اخلاص مطلوب و ارزشمند، آنست كه در متن جامعه و در میان مردم و همراه با مسئولیت‏ها و فعالیت‏هاى اجتماعى باشد. عدّه‏اى به غلط، آنرا در انزوا و دورى از مردم مى‏جویند. خداوند، شیر خالص و گوارا را از میان غذا و خون پدید مى‏آورد.(287) انسان خالص نیز باید از لابلاى آلودگى‏ها و ناپاكى‏هاى محیط، جان خود را سالم نگهدارد و نیّت و عمل خود را از آلایش ریا پاك سازد و روسفید بیرون آید. اینگونه اخلاص است كه ارزشمند و مهم است.
 مخلص، خود را در اختیار پروردگار مى‏گذارد و دل را خانه محبّت او مى‏سازد و انگیزه الهى را بر همه اعمال و رفتار خویش حاكم مى‏كند و از این راه به عزّت و سربلندى مى ‏رسد.

 287) نحل، آیه 66.