چون نماز، نشانه‏اى از یك تجمع دینى و اقتدا به یك «پیشوا» است، پس باید خوب‏ترین انسان‏ها و پاك‏ترین افراد، به امامت جماعت بپردازند. امام جماعت باید كسى باشد كه به دیانت و تعهدش ایمان داشته باشیم.
 افراد گنهكار و سفیه، نمى‏توانند پیشنماز شوند.
 در حدیث آمده است: «فَقَدِّمُوا اَفْضَلَكُم»(135) برترین‏هاى‏تان را پیشنماز كنید. امام باقر علیه السلام فرمود: امام جماعت باید از افراد اندیشمند و صاحب فكر باشد.(136)
 وقتى صفت عدالت وپاكى تعهّد، از شرایط امام جماعت باشد، روشن است كه جامعه و جمع اقتدا كننده را نیز در این مسیر حركت مى‏دهد و ملاك‏هاى تقدّم در كارها و مسئولیت‏ها، همین‏ها مى‏شود.
 عدالت، یك حالت درونى است كه انسان را از ارتكاب گناهان كبیره، یا تكرار و اصرار بر گناهان صغیره باز دارد.
 از امام صادق علیه السلام پرسیدند: عادل كیست؟ فرمود: آن كه چشمش را از نامحرم بپوشاند، زبانش را از گناه، و دستش را زا ستم نگاه دارد.(137)
 و رسول خدا فرموده است: كسى كه با مردم در معامله و داد و ستد، ستم نكند و در گفت و گوها دروغ نگوید و در وعده‏ها تخلّف نكند، او با مروّت و عدالت است.(138)
 پس سعى كنیم نمازهایمان را به جماعت بخوانیم و از بركات تجمّع‏هاى دینى و عبادى غافل نشویم.
 سنگر دشمن شكن و وحدت بخش «مساجد» را خالى نگذاریم و با بهانه‏هاى مختلف، خود را از فیض جماعت، محروم نسازیم.

135) من‏لایحضره‏الفقیه، حج 1، ص 377.
136) مستدرك الوسائل، ج 1، ص 492.
137) بحارالانوار، ج 75، ص 248.
138) بحارالانوار، ج 67، ص 1.