شناخت معبود و آفریدگار، محبّت او را در دل ایجاد مى‏كند و این محبّت، انسان را به پرستش و عبادت و اظهار كوچكى و تواضع در برابر عظمت او وا مى‏دارد.
 نماز، جلوه‏اى از بندگى انسان در پیشگاه خدا و مظهر عبودیّت و عبادت است. آنكه «بنده» آفریدگار است و این بندگى را احساس مى‏كند و مى‏داند و باور دارد، در برابر او، مطیع است و در پیشگاهش سر بر خاك مى‏نهد و به سجده مى‏افتد و با وى راز مى‏گوید و نیاز مى‏طلبد و آن خالق یگانه را كه سر رشته دارِ اوست، به عظمت و پاكى مى‏ستاید.