یكى از بركات نماز به خصوص در مساجد، امدادگرى است، همیشه محرومان به مساجد روانه مى‏شدند و مشكلات خود را با مردم در میان مى‏گذاشتند و در آن مكان مقدّس آن را حل مى‏كردند. سابقه این كار از زمان رسول اكرم صلى الله علیه وآله بوده است و قرآن صحنه‏اى را نقل مى‏كند كه فقیرى وارد مسجد شد و از مردم استمداد كرد. كسى به او توجّهى نكرد و فقیر با ناله به خداوند حال خود را گفت. حضرت على علیه السلام مشغول نماز بود به‏
 فقیر اشاره كرد و او جلو آمد و حضرت در حال ركوع انگشتر خود
 را به او داد، آیه نازل شد كه: رهبر شما فقط خداوند و پیامبرش و كسانى‏اند كه در حال ركوع انفاق و به فقرا رسیدگى مى‏كنند.
 همین كه مردم آیه را شنیدند به مسجد آمدند تا ببینند این آیه درباره چه كسى نازل شده است. فهمیدند كه مورد آیه شخص على‏بن ابیطالب‏علیهما السلام است.
 به هر حال، امدادرسانى به جبهه ‏هاى جنگ و كمك به فقراء از مسجد و در سایه بركات نماز بوده و خواهد بود.
 مسلمین از پایگاه مساجد به جبهه مى‏رفتند، انقلاب اسلامى ایران هم از مساجد شروع شد.
 اجتماع مردم در مسجد بركاتى دارد كه با نوشتن چند سطر حقّ آن ادا نمى‏شود.
 در قرآن بارها نماز و انفاق، نماز و زكات، نماز وقربانى، در  كنار هم آمده و در حدیث هم مى‏خوانیم نماز كسى كه زكات ندهد قبول نیست.