گرچه بعضى افراد، بسم ‏اللّه را جزء سوره ندانسته و یا قرائت آن را در نماز ترك كرده‏اند، اما مورد اعتراض مسلمین واقع شده ‏اند. چنانكه معاویه روزى در نماز بسم ‏اللّه را نگفت، مردم به او اعتراض كرده و گفتند «اَسَرَقْتَ اَمْ نَسیتَ؟!» آیه را دزدیدى یا فراموش كردى؟(186)
 فخر رازى در تفسیر خود شانزده دلیل مى‏آورد كه بسم‏اللّه جزء سوره حمد است و آلوسى نیز در تفسیر خود این اعتقاد را دارد. احمدبن حنبل نیز در مُسند خود آورده است كه بسم ‏اللّه جزء سوره است.
 به اعتقاد اهل بیت رسول‏ اللّه صلوات ‏اللَّه ‏علیهم‏ا جمعین، كه صد سال سابقه بر رهبران فقهىِ مذاهب اهل تسنّن دارند و در راه خدا به شهادت رسیده و در قرآن نیز بر عصمت و پاكى آنها تصریح شده است، جمله «بسم‏اللّه‏الرّحمن‏الرّحیم» خود آیه‏اى مستقل و جزء سوره است.
 امامان معصوم‏علیهم السلام اصرار داشتند كه در نماز «بسم‏اللّه» را بلند بگویند و امام باقرعلیه السلام در مورد كسانى كه آیه بسم‏اللّه را در نماز نمى‏خواندند و یا جزء سوره نمى‏شمردند فرمود: «سَرقوا اَكرم آیة»(187) بهترین آیه قرآن را به سرقت بردند!
 علامه شهید مطهرى در تفسیر سوره حمد، ابن‏عباس، عاصم، كسائى، ابن‏عمر، ابن‏زبیر، عطاء، طاووس، فخر رازى و سیوطى را از جمله كسانى معرفى مى‏ كند كه بسم‏اللّه را جزء سوره مى‏ دانسته‏اند. البتّه در ابتداى سوره برائت (سوره توبه)، بسم‏اللّه نیامده است كه به فرموده حضرت على‏علیه السلام بخاطر آن است كه بسم‏اللّه كلمه امان و رحمت است و با اعلام برائت از مشركین سازگار نیست.

186) مستدرك حاكم، ج 3، ص 233.
187) مسند احمد، ج 3، ص 177 و ج 4، ص 85.