دستت را به سمت گردنت ببر

رگ گردنت را لمس کن

باورت می شود؟!

از آن هم به تو نزدیک تر است!!

"نحن أقرب الیکم من حبل الورید"(بقره-186)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

روی پـــــرده کعــبه

این آیه حک شده اســت:

نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُــورُ الرَّحِـــيمُ

و مـــن هنــــوز و تا همیشــه

به همین یک آیــه دلخــوشــــم:

" بندگانم را آگاه کن که من بخشنده ی مهــــربانم ! "

یا ایُّها الَّذینَ آمنوُا اِذا قُمتُم اِلی الصَّلوة فَاغسِلوُا وُجُوهَکُم وَ اَیدیکُم اِلَی المَرافِقِ وَ امسَحُوُا بِرُؤُسِکُم وَ اَرجُلَکُم اِلَی الکَعَبینِ

 ای کسانی که ایمان آورده اید چون خواستید به نماز بایستید، صورت و دست های خود را تا آرنج ها بشویید و بخشی از سر و نیز پاهای خود تا دو برآمدگی آن را مسح کنید. 

                                                                                                     قرآن کریم

 آن شب چه زیبا با من سخن می گفت.آهنگ کلامش مثل علی (ع) بود.

ای محمد! دستت را بلند کن، می خواهم چیزی را که از ناحیه راست عرشم جاری است به تو بدهم.

و آب فرو ریخت.

دست راستم را بلند کردم و قدری از آن آب را برگرفتم.

سپس ندا آمد: ای محمد! با آبی که گرفتی صورتت را بشوی؛ چرا که می خواهی با آن به عظمت من نگاه

کنی. سپس دست راست و چپ خود را از آرنج بشوی ، چرا که می خواهی با آن دو ، کلام مرا بگیری ، آنگاه با

آنچه در دستت باقی مانده سرت را و دو پایت را تا برآمدگی مسح کن؛ چرا که من می خواهم برکت را بر تو

فرود آرم می خواهم گام هایت را بر جایی بگذاری که احدی پیش از تو به آنجا گام ننهاده و پس از این هم

نخواهد نهاد. تنها این شب معراج نبود که خداوند وضو را به من تعلیم داد. در زمین هم از همان نخست که به

نبوت برگزیده شدم، روزی جبرئیل بر من فرود آمد. جامی لبریز از آب را از آسمان برایم آورده بود. به من گفت: ای

محمد! برخیز وبرای نماز، وضو بگیر. آنگاه وضو گرفتن از ناحیه ی خدا را به من تعلیم داد.

از آب چشمه ای که از پایه های عرش می جوشید، وضو گرفته بود.چه آبی بود! آب زندگانی!

و در مقابل عرش در پیشگاه خداوند، قامت بسته بود. کیفیت نماز را خداوند به او می آموخت. تکبیر، حمد،

سوره، رکوع، سجود و تکرار رکعات او آسمان ها را درنوردیده و تا آنجا صعود کرده بود. معراجش از مسجد آغاز

شده بود؛ از پایگاه بلند ارتباط با خدا. وهم اینک از معراج برای امتش گرانبهاترین تحفه ها را از سوی پروردگار

می آورد؛ تحفه ای آسمانی!

نماز را می آورد تا راه عروج را به روی امتش نیز بگشاید. نماز را می آورد تا در میان امتش بانگ برآورد که:

((چهره ی دین نما))  و  ((مایه ی خشنودی پروردگار))  نماز است، نماز!                                  

((وسیله ی نزدیکی مؤمن به خدا))  و ((فرو ریزنده ی گناهان)) نماز است، نماز!

((خاموش کننده ی شعله های آتش))  و ((کلید بهشت)) نماز است، نماز!

((کلید همه ی خوبی ها))  و ((عمود خیمه ی دین)) نماز است، نماز!

((سفره ی پذیرایی خدا از بندگان در روی زمین)) نماز است، نماز!                                          

((مایه ی رعب و هراس شیطان از شما)) نماز است، نماز!

و نماز به سان جویباری پر آب و روان است که شبانه روز پنج بار خود را در آن می شویید.

از مهالک در دو عالم این صلات         اهل خود را می دهد بی شک نجات