یادم می‌آید که حدود چهارده ـ پانزده ساله و در آغاز دوران بلوغ بودم و تحصیلات علوم اسلامی را هم تازه شروع کرده بودم. به حکم آن نشاط و شادابی که انسان در آن سن دارد، پیش یا بعد از مباحثه و پیش یا بعد از درس، دوستان می‌گفتند، می‌خندیدند و می‌گفتیم و می‌خندیدیم. یکی از رفقا كه با من هم‌مباحثه بود، ولی سن او از من چند سال بیش‌تر بود...

وقتی ما می‌خندیدیم ایشان می‌گفت فلانی... بهتر است که خودمان را عادت بدهیم که نخندیم، یا کمتر بخندیم. گفتم چرا؟ گفت در قرآن (آیه 82 سورة توبه) آمده است: «فلیضحکوا قلیلاً و لیبکوا کثیرا» یعنی کم بخندند و زیاد بگریند. به او گفتم، بالاخره به من بگو ببینم، آیا خندیدن کار حرامی است یا نه؟ گفت نه، حرام نیست؛ ولی در عین‌حال بهتر است یک مسلمان زبدة ورزیده نخندد...