مَن أُعطِىَ حَظَّهُ مِنَ الرِّفقٍ فَقَد أُعطِىَ حَظَّهُ مِن خَيرِ الدُّنيا و َالآخِرَةِ؛
هر كس را كه بهره اى از مدارا داده اند، بدون شك بهره اش را از خير دنيا و آخرت داده اند.
نهج الفصاحه ص738 ، ح2838
ما كانَ الرِّفقُ فى شَىءٍ إِلاّ زانَهُ؛
مدارا با چيزى همراه نشد مگر آن كه آن را زينت بخشيد.
تحف العقول ص 47
إنَّ اللّه يُحِبُّ الرِّفقَ وَ يُعينُ عَلَيهِ؛
خداوند مدارا را دوست دارد و انسان را بر انجام آن يارى مى كند.
كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص120، ح12
أَعقَلُ النّاسِ أَشَدُّهُم مُداراةً لِلنّاسِ؛
عاقل ترين مردم كسى است كه بيشتر با مردم مدارا كند.
من لايحضره الفقيه ج4، ص395، ح5840
أَمَرَنى رَبّى بِمُداراةِ النّاسِ كَما أَمَرَنى بِأَداءِ الفَرائِضِ؛
پروردگارم، همان گونه كه مرا به انجام واجبات فرمان داده، به مدارا كردن با مردم نيز فرمان داده است.
كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص117، ح4
لا یَغشُّ العاقِلُ مَن استَنصَحَه؛
خردمند به کسى که از او نصیحت مى خواهد، خیانت نمى کند.
(تحف العقول، ص ۱۶۶)
إنَّ اللّه تَعالى يَعرِضُ عَلى عَبدِهِ فى كُلِّ يَومٍ نَصيحَةً فَإن هُوَ قَبِلَها سَعِدَ و إن تَرَكَها شَقىَ؛
خداوند متعال، به بنده اش در هر روز نصيحتى عرضه مى كند، كه اگر بپذيرد، خوشبخت و اگر نپذيرد، بدبخت مى شود.
(كنز العمّال، ح 10250)
النُّصحُ بَينَ المَلأِ تَقريعٌ؛
نصيحت كردن در حضور ديگران، خُرد كردن شخصيت است.
(شرح نهج البلاغه، ج20، ص341، ح908)
