با تمام توجهمان بسوی انحضرت وظهور مقدسش باشد ومردم را چنان بسوی ان حضرت سوق دهیم که خودشان در خلوت خانه ها ودر همه ی اوقات دست به دعا بردارند ومانند انکه برای فرزند دلبندشان که در بیمارستانبستری است از سوز دل دعا میکنند برای فرج انحضرت هم همینطور دعا کنند،ایا چنین هستیم؟
خود انحضرت در این تشرف بر نقطه ی درد دست گذاشته وبه راه حل اشاره فرموده اند:
((اگر شیعیان ما را می خواستند دعا می کردنند وفرج می رسید)).
کسی که تشنه لب است وادامه تشنگی را برای خود زیانبار می بیند ایا بی تفاوت می نشیند؟
ایا زمان ان نرسیده است که کمی به فکر روح تشنه خود باشیم؟که تشنه اب گوارای پروردگار است واز شدت عطش بی رمق گشته است؟
اب حیات علم وعصمت که در اقیانوس بی کران قلب ان حضرت موج می زند وقطره ای ازان جهان را از ظلم ومرگ ونیستی نجات می بخشد.
در جائیکه رسانه های گروهی در مدت چند روز قادر ند تمام توجه مردم را بسوی یک چیز سوق دهند وحتی انانرا وادار نمایند که برای پیروزی یک تیم فوتبال دست به دعا بردارند ایا نمی توانند انانرا چنان متوجه امام زمان(ارواحنافداه)نمایند که برای ظهور ان حضرت بطور جدی واز اعماق قلب دعا نمایند وباور کنند که اگر چنین کنند در همین زمان دعاهایشان باعث ظهور انحضرت خواهد شد؟
چرا،می توانند،ولی شیطان در دلها وسوسه کرده است که معلوم نیست ظهور امام زمان(ع)با فعالیت وتلاش ما انجام شود.
باور کرده اند که تلاش انان اثری در جلو افتادن ظهور ان حضرت نخواهد داشت.
فکر می کنند سخن از امام زمان(ع) هم مانند سخن از وقایع تاریخی است که سالگرد یا مناسبتش فرا نرسیده،نمی توان به ان پرداخت.
ایا این گونه فکر کردن گریه ندارد؟
ایا امام زمان(ع) این قدر قریب است که باید مناسبتش فرا رسد تا یادی از او کنیم؟
یامهدی ادرکنی
