شهادت گواه عزت و ایثار انسانهایی است که آثار آنها عملکرد دلیرانه و وصیت نامه هایی است که با سرخی خونشان امضاء و با پرپر شدن شان، شجاعت علوی و حسینی و یاری حجت زمانمان امام مهدی علیه السلام را به تصویر کشیده اند.

هرچند اسلام، نوروز را به رسمیت شناخت و محتوای انسانی و معنوی به آن بخشید،(1) نظیر روایت معروف حضرت صادق (علیه السلام) که به معلى بن خنیس تعلیم فرموده: «هنگام نوروز غسل کن و پاکیزه ترین لباست را بپوش و به خوش بوترین عطر، خود را معطر ساز و آن روز را روزه بدار.»(2) اما [ائمه معصومین علیهم السلام]،« بنا به رسم اسلام - که همه‌جا رسوم و سنتها و واژه‌ها را گرفت و محتوای آنها را عوض کرد - در مورد کلمه‌ی نوروز و روز نوروز، درصدد چنین کاری بودند.

قرآن و نقطه شروع تمدن بزرگ آخرالزمانی

اگر از شما خواسته می شد این دنیای ملتهب کنونی را به چنان مدینه فاضله ای تبدیل کنید برای چنین تغییری چه می کردید؟ متفکران و مصلحان عالم چه کرده اند و تا کنون چه نتیجه ای داشته ایم؟ آیا ثمره مثبت و فراگیری داشته ایم؟

احادیث مربوط به این مطلب

1- حدیث موثّق و مشهور جابر كه ادعا كرده‌اند كه از معصوم صادر و نقل شده است:
و از دین برگشته‌ای از جانب تركان خروج می‌كند و به دنبال آن هرج و مرج رومی‌ها پدید می‌آید. تركان و یارانشان نزدیك می‌شوند تا آنكه در جزیره فرود می‌آیند و پس نزدیك می‌شوند تا آنكه در «رمله» فرود می آیند. ‌ای جابر در آن سال جنگ‌ها و درگیری‌های زیادی در هر سرزمینی (در هر ناحیه‌ای) خواهد بود. و جنگی از جانب مغرب رخ می‌دهد. اولین سرزمینی كه ویران و خراب می‌شود، شام است. در آن زمان مردم زیر فرمان سه پرچم متنازع می‌روند و با هم به جنگ و درگیری می‌پردازند. آن پرچم‌ها، پرچم اصهب، پرچم ابقع و پرچم سفیانی است. (1)

پرچم‌های اهل مغرب، مصر و شمال آفریقا

1- روایت حسن بن الجهم: در كتاب الغیبه شیخ طوسی (ص272) به نقل از فضل بن شاذان از ابن ابساط ازابن الجهم؛ مردی از امام علی (علیه السلام) در مورد فرج سؤال كرد. ایشان پرسیدند می‌خواهی مفصلاً برای تو شرح دهم یا به طور خلاصه بگویم؟ عرض كردم می‌خواهم آن را به اختصار توضیح دهید. امام فرمود:

اسحاق بن عبدالله ابی طلحه، از انس بن مالک نقل کرده است که گفت: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:
«نحنُ وُلدُ عَبدِ المُطَّلِبِ سَادَة الجَنَّة أنَا وَ حَمزَة وَ جعفَرٌ وَ عَلِیٌّ وَ الحَسَنُ وَ الحُسَینُ وَ المَهدِی؛ (1)
ما فرزندان عبدالمطّلب، من، حمزه، جعفر، علی، حسن و حسین و مهدی، سروران اهل بهشتیم.»

بداء اسمی است ممدود بر وزن سَماء و در لغت به معنای ظهور و پیدایش یا ظهور پس از پنهان بودن و خفاست. خداوند بلندمرتبه می‌فرماید:
بَلْ بَدَا لَهُمْ مَا کَانُوا یُخْفُونَ مِنْ قَبْلُ (1)
بلكه آنچه را پیش از این پنهان می‌داشتند، برای آنان آشكار شده است.