قالب وبلاگ

ابراهیم بن عمر یمانی از مردي نقل کرده :

و او هم از امام باقرعلیه السلام نقل میکند که حضرت فرمودند: اي جماعت شیعه واي شیعیان آل محمّد! مثل سرمه اي که به چشم میکشند امتحان و آزمایش میشوید، چرا که صاحب سرمه و کسی که به چشمش سرمه میکشد، میداند کی سرمه وارد چشم میشود، امّا نمیداند که کی از چشمش خارج میشود. [زمانی میآید که بعضی از شما صبح که میشود خودشان را در شریعت و مذهب میبینند، ولی وقتی که عصر میشود، از ولایت و شریعت ما خارج شده است. و یا اینکه بعد از ظهر و شب به امر ما معتقدند، ولی صبح که میشود از ولایت ما خارج شده است.

غیبت طوسی،فصل پنجم،ح288

محمّد بن مسلم و ابو بصیر گفته اند:

از امام صادق علیه السلام شنیدیم که میفرمودند: امر ظهور [حضرت مهدي علیه السلام]واقع نمیشود تا اینکه دو سوم مردم بروند [از اعتقاد حقّ برگردند یا بمیرند].عرض کردیم: وقتی دو ثلث مردم بروند، پس چه کسی باقی میماند؟ حضرت فرمودند: آیا شما راضی نمیشوید که در یک سوم باقی مانده باشید؟

غیبت طوسی،فصل پنجم،ح 286

علی بن یقطین گفته است:

امام کاظم علیه السلام به من فرمودند: اي علی! شیعیان ما دویست سال است که با آرزو تربیت شدهاند.یقطین به پسرش علی گفته است: چه شده هرچه راجع به ما [بنی عباس] گفته شده واقع شده و اتفاق افتاده، ولی آنچه براي شما [شیعه] گفته شده واقع نشده و اتفاق نیفتاده است؟ علی به پدرش گفت: آنچه که درباره [ظهور دولت] شما و [ظهور دولت] ما گفته شده است، از یک سرچشمه است، با این تفاوت که امر شما و دولت شما واقع شده و اتفاق افتاده است و مجال آن به شما عطا شده است، بنابراین همان طور که به شما گفته شده بود [که حکومت بنی عباس ظهور میکند] واقع شد. امر [ظهور دولت] ما هنوز واقع نشده است و ما را در آرزوي آن نگه داشتهاند. و اگر به ما گفته شده بود که این امر [ظهور حکومت دولت شیعه] تا دویست یا سیصد سال دیگر اتفاق نخواهد افتاد، موجب میشد که قلبها دچار قساوت شده و عموم مردم از اسلام برگردند. ولکن گفتهاند که [ظهور دولت ما] چقدر سریع و نزدیک است؟ به این ترتیب قلبها را به هم پیوند داده و فرج را نزدیک جلوه دادهاند و اینکه هر لحظه این امر ممکن است واقع شود.

غیبت طوسی،فصل پنجم،ح292

احمد بن عبداللَّه هاشمی، از اولاد عباس، گفته است:

روز شهادت امام حسن عسکري علیه السلام به سرّ من رأي رفتم.جنازه حضرت را بیرون آوردند و در جایی [از منزل] قرار دادند، ما سی و نه نفر بودیم که نشسته و منتظر بودیم، تا اینکه پسربچه اي حدود ده ساله با پاي برهنه و در حالی که ردایی را روي سرش کشیده بود از خانه بیرون آمد. همین که او خارج شد، ما از شدت هیبت و عظمتش و بدون اینکه او را بشناسیم همگی به احترامش برخاستیم، او جلو ایستاد و مردم هم پشت سرش صف کشیدند و با او به پیکر پاك امام حسن عسکري علیه السلام نماز گزاردند. سپس حرکت کرده و داخل خانه شد، غیر از خانه اي که از آن خارج شده بود. ابو عبداللَّه همدانی گفته است: در شهر مراغه مردي ازاهل تبریز را که نامش ابراهیم بن محمّد تبریزي بود ملاقات کردم، او هم مثل این حدیث را بدون کم و زیاد نقل کرد. راوي میگوید که از همدانی پرسیدم: منظور از پسر بچه عشّاري چیست؟ آیا از نظر قد است [یعنی پسري که قدش ده وجب است] یا اینکه از نظر سن است؟ چرا که ولادت حضرت در سال 256 ه.ق واقع شده و شهادت امام ابومحمّد عسکريعلیه السلام در سال260 ه.ق اتفاق افتاده است؛ یعنی چهارسال پس از ولادت حضرت صاحب الزمانعلیه السلام. همدانی گفت: من نمیدانم که منظورش کدام یکی از این دو معنی بوده است، من به همین ترتیب شنیدم. البته پیرمردي که با او بود و خوش فهم و صاحب علم وروایت و از اهل شهر بوده گفت: منظور عشّاري القد است [یعنی قدش به اندازه ده وجب است].

غیبت طوسی،فصل سوم،ح226

احمد بن محمّد گفته است:

زمانی که زبیري کشته شد، امام حسن عسکري علیه السلام فرمودند: این کیفر کسی است که به خدا و اولیاي الهی افترا بزند، او خیال کرده بود که مرا میکشد و دیگربراي من خلفی نخواهد ماند! پس قدرت خدا را چگونه دید؟ و براي امام حسن علیه السلام در سال 256 ه.ق فرزندي به دنیا آمد وحضرت نام او را محمّد گذاشتند.

غیبت طوسی،فصل دوم،ح198

حنظلۀ بن زکریا از شخص مورد اعتماد نقل کرده:

عبداللَّه بن عباس علوي - که از او راستگوتر و صادق تر ندیده ام در حالیکه در بسیاري از مسائل با ما مخالفت کرده - از حسین بن حسن علوي روایت کرده که او گفته: در سرّ من رأي به خدمت امام حسن عسکري علیه السلام رسیدم و ولادت مولایمان صاحب الزمان را به ایشان تبریک گفتم.

غیبت طوسی،فصل دوم،ح195

به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان: از روایات و قراین مختلف ثابت می شود که روش حکومتی حضرت مهدی علیه السلام  به طور دقیق همان روش حکومتی پیامبر اعظم صل الله علیه وآله، امام علی علیه السلام و دیگر امامان (ع) است. البته نباید از نگاه دور داشت که در زمان پیامبر و ائمه علیهم السلام به علت محدودیت ها و موانع تحمیل شده فراوان از سوی جامعه، تمام اهداف این بزرگواران  تحقق نیافت.

مفضل بن عمر گفته است:

از امام صادق علیه السلام شنیدم، میفرمودند: از فاش کردن و منتشر کردن [آنچه که میگویم]حذر کنید، آگاه باشید، به خدا قسم امام شما سالهاي چندي ازروزگار شما غایب خواهد شد، و حتماً همه امتحان میشوند، تا اینکه گفته میشود: او کشته شده، مرده، معلوم نیست به کدام بیابان رفته است؟ چشمهاي مؤمنان براي او اشک میریزند و مثل کشتی که در موج دریا از مکانی به مکانی میرود، از حالی به حالی متحول میشوید. پس از آن ورطه کسی نجات نمییابد به جز کسی که خداوند از او عهد و پیمان گرفته و ایمان را در دل او نوشته و او را با بشارتی از جانب خودش مؤّید فرموده باشد و [در زمان غیبت] دوازده پرچم و بیرق به اهتزاز در میآید که مشتبه بوده و هیچ کدام قابل تشخیص نیست [که کدام حقّ و کدام باطل است]. وقتی که سخن حضرت به اینجا رسید، من گریه کردم و عرض کردم: در آن وضعیت و اوضاع سخت، ما چه کنیم؟ حضرت در حالی که به خورشید نگاه میکردند که نورش وارد ایوان میشد، به من فرمودند: اي اباعبداللَّه! این خورشید را میبینی؟ عرض کردم: بله. حضرت فرمودند: به خدا قسم! ولایت ما از این خورشید روشنتر است.

غیبت طوسی،فصل 5،ح285