گرچه سجده بر هر خاكى، بلكه هر سنگ و چوب پاكى جایز و صحیح است اما تربت امام حسین ‏علیه السلام امتیازاتى دارد، كه امام صادق ‏علیه السلام جز بر خاك كربلا سجده نمى‏ كرد.
 سجده بر خاك كربلا حجاب‏هاى هفتگانه را پاره مى‏كند. هم نماز را بالا برده و به قبولى مى‏رساند، هم نمازگزار را از قعر مادّیات بیرون كشیده و او را با جهاد و خون و شهادت آشنا مى‏سازد.
 سجده بر خاك حسین، یعنى نماز همراه ولایت.
 سجده بر خاك حسین، یعنى نماز همراه شهادت.
 سجده بر خاك حسین، یعنى بزرگداشت خاطره آنان كه براى نماز و در راه نماز خون دادند.
 سجده بر خاك حسین، یعنى هر روز عاشوراست و هر زمین كربلا.
 سجده بر خاك حسین، یعنى در راه مبارزه با ظلم، سر و جان بده، امّا تن به ذلّت نده.
 آرى مزار حسین، باغى از باغهاى بهشت و درى از درهاى آن است. دعا تحت قبّه آن حضرت، مستجاب و نماز در آن مكان محبوب ومقبول خداست.
 تسبیحى كه از آن خاك درست شود، اگر در دست بچرخد، براى صاحبش پاداش «سبحان‏ اللّه» دارد، گرچه او ساكت باشد و اگر ذكر خدا بگوید و تسبیح را بچرخاند براى هر ذكرى 70 برابر پاداش مى‏گیرد.
 مخفى نماند اهمیتى كه براى خاك كربلا نقل شد تا چهار میل از اطراف قبر امام حسین را در بر مى‏گیرد.(290)

290) مطالب این بحث از روایاتى استفاده شده كه در كتاب شریف «كامل الزیارات» باب 89 به بعد آمده است.