خداوند در قرآن می فرماید: «و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون؛ جن و انسان را جز برای عبادت خلق نکردم» ( سوره ذاریات/ آیه 56). یکی از نظریات در مورد اعمال اخلاقی بشر، نظریه «پرستش» است. می گویند آن سلسله از اعمال بشر که با افعال طبیعی متفاوت است و در همه افراد بشر وجود دارد و همه افراد بشر آن کارها را تقدیس و ستایش می کنند و شرافتمندانه و انسانی و مافوق کارهای طبیعی می خوانند، از مقوله پرستش هستند.

بعضی این گونه افعال را از نوع عاطفه و محبت می دانند و بعضی از نوع عقل و دانش و فهم، و بعضی از نوع اراده قوی، و بعضی ندای وجدان انسان، و بعضی از مقوله زیبایی در حالی که این نظریه می گوید: کارهای مقدس بشری از مقوله پرستش است، از مقوله عبادت خداست ولی عبادتی نا آگاهانه مثلا آن کسی که اعمال اخلاقی را از نوع زیبایی می دانست می گفت چون زیبایی منحصر به زیبایی محسوس نیست و زیبایی معقول هم زیبایی است، آنکه کار اخلاقی می کند، جمال و زیبایی عقلی کار اخلاقی را احساس می کند و این جمال و زیبایی او را به سوی خود می کشد همچنانکه زشتی کار غیر اخلاقی و ضد اخلاقی او را از آن متنفر می کند، در کارهای اخلاقی جاذبه ای است از نوع جاذبه زیبایی و در کارهای ضد اخلاقی دافعه ای است از نوع دافعه های ضد زیبایی، ولی این نظریه می گوید: کسی که کار اخلاقی می کند حتی آن کس که در شعور آگاه خودش خدا را نمی شناسد و به وجود خدا اعتراف ندارد و یا فرضا اعتراف دارد ولی در شعور آگاه خودش این کار را برای رضای خدا انجام نمی دهد و با این کار، خدا پرستی نمی کند، کار اخلاقی او یک نوع خداپرستی و پرستش نا آگاهانه است. اگر مقصود از پرستش، اعمال پرستشانه انسان باشد یعنی آن کارهایی که انسان به عنوان پرستش انجام می دهد مثلا نماز می خواند، روزه می گیرد، حج می کند، دعا می خواند، صله ارحام می کند برای خدا، اگر مقصود اعمال عبادی انسان باشد، توضیحش خیلی روشن است، عبادت مثلا یک نوعش نماز است، نماز هم یک سلسله سخنها و اعمال و نیتهاست: رکوع است، سجود است، قیام است، ذکر و غیره است ولی اگر پرستش، یک حقیقتی باشد که این اعمال که از طرف خدای متعال برای ما معین شده در واقع شکل دادن و قالب ساختن برای آن حقیقت و آن تجلی فطری است که در ما وجود دارد و به عبارت دیگر شکل و قالب و اندامی است که برای ما تعیین کرده و ساخته اند برای یک حقیقت که در ما وجود دارد، حقیقتی که ما چه بفهمیم و چه نفهمیم، چه توجه داشته باشیم و چه توجه نداشته باشیم در عمق فطرت ما وجود دارد، آری اگر پرستش این باشد که همین هم هست تعریفش یک تعریف ساده ای نیست.

در پرستش، توجه هست، تقدیس هست( تقدیس یعنی حقیقتی را منزه دانستن از هر گونه نقصی و شائبه نقصی، که وقتی می خواهیم آن حقیقت را با تعبیرات، شکل و قالب بدهیم، با لفظ: سبحان الله یا حتی بالفظ: الله اکبر آن را قالب و شکل می دهیم برتر و منزه از هر گونه نقصی و شائبه هر نقصی و هر نیستی) در عبادت حمد و ستایش به کمالات هست. همان طور که یک بلبل وقتی در مقابل گل قرار می گیرد حالت ستایشگری به خود می گیرد، انسان، آن حقیقت معبود را در عبادت ستایش می کند.