سپس از نو وضو مى گرفت و به نمازگاهش باز مى گشت، هنگام زوال خورشید بر مى خاست و شش رکعت نماز مى گزارد که در رکعت نخست سوره «حمد» و «قل یا ایها الکافرون» و در رکعت دوّم، سوره «حمد» و «قل هو الله احد» و در هر یک از چهار رکعت دیگر سوره «الحمد لله» و «قل هو الله» را مى خواند و در پایان هر دو رکعت سلام مى داد و در رکعت دوّم آن ها ، پیش از رکوع و پس از قرائت، قنوت مى خواند. سپس اذان مى گفت و دو رکعت نماز مى گزارد و پس از آن اقامه مى گفت و نماز ظهر را مى خواند. پس از سلام نماز هر اندازه که خدا مى خواست به تسبیح وحمد و تکبیر و لا اله الّا الله گفتن مى پرداخت و سپس سجده شکر مى گزارد و در آن صدبار «شکراً لله» مى گفت و هنگامى که سر بر مى داشت، بر مى خاست و شش رکعت نماز مى گزارد که در هر رکعت آن، «حمد» و «قل هو الله احد» مى خواند و در پایان هر دو رکعت، سلام مى داد و در رکعت دوّم هر دو رکعتى پیش از رکوع و پس از قرائت، قنوت مى خواند. سپس اذان مى گفت و پس از آن، دو رکعت نماز مى گزارد و در رکعت دوّم آن قنوت مى خواند. هنگامى که سلام مى داد برمى خاست و نماز عصر را مى خواند و پس از سلام دادن، در نمازگاهش، آن اندازه که خدا مى خواست، به تسبیح و حمد و تکبیر و لا اله الّا الله گفتن مى پرداخت . سپس سجده مى کرد و در آن صدبار «حمداً لله» مى گفت.

هنگامى که خورشید ناپدید مى شد، وضو مى گرفت و سه رکعت نماز مغرب را با اذان و اقامه مى گزارد و در رکعت دوّم آن پیش از رکوع و پس از قرائت، قنوت مى خواند و پس از سلام دادن، در نمازگاهش مى نشست و آن اندازه که خدا مى خواست به تسبیح و حمد و تکبیر و لا اله الّا الله گفتن مى پرداخت، سپس سجده شکر مى گزارد و پس از آن سر بر مى داشت و با کسى سخن نمى گفت تا بر مى خاست و چهار رکعت نماز با دو سلام مى گزارد و در رکعت دوّم هر یک، پیش از رکوع و پس از قرائت قنوت مى خواند و در رکعت نخست این چهار رکعت ، «حمد» و «قل یا ایها الکافرون» ودر رکعت دوّم، «حمد» و «قل هو الله احد» و در دو رکعت دیگر ، «حمد» و «قل هو الله احد» مى خواند . پس از سلام دادن آن اندازه که خدا مى خواست به ذکر و دعا مى نشست و سپس افطار مى کرد. سپس اندکى درنگ مى کرد تا نزدیک به یک سوّم شب سپرى شود. پس بر مى خاست و چهار رکعت نماز عشاء آخر را مى گزارد و در رکعت دوّم آن پیش از رکوع و پس از قرائت، قنوت مى خواند. پس از سلام دادن ، آن اندازه که خدا مى خواست در نمازگاهش به ذکر خداوند جلّ جلاله و تسبیح و حمد و تکبیر وتهلیل او مى پرداخت وپس از ذکر و دعا، سجده شکر مى گزارد.

سپس به بسترش مى رفت و در پاره سوّم شب از بسترش با تسبیح و حمد و تکبیر و لا اله الّا الله و استغفرالله گفتن بر مى خاست، مسواک مى زد، وضو مى گرفت و سپس به نماز شب مى ایستاد و هشت رکعت نماز با سلام دادن در پایان هر دو رکعت، مى گزارد که در هر رکعت از دو رکعت نخست آن ، یک بار «حمد» و سى بار «قل هو الله» مى خواند . سپس چهار رکعت نماز جعفر بن ابیطالب با سلام در پایان هر دو رکعت مى گزارد و در رکعت دوّم هر یک از آن ها ، پیش از رکوع و پس از تسبیح[10] قنوت مى خواند و آن را جزو نماز شب به حساب مى آورد . سپس برمى خاست و دو رکعت باقیمانده را مى گزارد. در رکعت نخست سوره «حمد» و سوره «مُلک» و در رکعت دوّم ، سوره «الحمد لله» و «هل أتى على الانسان» را مى خواند . سپس بر مى خاست و دو رکعت (نماز) شفع مى گزارد که هر رکعت آن یک بار «الحمد لله» و سه بار «قل هو الله احد» مى خواند و در رکعت دوّم پیش از رکوع و پس از قرائت، قنوت مى خواند. هنگامى که سلام مى داد بر مى خاست و یک رکعت نماز وتر با توجّهى تمام مى گزارد و در آن یک بار «حمد» ، سه بار «قل هو الله احد»، یک بار «قل اعوذ برب الفلق» و یک بار «قل اعوذ برب الناس» مى خواند و پیش از رکوع و پس از قرائت، قنوت مى خواند و در آن مى گفت: خدایا بر محمّد و خاندانش درود فرست، خدایا ما را جزو آنان که ره نمودى، ره بنما و جزو آنان که سلامت دادى، سلامت ده و جزو آنان که سرپرستیشان کردى، سرپرستى کن و در آنچه به ما داده اى برکت ده و ما را از آسیب حُکمت ، نگاه دار که تو حکم مى رانى و بر تو حکم نمى رود. بى گمان هر که را تو دوست دارى، خوار نمى شود و هر که را تو دشمن دارى، سربلند نمى گردد.

پروردگار ما، مبارک و والایى. سپس هفتاد بار مى گفت: از خدا آمرزش و بازگشت به او را مى خواهم و هنگامى که سلام مى داد آن اندازه که خدا مى خواست به ذکر و دعا مى نشست و هنگامى که نزدیک سپیده دمان مى شد، بر مى خاست و دو رکعت نماز فجر مى گذاشت و در رکعت نخست آن ، «حمد» و «قل یا ایها الکافرون» و در رکعت دوّم، «حمد» و «قل هو الله احد» مى خواند. هنگامى که سپیده مى دمید، اذان و اقامه مى گفت و دو رکعت نماز صبح مى گزارد. پس از سلام دادن، تا طلوع خورشید به ذکر و دعا مى نشست و سپس سجده شکر مى گزارد (و در آن مى ماند) تا روز بالا بیاید.

پی نوشت:

(1) در علل الشرایع چنین آمده است: «پیامبر خدا هرگاه خورشید غروب مى کرد، چیزى را بر نماز مغرب مقدم نمى داشت، تا اینکه آن را بخواند».

(2) احتجاج نیز شبیه به این متن را نقل کرده است و در پایان آن آورده است: «هرگاه به نماز مى ایستاد، از سینه و درونش، آوایى از شدت گریه چون آواز جوشش دیگ بر آتش، شنیده مى شد».

(3) به قرینه سایر روایات و علم فقه، درست آن است که «دو» باشد .

(4) از فرماندهان سپاه یزید.

(5) منابع دیگر جز سیر اعلام النبلاء افزوده اند: «و باد او را چون خوشه گندم خم مى کرد».

(6) آغاز حدیث در فلاح السائل چنین است: «به علىّ بن حسین گفته شد: چقدر فرزندان پدرت کم اند».
(7) نمونه این کرامتها از خادمان اهل بیت علیهم السّلام نیز دیده شده است تا چه رسد به نفوس قدسى خود ایشان.

(8) زندانبان حضرت امام کاظم علیه السّلام .

(9) گویى «یعظهم» باشد و نه «یعطهم» که ترجمه اش «ایشان را پند مى داد»، مى باشد.

(10) در نماز جعفر، سیصد تسبیح گفته مى شود که از جمله پانزده بار در هر رکعت پس از قرائت و پیش از رکوع است.