احساس عرفانى جنبشى است كه از اعماق دل انسانى برخواسته شده است یك غریزه اصلى است . انسان همان طورى كه به آب نیاز دارد به خدا هم نیاز دارد.و بهترین چیزى كه فطرت را تقویت مى كند نماز است كه سنبل عبادت است .
اگر صمیمانه به دعا و نماز بپردازید خواهید دید كه زندگى شما به صورت عمیق و مشهودى تغییر خواهد كرد. باید بگوییم كه دعا فعالیتى است كه براى تكامل صحیح شخصیت و تمامیّت عالیترین ملكات انسانى ضرورت دارد. تنها در دعا و نماز اجتماع كامل و هماهنگ بدن و فكر و روح حاصل مى شود كه به آدمى ، كه همچون نى شكننده اى ، است نیرومندى و استقامت بیرون از حد تصوّر مى بخشد. دعا و نماز عملى است كه آدمى را در حضور خدا قرار مى دهد.
مردى دهاتى در آخرین صف نماز در یك معبد تنها نشسته بود.
كسى از او پرسید: منتظر چه هستید؟ او در جواب گفت : به او نگاه مى كنم و او به من نگاه مى كند.
آدمى دعا مى كند كه نه تنها خدا به یاد او باشد، بلكه خود نیز به یاد خدا باشد. دعا و نماز كوششى است در آدمى براى رسیدن به خدا و صحبت كردن با موجودى نادیدنى كه آفریننده همه چیز و حكمت اعلى ، و هر وقت با شور و حرارت خود را در دعا و نماز مخاطب مى سازیم . هم روح و هم جسم خود را به وجهى احسن تغییر مى دهیم . انسان همیشه از دعا و نماز نتیجه مفیدى مى گیرد. دعا كردن همچون خوردن و آشامیدن ضرورى است . در اجتماعى كه نیایش و دعا و نماز وجود نداشته باشد، از فساد و زوال مصون نخواهد بود. نیایش علاوه بر این كه آرامش به وجود مى آورد، بطور كامل و صمیمى در فعالیتهاى مغزى انسان یك نوع شگفتى و انبساط باطنى و گاه قهرمانى و دلاورى را تحریك مى كند.[1]

[1] . نیایش ، الكسیس كارل ، ص 7 و 12.