قالب وبلاگ

امام زمان(علیه السلام) از آن رو كه وارث همه پیامبران عظیم الشّأن و اولیاى گران قدر الهى است، مجموعه اى كامل از صفات كمال و جمال را دارا است. او تجلّى بخش اخلاق عظیم پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) و خصوصیات شگفت امیرالمؤمنین(علیه السلام) و مكارم و فضایل والاى فاطمه زهرا(علیها السلام) و فرزندان معصوم او است. اشاره به برخى از این ویژگى ها مى توانند مقدمه اى آگاهى بخش براى تبعیّت از او و همسویى با او باشد.

در روایت‌های شیعه و سنی مدت زمان‌های متفاوتی برای حكومت مهدوی ذكر شده كه كمترین آنها هفت سال و بیشترین آنها 309 سال (به مقدار توقف اصحاب كهف در غار) است. در اینجا برخی از روایت مرتبط با این موضوع را نقل می‌كنیم:

امام حسن عسگرى(علیه‎السلام) در بخشی از توقیع شریف خود به على بن الحسین(صدوق اول)، بعد از حمد و ثناء خداوند و صلوات و سلام بر عترت طاهرین چند مورد را به على بن الحسین وصیت و سفارش مى‎كند:

امام زین العابدین علیه السلام فرمودند:

«فی القائم مِنّا سُننٌ من الأنبیاء، سُنّةٌ من ابراهیم، و سُنّةٌ، من موسی، و سُنّةٌ من ایّوب، و سُنّةٌ من محمّد صلوات الله علیهم. فامّا من نوح فطُولُ العُمر، و امّا من ابراهیم فَخِفاء الولادة و اِعتزالُ النّاس، و امّا مِن موسی فالخَوف والغَیبةُ، و امّا من عیسی فاختلافُ النّاس فیه، و امّا من ایّوب فالفرجُ بعد البَلوی، و امّا من محمّدٍ صلیّ الله علیه و آله فالخروج بالسّیف.»

يكى از باورهاى مشترك ميان همه اديان الهى، اعتقاد به ظهور منجى و رهاننده ‏اى است كه مى‏آيد و جهان را مملو از نور و نيكى مى‏كند. ظهور اين منتظر نيز با وقايع و حوادثى خاص توام است كه در منابع اديان مختلف، كم و بيش مشابهت‌هايى ميان آنها ديده مى‏شود. اين مقاله نگاهى تطبيقى به برخى نشانه ‏هاى ظهور در اسلام و مسيحيت دارد كه مورد بررسي قرار مي‌گيرد.

در تفسیر و تحلیل موضوع مهدویت، هر کس از زاویه دید و نگاه خود به یک‌سری از یافته‌ها می‌رسد. اما در این میان همواره آسیب‌هایی‏ این تحلیل‌ها را تهدید می‌کنند.

اشاره

آنچه فرا روی شماست، بخشی از مباحثی است كه توسط شهید والامقام مرتضی مطهری (قدس سره ) درباره موضوع مهدویت مطرح شده است.

حكیم فرزانه‏ای كه «عمر شریف و ارزنده خود را در راه اهداف مقدس اسلام صرف كرد و با كج‏روی‏ها و انحرافات مبارزه‏ای سرسختانه نمود. شخصیتی كه در اسلام‏ شناسی و فنون مختلفه اسلام و قرآن كریم كم نظیر بود».(1)

اعتقاد به نجات بخش موعود «منجی»، به عنوان انسان برتری كه در آخرالزمان زمین را از عدالت پر می‏سازد و انسان‏های در بند را رهایی می‏بخشد، در همه ادیان و مذاهب وجود دارد. اما آنچه در این میان شیعه را متمایز ساخته، این است كه در این مذهب «منجی موعود» نه تنها به عنوان یك آرمان، بلكه به عنوان تداوم بخش رسالت انبیا، وارث اولیای الهی و در یك كلام «حجّت خدا» بر روی زمین مطرح است؛ حجّتی كه زنده، شاهد و ناظر بر اعمال آدمیان است؛ حجتی كه تأثیر او در زندگی فردی و اجتماعی انسان‏ها تنها به آخرالزمان و زمان ظهور منحصر نمی‏شود و وجود او در لحظه لحظه زندگی ساكنان زمین نقش دارد.

مقدمه

اعتقاد به منجی آخرالزمان یكی از وجوه مشترك تمام ادیان و آیین ها ست. پیروان این ادیان معتقد اند كه در زمانی نامشخص فردی از اعقاب پیامبرشان یا آن كه خدا در كتاب آسمانی شان وعده داده است ظهور می كند و دنیا را از داد و برابری آكنده می سازد. در كتاب مقدس، مجموعه مزامیر داوود در مزمور 37 و بند 29 آمده است:" نیكان، دنیا را به ارث خواهند برد و تا به ابد در آن سكونت خواهند كرد" بی گمان دین اسلام نیز از این موهبت الهی بی بهره نیست، در قرآن كریم در سوره قصص آیه 5 آمده است:" و ما می خواهیم كه بر كسانی كه در روی زمین به زبونی كشیده شده اند، منت نهیم( و نعمت دهیم) و ایشان را پیشوا گردانیم و ایشان را وارث گردانیم"