قالب وبلاگ

زهی جمال رخش کرده پرتو افشانی
به ماه چارده و آفتاب رخشانی

زهی ولی خدا قطب عالم امکان
جهان جود و کرم پیشوای یزدانی

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است
  جان را هوای از قفس تن پریدن است
 
از بیم مرگ نیست که سر داده ام فغان
بانگ جرس ز شوق به منزل رسیدن است

در غم هجر رخ ماه تو در سوز و گدازیم
تا به کی زین غم جانکاه بسوزیم و بسازیم

شب هجران تو اخر نشود رخ ننمایی
در همه دهر تو در نازی و ما گرد نیازیم

یا صاحب الزمان

ميترسـم از آن لحـظـہ کـہ عمرم بہ سر آيـد

مـهتـاب رُخــت بـعـد غُـ ـروبــم بــہ در آيـد

مـے تـرسـم از آن دم کـہ بيـايـے و نبـاشـم

جـ ـان از بـدنـم رفتــہ و عـمـرم بـہ سـر آيـد

نشسته ام به گذرگاه ناگهانی سرخ

در انتظار خطر ، زیر آسمانی سرخ

نشسته ام كه بچینم عبور توفان را

ز جاده های اساطیری زمانی سرخ

بر آن سرم كه بخوانم نمازی از آتش

اگر كه شعله بگوید ، شبی اذانی سرخ

دل دل نکن که می رسد از دلبرم خبر

شام فراق می رود و می شود سحر

چیزی نمانده تا برسد منجیِّ بشر

چیزی نمانده گلشن زهرا دهد ثمر

عید وصال آمده و لحظه ی ظفر

عریضه های مرا دست چاه ها دادند

همان دغل صفتان که قبیله ی بادند

تو در فراق خودت می نشینی و آنها

تمام مردم ده را به قم فرستادند

برای دیدن گلدسته های طولانی

و عرض و طول زمینی که صحن ابعادند

دوباره سایه ی ماه کریمی از سرم کم شد

به تعقیب رجب بودم که شعبان المعظم شد

سلام ای ماه شعبان، ماه منجی، ماه پشت ابر

که از مهرت ظهور حضرت قائم مسلّم شد

دنیای با حضور تو دنیای دیگری است

 روز طلوع سبز تو فردای دیگری است

بوی بهشت می وزد از کوچه باغ ها

 خاک زمین بهاری گل های دیگری است

عمری ست در هوای خودت گریه می کنی

عمری ست با نوای خودت گریه می کنی

گاهی کنار تربت مخفی مادرت

بر خاک آشنای خودت گریه می کنی