با وجود اینكه اسلام با تجمل و زیبایی در حد معقول آن مخالفتی ندارد، ولی روح حاكم بر رهنمودهای اسلام در مورد الگوهای مختلف مصرفی چون لباس، مسكن، مركب و غذا همگی نشان دهنده آن است كه یكی از معیارهای ارزشی در اسلام، سادگی و وارستگی از مظاهر دنیوی است؛ بنابراین آراستن مساجد با تزئیناتی كه در كاخهای پادشاهان و اهل دنیا متداول است، منافی و مغایر با ارزشهای اسلامی است.
مسجد در آغاز سده دوم هجری و بیشتر در خراسان با پیل پاها و دیوارهای ضخیم و دهانه های كم‌پهنای سرپوشیده ساخته می شده است.
از آغاز سده سوم هجری و با گسترش شهرها و روستاها مسجدهای باشكوه و بزرگی در بیشتر شهرها ( با تهرنگ شبستانی بومسلمی ) بنیاد گردید، اما هرگز گنبدخانه و ایوان كه با دگرگونی و كست افزود آتشكده ها و مهرابه ها پدید آمده بود، كنار گذاشته نشد. گنبدخانه ها نیز همچون كوشكی تك و آزاد (بی مرد گرد) برای مسجد ساخته میشد.
در ایران پس از فروافتادن ساسانیان بود كه ساخت مساجد آغاز شد.
در سه قرن نخستین حكومت اسلامی در ایران، مساجد به شیوهای بسیار ساده و به پیروی از معماری ساسانی ساخته میشد.
زادگاه اولین نمونه های معماری اسلامی ایران را در خراسان دانسته اند. در خراسان و شیوه خراسانی نقشه عمومی بناهای آن از مساجد صدر اسلام اقتباس شده و مساجد به گونه شبستانی یا چهل ستونی ساخته شده اند.
این رقم تنها به معنای حضور ستونهای متعدد است كه گرداگرد حیاط مركزی قرار می‌گیرند و شبستانها و یا رواقها را میسازند. قوسهای به كار رفته در شیوه خراسانی به صورت بیضی یا تخم مرغ است كه از نمونه-های آن؛ فیروزآباد و طاق كسری را میتوان نام برد.
از قرن چهارم هجری نیز نفوذ معماری كهن اشكانی و ساسانی در كار ساختمان مساجد فزونی یافت.
از این پس ایوان و گنبد كه ساخت آن از دوره اشكانی آغاز شده و در دوران ساسانی رواج یافته بود، به صورت اجزای جدا‌نشدنی بدنه مسجد درآمد.
از این دوران به بعد نیز با برداشتن ردیفهایی از ستون شبستانها، ایوان و گنبد ساخته میشود و مساجد شبستانی به ایوانی بدل شده و سرانجام در اواخر قرن 5 و اوایل قرن 6 در دوران سلجوقی مساجد چهار ایوانی پدید میآیند.
این گونه مساجد عبارتند از؛ یك حیاط مركزی با شبستانهایی گرداگرد آن، در میان هر شبستان در چهار طرف مسجد چهار ایوان قرار دارد و در پشت ایوان جنوبی پوششی گنبدی به چشم میخورد.
از آنجا كه در ایران پیش از اسلام، مهرپرستی و دین زرتشت رواج داشت، بناهای باقیمانده از این آیین تبدیل به مسجد شدند، نظیر؛ مسجد یزدخواست كه بر روی آتشكده بنا شده اند و مسجد جامع بروجرد كه آثار به دست آمده بر اثر بررسی ها نشان میدهد كه بر روی آتشكدهای نیمه ویران ساخته شده است.
بسیاری از عبادتگاههای مسلمانان در دورههای اولیه اسلامی را همین آتشكدهها تشكیل میداده اند. چون مردم تازه مسلمان به سوی قبله نماز می‌خواندند، ابتدا یك درگاه از چهار درگاه چهارطاقی را كه به طرف قبله بود، مسدود كردند و به تدریج درگاههای غربی و شرقی را نیز پوشاندند و راه ورودی به مسجد از چهار طاقی به درگاه شمالی منحصر شد و به دلیل نیاز شدید و نیاز به محلی برای قرار دادن كفش مجبور شدند ایوانی پوشیده در جلوی درگاه شمالی بسازند، به این ترتیب طرح اولیه شامل یك ساختمان چهار طاقی و یك ایوان شد.
به طور كلی مساجد را به سه گروه تقسیم می كنند:
1.         مساجد شبستانی
2.         مساجد چهار طاق
3.         مساجد ایوانی
مساجد شبستانی
این مساجد از بخش سرپوشیده در جانب قبله و حیاط مركزی و ایوان جلوی آن و صفه‌هایی در اطراف تشكیل یافته است.
 
مساجد چهار طاقى
این مساجد شامل چهار ستون در چهار گوشه مربع شكل میباشد كه به وسیله چهار قوس در چهار جهت اصلی نمایان شده است و چون از چهار طرف باز بوده به چهار طاقی شهرت یافته است.
این طرح ساده دارای چهار گوشواره، به منظور ایجاد زمینه‌ای دایره‌ای شكل برای گنبد است.
این فضا كه بر روی آن گنبد مدوّری با خیز كم و بدون ساقه قرار دارد، به وسیله  چهار درگاه  به فضای خارج  ارتباط می یابد.
بناهای چهار طاقی عمدتاً به عنوان آتشكده و آتشگاه مورد استفاده قرار میگرفته اند مانند؛ چهار طاقی نیاسر و خرم دشت در كاشان و چهار طاقی برزو در اراك.
 
مساجد ایوانی
بسیاری از كارشناسان عقیده دارند كه شرق ایران به ویژه خراسان جایگاه ایوانهاست.
ایوانهای بزرگ را از دوره اشكانی كه قلمرو آنها در شرق ایران بوده، در اختیار داریم.
اولین ایوانهای اسلامی در جنوب و مقابل گنبدخانه شكل گرفتند و سپس ایوان شمالی در جهت قرینه سازی با ایوان جنوبی و بعضاً برای استفاده از آفتاب زمستان ساخته شد.
یكی از كاربردهای ایوان جنوبی، دوری از گرمای تابستان است چون ایوان جنوبی پشت به آفتاب و در سایه قرار گرفته است.
نمازگزاران به مقتضای فصل از دو ایوان شمالی و جنوبی استفاده می‌كنند.
از مساجد تك ایوانی می توان از مسجد نیریز كه بنایی ساده با یك ایوان دارد و همچنین مسجد جامع سمنان و یزد نام برد.
برخی درآیگاه یا ورودی و خروجی را كه به صورت ایوان كوچك نشان داده شده است، ایوان می پندارند.
این موضوع در مسجد جامع یزد مشهود است كه در نگاه اول، مسجد چهار ایوانی مینماید لیكن غیر از یك ایوان، ایوانهای دیگر درآیگاه مسجد هستند.
مساجد ایوانی خود دارای اقسامی است كه به دو نمونه آن پرداخته می شود:
•           مساجد دو ايوانى
همانند مسجد ملك زوزن در فرومد و مسجد ساوه كه 2 ایوان دارند.
•           مساجد چهار ايوانى
سلجوقیان در كنار احداث بناهای متعدد به ساختن مسجد رغبت بیشتری نشان داده اند، از این رو تعداد بیشتری مسجد از عصر خود به یادگار گذاشته اند.
به نظر « آندره گدار » فرانسوی، اولین مسجد چهار ایوانی در ایران، « مسجد خرگرد خواف » است و بعد از آن، « مسجد جامع اصفهان » مدارس و مساجد در عهد سلجوقی به چهار ایوانی تبدیل شده اند و به طور دقیق مشخص نیست كه از چه تاریخی مساجد دو ایوانی به مساجد چهار ایوانی تغییر شكل یافته اند.
در تمام مساجدی كه در دوره اسلامی ساخته می شده اند، نكاتی همواره مورد بررسی بوده و جنبه‌های معماری به كار رفته در مساجد با دین مبین اسلام نیز تطبیق یافته است.
وجود تصاویر و مجسمه هایی از انسان و حیوان مجاز نمی باشد.
 وجود نباتات و تزئینات هندسی و آیه هایی از قرآن كه به عربی خوشنویسی شده اند، در این مكانها بسیار رایج است و به نوعی فرهنگ سطح بالا تبدیل شده اند.
موزاییك و كاشیهای برّاق برای كف مسجد و تزئین محراب و دیوارها، شیشه های رنگارنگ برای پنجره و قندیل ها، قالی و قالیچه های گرانبها برای آرایه صحن به كار می رفت. ازارهها و دیوارهها با مرمرهای زیبای الوان و طاق نمای محراب و كتیبه ها را با نوشته ها می‌آراستند.
منبر از چوب بود و در ساختن و آراستن آن با عاج منبت و آبنوس دقت فراوان به كار می بردند. نزدیك ترین منبر، چهار پایهای بود كه یك نسخه از كتاب  خدا را كه  طبعاً نمونه ای از  خوشنویسی و ظرافت  هنری بود ، بر  آن  نهاده  بودند.
نمودار قبله، طاق نمایی بود كه در داخل دیوار ساخته می‌شد.
 صنعتگران و هنرمندان همه كوشش خود را در تزئین محراب به كار می بردند. محراب را با كاشی و موزائیك و تصویر گل و بوته و نقشهای برجسته و طراحیهای زیبا از معرق، گچ، مرمر سفال و كاشی تزئین میكردند.
از نظر متخصصان علم روانشناسی هنر معماری مساجد اسلامی، روح و روان انسان را تحت تأثیر قرار می دهد.
برای مسلمان خداپرست، چه تنها باشد و چه غرق در جماعت، ساختمان مسجد طوری است كه راز و نیازهای وی را با معبود آسان میكند.
تناوب بیكران قوسها و ستونها، فضای پیوسته را چنان به تكه های همسان پخش میكند كه ایجاد آن حالت معنوی خاصی را آسان میكند.
ضمناً آرایش درون بنای مسجد نیز در به وجود آوردن حالت مزبور بسیار مؤثر است.
در تزئین و آرایش بناهای اسلامی این خصیصه هست كه بیننده را به جنب و جوش و عمل وا نمی دارد بلكه بر عكس، در ذهن وی زمینه-ای را برای كشف و شهود و درونبینی فراهم میكند. تزئینات بناهای اسلامی عموماً یا الوان است یا بر روی آنها كنده كاری های كم عمق ایجاد می گردد و در هر حال تمام بخشهای پوشش بنا را می پوشاند و كلیت و تمامیتی ذاتی بدان می بخشد كه مستقل از ساختمان خود مسجد است.
از دیدگاه یك هنرمند مسلمان و یا پیشه وری كه بر آن بود تا سطحی را تزئین كند، پیچاپیچ هندسی كاشیها، بی گمان اشاره بسیار آشكاری است بر این اندیشه كه یگانگی الهی یا وحدت الوهیت، زمینه و پایه گوناگونی-های بیكران جهان است.
شكلهای پیچاپیچ اسلامی معمولاً از یك یا چند شكل منتظم پرداخته می شوند كه در انحناها و دوایر می افتند و به نقش ستارگان چند پر در میآیند و این بدان معناست كه تناسبات وابسته به یك نقش در سطح گسترده طرح تكراری می شود.
 مساجد در تمام مكانهایی كه ساخته میشوند، عناصر معماری مشتركی دارند؛ صحن، ایوان، رواق، مناره، گنبد، شبستان و محراب كه البته برخی مساجد همچون مسجد شیخ لطف الله اصفهان فاقد صحن و مناره هستند.
هیچ معبدی نیز نمیتواند محراب نداشته باشد تا جایی كه برخی مساجد دارای چند محراب هستند به عنوان نمونه؛ مسجد جامع اصفهان را می بینیم كه دارای 9 محراب هست، البته بیشتر مساجد دارای یك محراب در جنوب مسجد هستند.
 
صحن و حیاط مسجد
یكی از عناصر مهم معماری مساجد اسلامی، صحن و حیاط است كه به دلیل پیروی از طرح و نقشه اولین مسجد جهان  (مسجدالنبی) ، طرح مربع و یا مربع مستطیل دارد و فضایی  آزاد  و روحانی را برای  واردین به مسجد ایجاد می كند.
در واقع شكل و فرم و عناصر تزئینی ابتدا در همین صحن ها به نمایش در میآیند و شما هنگام ورود به مسجد بسیاری از عناصر معماری و تزئینات وابسته به معماری را یكجا مشاهده می كنید.
در وسط صحن حیاط، آب مظهر پاكیزگی و نظافت، در حوض بزرگی كه با فضاسازی بنا به صورت دایره و یا مربع و مستطیل و یا هشت گوش متناسب است، متجلی میشود.
معماران محل حوض را در جایی انتخاب می كردند كه لااقل تصویر بخش اعظمی از بنا به ویژه ایوانها و طاقنماهای زیبا كه دارای تزئینات و رنگهای الوان بودند، كاملاً در حوض منعكس شود كه نمونه آن را در مسجد امام خمینی اصفهان می بینیم.
هنگامی كه این آیینه كاذب با موج كوچكی شكسته میشود، انسان متفكر و عارف به چشم دل میبیند كه هیچ چیز جز ذات اقدس پروردگار پایدار نیست.
بنابراین حوض علاوه بركاركردی كه برای وضو ساختن دارد، نمادی تزئینی نیز به شمار می رود.
در برخی مناطق همچون مسجد عتیق شیراز، برروی حوض سكو یا تختگاهی ساخته اند كه پایه های آن در حوض است. در بالای این سكو كه به آن خدای خانه گویند، مؤمنین دور از مردم عادی به تلاوت قرآن مجید می پرداختند.
رواق
رواقها، فضاهای سر پوشیده ستون دار اطراف صحن و حیاط مسجد هستند كه معمولاً در پشت آنها دیوارهای انتهای مسجد قرار دارند.
در تاریك خانه دامغان شاهد این رواق ها هستیم. رواقها بیشتر در كشورهای اسلامی حوزه مدیترانه هند و پاكستان به كار رفته اند.
ایوان
بدون تردید زیباترین و عالیترین ایوانها در مساجد و بناهای اسلامی ایران مشاهده می شود.
ایوانهای مساجد ایران از نظر ارتفاع و تناسبات فنی و عناصر تزئینی در بین سایر بناها و مساجد اسلامی كشورهای جهان، نمونه و منحصر به فرد هستند.
هر ایوانی زیبایی خاص مجموعه خود را دارد. ایوانهای ایرانی اغلب بلند و متناسب با بنا ساخته شده اند.
به علاوه وجود طاق نماهای بسیار جالب و متنوع در اطراف ایوانها، آنها را از خشكی و تجرد خارج كرده وحالت موزونی به آنها داده است.
سقف ایوانها كه از نظر شكل و فرم مانند نیمكره و نیم‌گنبد است، با انواع عناصر تزئینی مانند مقرنس، آجركاری، گچ بری، آیینه كاری و نقاشی مزین شده است و در هر بنایی به تناسب اهمیت آن، این تزئینات بیشتر و كامل تر و زیباتر شده‌اند.
ایوانهای ورودی مسجد جامع یزد، مسجد شیخ لطف الله و مدرسه چهار باغ این گونه اند.
سقف ایوان هایی كه عمیق هستند، مانند ایوان یا صفه درویش در مسجد جامع اصفهان به صورت گهواره‌ای ناوی و یا طاق آهنگ است.
در اطراف كلید ایوانها، طاق نماها به كمك ایوانها آمده و زیبایی آنها را كامل كرده اند و آنها را از تجرید و تك بنایی كه شكل مناسبی نبوده، بیرون آورده اند. این طاق نماها به صورت مربع مستطیل اند و به صورت قالب بندی در بیشتر ایوانها جای گرفته اند.
مناره ها
مناره ها بناهایی در قالب برج بلند و باریك هستند كه معمولاً در كنار مسجد و بقاع متبركه برای گفتن اذان ساخته می شوند. در گذشته مناره ها نقش میل راهنما را در كنار جاده ها و ابتدای شهرها و در كنار مساجد، كاروانسراها، مدارس و مهمان پذیرها ایفا كرده اند.
این بناها به دلیل روشن كردن چراغ و یا آتش بر فراز آنها برای راهنمایی مسافرانی كه شب هنگام از راههای دور به طرف شهر می آمدند به مناره یا محل نور معروف شدند و برخی منابع به آن میل هم گفته اند. كلمه منار یا مناره به معنای جای نور و آتش است و در فرهنگهای لغت نیز همین معنا به كار برده شده است.
در دوره اسلامی ساخت مناره ها در كنار مسجد یا مقابر متداول شد اما اولین مناره را متعلق به قرن سوم هجری می‌دانند كه در شهرستان قم واقع است.
مناره ها ابتدا منفرد بودند و مصالح آنها از خشت بود. بعدها با آجر همراه با تزئینات آجری و كتیبه ساخته شد، مانند منار مسجد علی در اصفهان و منار تاریك خانه دامغان.
در همین زمان نیز مناره های زوجی به ویژه در دو طرف ایوان های گنبد دار متداول گردید كه در این حالت به آن گلدسته نیز گفته می شود.
مناره ها به طور كلی به دو دسته تقسیم میشوند‌‍‌‍:
•           میل یا مناره های راهنما
مناره ها یا گلدسته هایی كه برای گفتن اذان و خبررسانی كاربرد داشته و دارند. از این رو در دوران اسلامی نام « مأذنه » نیز به خود گرفتند كه قبل از وجود بلندگو، بالای آنها اذان می‌گفته اند. هر گلدسته یا مأذنه شامل قسمتهای زیر است:
1.         پایه
2.         بدنه یا ساقه
3.         محل گفتن اذان (مؤذنه)
4.         تاج یا كلاهك
تا قبل از صفویه مصالح بیشتر گلدسته ها از آجر بود. ولی از این دوره ساقه گلدسته ها یكپارچه از جنس كاشی فیروزهای بود كه در متن آن حروف معقلی (حروف بنایی) و زردرنگ به كار برده می شد.
گنبدها
گنبدها نیز یكی از علائم معماری اسلامی هستند كه متنوع ترین آنها در ایران به كار گرفته شده اند.
این گنبدها از خشت خام با اندود كاهگل یا آجر و سنگ در سرتاسر ایران اسلامی خودنمایی می‌كنند.
انتخاب رنگ آبی كه رنگی است آرامبخش و متعادل و روحانی، برای خود مزیتی است برای گنبدهای ایرانی، هنگامی كه از بلندای شهر یا روستایی منظره آن را مشاهده می كنیم.
گنبدها همانند نگین فیروزهای در میان بافتهای شهری و روستایی می درخشند.
گنبدهای ایرانی صرف نظر از نوع فن و تكنیكی كه در ساخت آنها به كار رفته است به دو دسته رك و نار تقسیم می شوند.
نار مثل گنبد مسجد امام خمینی1 و گنبد میرزا رفعیا در اصفهان.
گنبدهای رك نیز به سه دسته تقسیم می شوند:
1.         گنبدهای هرمی مانند گنبد ابولؤلؤ در كاشان و گنبد خانقاه شیخ عبدالصمد در نطنز
2.         گنبدهای مخروطی مانند میل رادكان در قوچان
3.         گنبدهای اور چین (پله پله ای) مانند مقبره دانیال نبی در شوش
بعضی از گنبدها نیز نار و رك هستند. تیزه گنبد، رك و در پایه به صورت قوس و نار در می آید.
گنبد بیشتر مقابری كه متعلق به سرداران ایران است، مخروطی شكل و گنبد امامزاده ها تقریباً همگی هرمی شكل و نار هستند.
گنبدهایی كه از خارج بنا مشاهده می شوند، پوسته بیرونی بنای گنبد است كه به آن اصطلاحاً خود گویند.
ولی گنبد دیگری در زیر گنبد خارجی وجود دارد كه آن را از داخل مشاهده میكنیم و به آن اصطلاحاً آهیانه میگویند. بنابراین گنبدهای بناها شامل دو پوسته خود و آهیانه می باشند.
شبستان ها نیز فضاهای سرپوشیده و دارای ستون های یك شكل و موازی اند كه از یك طرف به صحن مسجد راه دارند.
هر مسجد دارای شبستان است.
این شبستان ها ممكن است در چهار طرف مسجد یا دو طرف آن و احیاناً یك شبستان در جنوب مسجد وطرف قبله ایجاد شده باشد.
این موضوع بستگی به تعداد نمازگزاران و اهمیت و اعتبار مسجد دارد.
تقریباً بیشتر مساجد اسلامی دارای سقف‌های قوسی شكل با انواع تزئینات و كاربندی و رسمی بناهای ساده و متنوع اند.
این قوسها كه در مساجد ایرانی به صورت عرق چین ظاهر شده اند، جلوه‌ای خاص دارند. تزئینات آجركاری و یا كاشی كاری متنوع آنها بر زیبایی این شبستان ها افزوده است.
محراب
نشان دهنده قبله مسلمین و در واقع نقطه عطف مسجد است.
زیرا فلسفه ایجاد مسجد علاوه بر ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی آن، ادای فریضه واجب نماز است كه هر مسلمان ملزم به اجرای آن است.
محراب ها در فرورفتگی قسمتی از دیوار قبله و از ساده ترین وجه تا پرنقش و نگارترین شكل ساخته می شوند.
این امر بستگی به نوع و اهمیت مساجد و موقعیت آنها دارد.
محراب های كاشی كاری ایران با تناسبات و به كارگیری كاشیهای الوان معرق و یك تكه، از نمونه‌های بسیار عالی در ایران و جهان هستند.
مانند محراب زیبای مینایی در موزه اسلامی ایران و محراب زیبای مسجد میرعماد كاشان در موزه مترو پولین كاشان.
كتیبه و نورگیرها
كتیبه های قدیمی تر از آجر چینی و گچ بریها و كتیبه های جدیدتر با كاشی معرق و یا كاشی خشت اغلب به رنگ سفید بر زمینه لاجوردی و بعضاً كتیبه های حجاری شده از سنگ، مخصوصاً سنگ مرمر نیز دیده می شود.
كتیبه هایی كه از قرون اولیه اسلامی تا دوره تیموری و اواخر این دوره هستند غالبا از آجر چینی و گچ بری و با انواع خطوط تزئینی كوفی و خط زیبای ثلث و به دست زبردست ترین استادان خط و یا نقاشی خط بر در و دیوار این اماكن مذهبی جلوه میكنند و گویی این خطوط زیبا همراه با نقش و نگارهای متنوع زیبنده و انحناهای چشم نواز، همه و همه مجموعه و گلچینی را به وجود می آورند كه تحسین همگان را بر می انگیزد.
نورگیرها نیز در اطراف گنبد و یا در ساق و ساقه آن مشاهده می گردد كه به علت شدت و ضعف نور، طرحهای بدیعی را به وجود آورده و بر زیبایی مسجد یا آرامگاه و زیارتگاه افزوده اند.
این پنجره‌ها كه معمولاً در بغل ایوانها نیز به وجود آمده اند، اصطلاحاً به آن پاچنگ گویند.
پاچنگها در بیشتر مساجد قدیمی جزو عناصر همراه مسجد هستند.
نورگیرها از مصالح كاشی معرق، سنگ، آجر، كاشی و چوب ساخته میشوند و دارای نقوش هندسی یا اسلیمی هستند.
در برخی از مساجد قدیمی ایران، نورگیرها از خشت خام نیز ساخته شده اند و به علت وجود چند نور در آنها، توجه همگان به آن معطوف می گردد.
یكی از زیباترین پنجره های نورگیر، پنجره های مشبك چوبی است كه با طرحهای متنوع گره سازی، عملكردی در پنجره ها و درهای ارسی دارند.
حجاریها، مقرنس كاری، كاشی كاری و گره چینی نیز از دیگر عوامل سازنده معماری مساجد در دوره های اسلامی هستند.
در دوره های مختلف تاریخی شاهد فراز و نشیبهایی در به وجود آمدن و كم رنگ شدن این تزئینات هستیم، برای مثال سبكهای خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی در ایران، هر كدام ویژگیها و خصوصیات معماری خاص خود را بر بناها به ویژه مساجد تحمیل كرده‌اند.
شیوه شكل گیری عناصر معماری مساجد نیز نكته ایست كه نیاز به بررسی از جوانب گوناگون دارد.
تزئینات آجری مساجد دوران سلجوقی، نقشه مساجد در دوره ها و سبك های مختلف، مصالح به كار گرفته شده در تكامل مساجد اسلامی، انواع مقرنس ها و كاشی كاری ها و ... نیز مواردی است كه هر كدام مبحث جدیدی را در معماری ایرانی و اسلامی به وجود آورده و قابل بررسی میباشد.
 
 
منابع و مآخذ
1.         پرایس، كریستین، تاریخ هنر اسلامی، ترجمه مسعود رجب نیا، انتشارات امیركبیر،چاپ دوم، تهران
2.         تقدسی نیا، خسرو، 1347، مسجدها، موسسه انتشاراتی ائمه، ص 142
3.         جانسون، ه، 1368، تاریخ هنر، ترجمه پرویزمرزبان، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، تهران
4.         جوادی، آسیه، 1363، معماریایران( مجموعه مقالات)، 2 جلد، تهران
5.         فتح ا...یف، ش.س، 1375، گونه شناسی معماری مساجد در جمهوری آذربایجان، ترجمه لیلا ربن رشه، دفتر پژوهش های فرهنگی، چاپ صهبا، تهران
6.         ماهنامه دینی، فرهنگی، اجتماعی مسجد، 1386، شماره 118، چاپ طرح ونقش، تهران
7.         یوسف كیانی، محمد یوسف، 1381، تاریخ معماری ایران در دوره اسلامی، انتشارات سمت، چاپ چهارم، تهران

اكبر رجبی كنف گورابی

منبع : پایگاه مذهبی صلات