در اوایل اسارت ، ما را از «العماره» به بغداد انتقال دادند و یك راست به سازمان امنیت (استخبارات ) بردند. وقتى به آنجا رسیدیم ، موقع خواندن نماز بود، امّا عراقیها اجازه این كار را به ما نمى دادند. ناچار روى زمین نشستیم و براى اینكه نگهبانان متوجه نشوند، نماز را به صورت نشسته خواندیم . آن هم در چهار زاویه مختلف . چرا كه حتى جراءت پرسیدن جهت قبله را از ماءمورین عراقى نداشتیم .[1]

[1] .نماز در اسارت ، ص 15، خاطره از برادر آزاده رمضانعلى زارعى .