وانگاه که خداوند متعال میبیند ما بجای اصل قرار دادن معنویات وحرکت بسوی روز ظهور که روز گشوده شدن دروازه پیشرفت حقیقتی بروی بشر است، مسائل دیگررا اصل قرار داده ایم،برای تربیتمان، برای انکه ما را دوست دارد ونمی خواهد صفات انسانی در ما بمیرد،نمی گذارد تمام توجهمان به مسائل مادی جلب شده وحتی اگر لازم باشد بوسیله ی مشکلات مختلف(که البته خود ما درایجاد ان نقش داریم)ما را بسوی خود کشانده ومی خواهد افکارمان را رابسوی خاندان عصمت(ع)وحکومت جهانی انان سوق دهد تا در مدرسه بزرگ تعالیم وحی که علم خاص وحیاط بخش است وبا ظهور امام عصر(روحی فداه) گشایش می یابد تربیت شویم وبه مقام انسانیت و کما برسیم.

ایا بنظر شما مدیر وسازنده این مدرسه حق ندارد ما را از امکانات مدرسه بمقداری که بهوش بیائیم وبه معلم عزیزمان توجه کنیم، محروم نماید؟

((امتیا زات زندگی در عصر ظهور))

ای کاش مردم می دانستند با ظهور امام زمان(ارواحنافداه) جهان چگونه متحول می شود که فهرست این تحول را بطور  خلاصه بر می شمریم.

1-تمامی فقرا از لحاظ مالی بی نیاز وهمه اتسانها ثروتمند می شوند.

2-هیچ گرسنه ای در کره زمین باقی نمی ماند مگر انکه سیر میشود.

3-هیچ کس بدون پوشاک ولباس مناسب نخواهد ماند.

4-هیچ کس بدهکار ومقروض نخواهد ماند.

5-هیچ انسانی در جهان غمدیده وناراحت نخواهد بود.

6-هیچکس در غربت ودوری از وطن بسر نخواهد برد.

7-هیچ انسانی اسیر ودر بند نخواهد زیست.

8-تمامی امور جامعه اسلامی اصلاح واز فساد پاک خواهد شد.

9-هیچ انسانی مریض (مرضی که قابل درمان نباشد) نخواهد زیست وتمامی امراض از محیط زندگی بشر خارج خواهد شد(زیراعلم بواسطه حضرت بقیةالله (ارواحنا فداه)پیشرفت کاملی خوا هد نمود ودر نتیجه تمامی امراض بدون هیچ گونه عارضه ضرری بر اساس علم حقیقی ان حضرت ریشه کن ومعالجه خواهد شد ودرنتیجه عمرهابسیار طولانی خواهد شد.)

10-صفات رزیله وروحیات بد مردم مبدل به صفات خوب وپسندیده انسانی شده وجهان سرشار ازصلح وصفا وعدالت ومحبت خواهد گردید وبرکات الهی در زمین واسمان بر بشر فرو خواهد ریخت وانسان با خداوند متعال مانوس شده به کمالات ومعنویات خواهد رسید.

اکنون تصور بفرمایید چگونه ممکن است با ظهور حضرت بقیةالله(ارواحنا فداه) که شرایط زندگی بشر چنین متحول واز مردگی به زندگی واز بدی وزشتی به خوبی وزیبایی واز تاریکی به روشنایی خارج می شود، انسان از ظهور ان حضرت بترسد وبا خود فکر کند ای کاش ظهور ان حضرت دیر تر انجام شود؟

با تمام توجهمان بسوی انحضرت وظهور مقدسش باشد ومردم را چنان بسوی ان حضرت سوق دهیم که خودشان در خلوت خانه ها ودر همه ی اوقات دست به دعا بردارند ومانند انکه برای فرزند دلبندشان که در بیمارستانبستری است از سوز دل دعا میکنند برای فرج انحضرت هم همینطور دعا کنند،ایا چنین هستیم؟

خود انحضرت در این تشرف بر نقطه ی درد دست گذاشته وبه راه حل اشاره فرموده اند:

((اگر شیعیان ما را می خواستند دعا می کردنند وفرج می رسید)).

کسی که تشنه لب است وادامه تشنگی را برای خود زیانبار می بیند ایا بی تفاوت می نشیند؟

ایا زمان ان نرسیده است که کمی به فکر روح تشنه خود باشیم؟که تشنه اب گوارای پروردگار است واز شدت عطش بی رمق گشته است؟

اب حیات علم وعصمت که در اقیانوس بی کران قلب ان حضرت موج می زند وقطره ای ازان جهان را از ظلم ومرگ ونیستی نجات می بخشد.

در جائیکه رسانه های گروهی در مدت چند روز قادر ند تمام توجه مردم را بسوی یک چیز سوق دهند وحتی انانرا وادار نمایند که برای پیروزی یک تیم فوتبال دست به دعا بردارند ایا نمی توانند انانرا چنان متوجه امام زمان(ارواحنافداه)نمایند که برای ظهور ان حضرت بطور جدی واز اعماق قلب دعا نمایند وباور کنند که اگر چنین کنند در همین زمان دعاهایشان باعث ظهور انحضرت خواهد شد؟

چرا،می توانند،ولی شیطان در دلها وسوسه کرده است که معلوم نیست ظهور امام زمان(ع)با فعالیت وتلاش ما انجام شود.

باور کرده اند که تلاش انان اثری در جلو افتادن ظهور ان حضرت نخواهد داشت.

فکر می کنند سخن از امام زمان(ع) هم مانند سخن از وقایع تاریخی است که سالگرد یا مناسبتش فرا نرسیده،نمی توان به ان پرداخت.

ایا این گونه فکر کردن گریه ندارد؟

ایا امام زمان(ع) این قدر قریب است که باید مناسبتش فرا رسد تا یادی از او کنیم؟

یامهدی ادرکنی

اه از ان وقتی که اینهمه بلا ومصیبت بر ما فرود می اید تا متوجه انحضرت گردیم ولی خوابمان عمیق تر می شود وبه جای پناه بردن به پناه بی پناهان حضرت بقیة الله (ارواحنا فداه) به دیگران متوسل می شویم دیگرانی که گاه دشمن انحضرت اند ویا اصلا نامی از ان حضرت نشنیده اند.

ایا پدر حق ندارد فرزندش(ما شیعیان)را که میبینید بجای دست دراز کردن نزد پدر به دشمن او روی می اورد ،تنبیه نماید؟

ذالکم الله فانی توءفکون

این پروردگار مهربان شما ست که نماینده خود حضرت صاحب الزمان(ارواحنا فداه) را در میان شما قرار داده تا پناهتان باشد وبا دست معجزه گر خود گره از کارهایتان بگشاید وشما را به مقام انسانیت برساند پس به کجا می روید و چرا از حق فاصله می گیرید وان حضرت را هر روز بیش از گذشته فراموش می نمائید؟

یا مهدی ادرکنی

بنام خدا

در اوج تنهایی.....

این کلمه شما را بیاد چه چیز می اندازد؟

ایا تاکنون در جمعی قرار گرفته اید که همه به شما بی توجه باشند؟

ایا تاکنون احساس غربت وتنهایی کرده اید؟

وقتی در میان جمعی زندگی کنید که اعمال وکردارشان بر خلاف میل شما است ایا خود را تنها حس نمی کنید؟

اکنون اگر ببینید در جمعی بالغ بر شش میلیارد نفر یک انسان کامل که خداوند متعال توسط انبیاءعظام(ع) او را به مردم معرفی نموده تا همه از او پیروی کنند وبوسیله او خود را به صلح وسعادت وکمال انسانی برسانند  همه به یک سو میروند واو به سوی دیگر چه احساسی خواهید داشت؟

ایا او به اندازه شش میلیارد نفر احساس تنهائی نمی کند؟

او به اندازه ای تنها است که حتی جمعی منکر وجود مقدسش می باشند.

عده ای با این که او زنده است میگویند او متولد نشده ودر اینده بدنیا خواهد امد.

عده ای هم که به او اعتقاد دارند تحت تاثیر اکثریت مردم کره ی زمین قرار گرفته وتوجهی به او ندارد.

و اینجا اوج تنهایی اوست که معتقدین به او توجهی به او نداشته باشند:

....بعضی از انان بگویند امام زمان(ع)حالا ظهور نمی کند هنوز جهان اماده نیست.

....عده ای دیگر بگویند برو دعا کن امام زمان(ع) نیاید والاّاول با من تو چه خواهد کرد.

....دیگری بگوید زیاد از امام زمان(ع) حرف نزن والا میگویند تو جزء کدام دسته هستی.

....بعضی هم بگوییند ما لیاقت نداریم انحضرت را ببنیم ما گنهکاریم ای کاش اقا حالا ظهور نفرماید زیرا ما خود را نسا خته ایم.

چرا؟

چرا باید من وتو اینقدر کم بیا انحضرت باشیم که سخنان فوق در باره انحضرت گفته شود؟