خرمشهر در دوران جنگ

از خاطرات غرور آميز اين دوران مي توان به آزادي خرمشهر اشاره کرد. در اولين روز جنگ (31 شهريور ماه سال 1359) خرمشهر زير آتش سنگين ارتش عراق قرار گرفت. شهر در آتش مي‌سوخت و صداي انفجار لحظه‌اي قطع نمي شد. طولي نكشيد كه بيمارستان از انبوه مجروحان و شهيدان پر شد. مردم به خصوص جوانان روي به مسجد جامع و ديگر پايگاه‌ها آوردند تا براي مقاومت سازمان‌دهي شوند.

گروه‌هاي مقاومت به سرعت شكل گرفت و توانستند 34 روز در مقابل متجاوزگران ايستادگي کنند. 34 روز مقاومت، گر چه بسياري از مدافعان خرمشهر را به كام شهادت كشاند و خرمشهر به دست دشمن افتاد ولي دشمن را در دست‌يابي سريع به اهدافش جهت اشغال سريع خوزستان ناكام گذاشت.

روز 4 آبان 1359 را بايد روز پايان حماسه خونين‌ شهر ناميد. حماسه‌اي كه در 34 روز جلوه كرد. اما بي‌گمان فداكاري‌ها و ايستادگي تحسين برانگيز مدافعان خونين‌شهر در برابر ارتش متجاوز و مجهز به انواع جنگ افزارها در تاريخ و در خاطر انسان‌هاي حق‌جو و ظلم‌ستيز جاويد خواهد ماند.

خرمشهر اشغال شد؛ لكن حماسه‌ها، ايستادگي‌ها و جانبازي‌هايي آفريد كه اولا افتخاري بزرگ را در تاريخ اين مرز و بوم به ثبت رساند، ثانيا سبب گرديد كه دشمن بيش از اين خطرپذيري نكند و طعم تصرف خوزستان و حتي آبادان را از سر بيرون كند و ثالثا اين مقاومت اعتماد به نفسي را براي اردوي خودي به ارمغان آورد كه دست مايه رزمندگان براي بيرون راندن دشمن از سرزمين اسلامي ايران گرديد. در حالي كه اشغال خرمشهر توسط عراق به عنوان آخرين و مهمترين برگ برنده اين كشور براي وادار ساختن به شركت در هر گونه مذاكرات صلح تلقي مي‌شد آزادسازي اين شهر مي‌توانست سمبل تحميل اراده سياسي جمهوري اسلامي ايران بر متجاوز و اثبات برتري نظامي‌اش باشد.