در ركوع و سجود، با گفتن سه بار «سبحان اللَّه» یا یك بار «سبحان ربّى الاعلى و بحمده» در سجده یا «سبحان ربّى العظیم و بحمده» در ركوع خداوند را تسبیح مى‏كنیم.
 بگذار لااقل از ذرّات خاك، شن، جمادات، گیاهان و ستارگان عقب نباشیم. اگر به گفته قرآن همه چیز در حال تسبیح است چرا ما نباشیم؟! «یسبّح للّه ما فى السموات و ما فى الارض»(90)
 تسبیح گوى او نه بنى آدمند و بس‏
هر بلبلى كه زمزمه بر شاخسار كرد. ذرات هستى، تسبیح خدا مى‏كنند گرچه به گفته قرآن ما تسبیح آنها را نمى‏فهمیم.
 در قرآن مى‏خوانیم كه هُدهُد نزد سلیمان آمد و از خورشید - پرستى مردم منطقه‏اى كه رهبرى آنها را زنى به عهده داشت ناله كرد! اگر هُدهُد توحید و شرك را مى‏فهمد و بدى آن را درك مى‏كند و زن و مرد را تشخیص مى‏دهد و گزارش آن را به حضرت سلیمان مى‏دهد، چه مانعى دارد سبحان اللَّه هم بگوید؟ مگر قرآن نمى‏گوید: مورچه‏اى به باقى مورچگان گفت: به لانه‏هاى خود بروید كه این سلیمان و لشكر او هستند كه شما را ناآگاه پایمال مى‏كنند. چه مانعى دارد مورچه‏اى كه نام افراد را مى‏داند سبحان اللَّه هم بگوید.

90) جمعه، 1.