قالب وبلاگ

مهدی جان :

مدتی هست که ظرف گله ام سر رفته
خودم از دست خودم حوصله ام سر رفته

نه امید است به من تا که امیدت باشم
نه مفیدم که مگر«شیخ مفیدت» باشم

دلم آن دل که خودت دست دلم دادی نیست
نفسم آن نفس پنجره فولادی نیست

نیتم پاک نشد فال دلم خوب شود
باز با روضه مگر ، حال دلم خوب شود

عجل لولیک الفرج
یا مهـــــــــــــــــــــــدے

منتظرم! منتظر دلى از جنس نور، کسى از قوم خورشید! کسى از نژاد نفس‏هاى گرم! مردم نیز منتظرند! و غرق در لحظه هاى انتظار، نیازشان را از لابه‏ لاى نفس‏هاى حیران خود بازگو مى‏کنند. شقایق ‏ها منتظرند! منتظر کسى که به فرهنگ شبنم ایمان بیاورد. کسى که آیینه‏ هاى مکدر زمانه را در هم بشکند و اشک‏هاى ارغوانى‏ را از کوچه ‏هاى پریشانى نجات دهد. کوچه‏ ها چشم به راهند! کوچه ها نیز چشم به راهند! چشم به راه قدم‏هایى هستند که زخم‏هاى بى ‏رحم گمراهى را از چشمان مردم پاک کند.  کوچه ‏ها منتظر چشمان باران ‏زایى هستند که با قدم‏هایش جان مردم را به شبنم اشک‏ها بشوید. جاده‏ ها منتظر رهگذرى هستند که براى همیشه خواهد ماند. منتظر قدم‏هایى که تن مرده کوچه‏ ها را زنده مى‏کند.

غروب جمعه دلم بوی یار می گیرد

افق افق دل من  را غبار می گیرد

نه با زیارت یاسین دلم شود آرام

نه با دعای سماتم قرار می گیرد

نوای ندبه صبحم هنوز ورد لب است

که نغمه عشراتم به بار می گیرد

دل صنوبریم زین هوای مه آلود

نه از فراق که از انتظار می گیرد

قسم به عصر که خسران قرین انسان است

مگر هر آنکه دانش خود را به کار می گیرد

بدان که دلبر ما جان برای یاری خویش

در این دیار هزاران هزار می گیرد

به گوش منتظران گو که صبح نزدیک است

اگر چه شب ز رفیقان دمار می گیرد

جمال یار چو خورشید عالم افروز است

حجاب نفس تو را زان نگار می گیرد

تمام دلخوشیم یک نگاه کوچک اوست

ز چیست یار من از من کنار می گیرد

اگر که یار نخواهد به جلوه غم ببرد

دل زهیر چو شبهای تار می گیرد

زهیر دهقانی ارایی

دلم به وسعت دنیا گرفته آقاجان!
از این زمانه از این جا گرفته آقاجان!

بیا دوای غم و غصه ها تویی مولا
برای توست که دل ها گرفته آقاجان!

میان خشکی این شهر مانده ام عمری
دلم بهانۀ دریا گرفته آقاجان!

کجا جزیرۀ خضراست من نمی دانم
دلم برای همان جا گرفته آقاجان!

هزار سال نگاه شکستۀ زهرا
برای توست که احیا گرفته آقاجان!

از آن زمان که نبودی دلم به نامت بود
عجیب نیست که حالا گرفته آقاجان!

اللهم عجل لولیک الفرج...

دست بـﮧ قلم بردم تا برایتان حرف ها بزنم

اما نشد ...

خواستم از "دردم" بگویم

دیدم دردِ شما ، خودِ (( من )) م ...

خواستم از "بـﮯ کسـﮯ" ام حرف بزنم

دیدم 「تنها」 تر از شما در عالم نیست

خواستم بگویم "دلم از روزگار گرفتـﮧ"

دیدم خودم در 「خون بـﮧ دل」 کردنِ شما کم نگذاشتـﮧ ام ...

قلم کم آورد ...

بـﮧ راستـﮯ کـﮧ وسعت (( مظلومیت )) شما قابل اندازه گیرے نیست

اللهم عجــــــــــــــل لولیک الفـــــــــــــرج

خودم خجل شده ام از بدیِ اعمالم

گذشت ماه ِ خدا و عوض نشد حالم

خدا کند شبِ قدری نوشته باشی تو

که دیدنِ رخِ تو گشته رزقِ امسالم

اللهم عجل لولیک الفرج

 

حقارت قلمم در نگاشتن برای تو چه افروخته هویدا می شود!

و بند بند واژه هایم در وصف تو چه عاجزانه منفک می شوند!

مولای مهربانی!

«««    مرا دریاب    »»»

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد

التماس دعا

اللهم عجل لولیک الفرج

چه انتظار عجيبي
تو بين منتظران هم عزيز من چه غريبي !
عجيب تر آن كه چه آسان نبودنت شده عادت
چه بي خيال نشستيم نه كوششي ، نه تلاشی
فقط نشسته و گفتيم :خدا كند كه بيايي

بسم رب المهدی...

ب ماه رویت قسم ک جانا

                      اگر ک باشم گه ظهورت

                                              وگر تنم را حصار قبرم

                                                                  میان دستان خودفشارد     

زمانه با داغ دوری تو

                     گدازد این قلب چاک چاکم

                                               دوباره سر بر ره تو سایم

                                                                     ب جانب پرچم تو آیم

ب حسرت تو بمیرم وخون زخم های شکفته من

                                      ب شوق دیدار روی ماهت ب پیش پایت چنین نگارد

                              تمام عمرم برای مهدی

                             شود وجودم فدای مهدی

                             سپاس گویم خدای مهدی

                              شنیدم آخر ندای مهدی

                              تمام عمرم برای مهدی...

                             اللهم عجل لولیک الفرج...