَ لايُحتاجُ مَعَهُ إِلى دَواءٍ؛

انجير بوى بد دهان را برطرف، استخوانها را محكم، رويش مو را زياد، بيمارى را برطرف مى كند و با وجود آن احتياجى به دارو نيست.

وسائل الشيعه ج25، ص170، ح31554

 لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِي التُّفَّاحِ مَا دَاوَوْا مَرْضَاهُمْ إِلَّا بِهِ أَلَا وَ إِنَّهُ أَسْرَعُ شَيْ‏ءٍ مَنْفَعَةً لِلْفُؤَادِ خَاصَّةً وَ إِنَّهُ نَضُوحُه‏

اگر مردم مى دانستند چه خواصى در سيب وجود دارد، بيماران خود را تنها با آن درمان مى كردند. سيب از هر چيزى سريع تر به قلب فايده مى بخشد به ويژه آن كه خوشبو كننده مى باشد.

طب الأئمه ص 135

نِعْمَ السِّوَاكُ الزَّيْتُونُ مِنَ الشَّجَرَةِ الْمُبَارَكَةِ يُطَيِّبُ الْفَمَ وَ يَذْهَبُ بِالْحَفْرِ وَ هِيَ سِوَاكِي وَ سِوَاكُ الْأَنْبِيَاءِ قَبْلِي‏

چه خوب مسواكى است زيتون! از درختى پر خير و بركت كه دهان را خوشبو مى‏ كند و جِرم دندان را از ميان مى ‏برد. اين مسواك من و پيامبران پيش از من است.

 مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل ج‏1، ص 369 ،ح885 -شبیه این حدیث مكارم الاخلاق ص 49

 أَكْلُ السَّفَرْجَلِ قُوَّةٌ لِلْقَلْبِ الضَّعِيفِ وَ هُوَ يُطَيِّبُ الْمَعِدَةَ وَ يُذَكِّي الْفُؤَادَ وَ يُشَجِّعُ الْجَبَانَ وَ يُحَسِّنُ الْوَلَد

خوردن به،قوه ای برای قلب ضعیف ، معده را پاك، ترسو را شجاع و فرزند را زيبا مى ‏كند.

تحف العقول ص 101

مَنْ اَطْعَمَ مُسْلِما جائِعا اَطْعَمَهُ اللّه‏ُ مِنْ ثِمارِ الْجَنَّةِ؛

هر كس مسلمان گرسنه ‏اى را غذا بدهد، خداوند از ميوه‏ هاى بهشت به او بخوراند.

نهج الفصاحه ص757 ، ح 22951

الوَليمَةُ اَوَّلُ يومٍ حَقٌّ وَ الثانى مَعروفٌ وَ مازادَ رياءٌ وَ سُمعَةٌ؛

وليمه (سور) دادن، روز اول حق است و روز دوم احسان، از دو روز كه گذشت، خودنمايى و شهرت‏طلبى است.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 5، ص 368، ح 4

 إِنَّ لِكُلِّ ثَمَرَةٍ سَمّاً فَإِذَا أَتَيْتُمْ بِهَا فَمَسُّوهَا بِالْمَاءِ أَوِ اغْمِسُوهَا فِي الْمَاءِ يَعْنِي اغْسِلُوهَا

هر ميوه اى سمّى دارد، هرگاه ميوه به دستتان رسيد، آن را با آب بشوييد و يا در آب فرو بريد.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 6، ص 350، ح 4

إنَّ اللّه  يُحِبُّ إطعامَ الطَّعامِ وَ إفشاءَ السَّلامِ؛

 خداوند غذا دادن و (به همه) سلام كردن را دوست دارد.

 محاسن ج2، ص388، ح7