مقدمه
جوانی نقطه عطف زندگی هر انسانی است كه در طول زندگی خواه ناخواه باید آنرا پشت سر نهد.
این دوران از سه منظر قابل تأمل است؛ یكی دوران قبل از جوانی كه حاصل تربیت و رشد چندین ساله محیط‌ های خانواده، تحصیل، اجتماعی و گروه‌های مردم نهاد از كوچه، خیابان، دوستان، اقوام و... است كه از لحظه تولد تا كنون بر وی سپری شده و دوران دوم خود جوانی كه از سن حدود 18 سالگی آغاز و تا پایان 25 سالگی ادامه دارد كه فرد در اوج نیروهای جسمانی و روحانی است تمام توان، انرژی و قدرت زندگی هر شخص در جوانی  او متمركز است؛

قرآن كریم در آیه 54 سوره روم خدای سبحان را اینگونه معرفی مي‌كند.
اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُم مِّن ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفًا وَشَيْبَةً يَخْلُقُ مَا يَشَاء وَهُوَ الْعَلِيمُ الْقَدِيرُ (1)
خدا آن چنانه ایست كه شما در ابتدا از جسم ضعیف(نطفه) بیافرید آنگاه پس از ضعف و ناتوانی (كودكی) توانا كرد و باز از توانایی (و قوای جوانی) به ضعف و سستی و پیری برگردانید هر چه بخواهد مى‏آفريند و هموست داناى توانا.
این آیات جوانی را مابین كودكی و پیری، ما بین دو نا توانی مي‌داند و از آن با نام «قوه»، توان و نیرو یاد مي‌كند كه در آن تمام قواهای انسانی  در حد اعلی خود قرار دارند.
و دوران سوم پیری كه حاصل تجارب و آموخته‌ها پستی‌ها و بلندی‌ها و نتیجه عمل‌های شخصی فرد در جوانی است.
كه اگر از هر یك از سه منظر زندگی انسان مورد توجه قرار بگیرد چه به عنوان هدف در زندگی «كودكی» چه برای موثر بودن در خلقت چه برای رشد كردن چه برای راه و مسیر زندگی خود، جوانی، و چه برای ثمره دیدن و پاداشت و عقاب، جوانی در جایگاه خاص قرار دارد كه چشم پوشی از آن غیر قابل انكار است.
اسلام عزیز در باب تربیت آدمي‌برنامه ریزی بسیار دقیقی دارد كه این برنامه از اوان كودكی بلكه عقب تر و قبل از تشكیل نطفه و انتخاب محل نطفه و انتخاب همسر برنامه‌هایی دقیق و منظم ارائه مي‌دهد كه در جایگاه خود قابل تدبیر است.
امیر المومنین امام علی (ع) در بیان حساسیت جوانی مي‌فرماید:
قلب جوان مانند زمین خالی و مساعد است كه هرچه در آن  بكاری همان درو مي‌كنی.(2)
و در باب توجه به این ایام مي‌فرماید:
دریابید جوانی را قبل از پیری و سلامتی را قبل از بیماری (3)
توجه به بذرهایی كه بخصوص در ایام جوانی در دل فرد كاشته مي‌شود بدلیل تاثیر گذاری آن و تداوم این تدبیرات و القائات تا ایام پیری آنچنان اهمیت دارد كه در كنار سلامتی روح و جسم قرار مي‌گیرد.
اگر بذر بدرستی كاشته و فرایند داشت آن با دقت و وسواس انجام پذیرد در صورتی كه زمین مساعد باشد آنگونه خواهد شد كه از هر دانه ای یكصد دانه برداشت مي‌شود.
«من جاء بالحسنة فله عشر أمثالها و من جاء بالسیئة فلا یجزی الا مثلها و هم لا یظلمون» (4).
هر كس كار نیكی بیاورد، ده برابر آن خواهد داشت و هر كس كار بدی بیاورد جز برابر آن، كیفرش ندهند و هرگز به آنان ظلم و ستم نشود.
و اگر به حال خود رها شود در آن علفزار و بیابانی بوجود مي‌آید كه محل چرای حیوانات خواهد شد(5)؛ هر چند زمین در ابتدای امر مناسب باشد.
بنابراین باید بذرهایی سالم با روشی صحیح در زمینهای مساعد كاشته شود و از آن با دقت مراقبت نمود، تا به بهترین محصول دست یابیم در این صورت است كه نه زمین تلف مي‌شود و نه حیوانات جرات مي‌یابند در آن وارد شوند.