قالب وبلاگ

به گزارش خبرگزاری شبستان: این سوال که سرنوشت دنیا بعد از ظهور امام مهدی علیه السلام و تشکیل حکومت آن حضرت و پایان آن، چه می شود؟ سوالی است که ممکن است بارها به ذهن ما خطور کرده باشد. اما پاسخ روشنی برای آن نیافته باشیم. شاید دلیل این مسئله آن باشد که در مباحث مربوط به آخرالزمان و حضرت مهدی علیه السلام، همگان بیشتر به موضوع ظهور و تشکیل حکومت عدل جهانی امام دوازدهم اشاره می کنند و کمتر کسی به مسائل بعد از آن و سرنوشت دنیا پس از ظهور نیز پرداخته است.

اما این بدان معنا نیست که در منابع و مآخذ اعتقادی ما به این موضوع اشاره نشده و این سوال بدون پاسخ مانده است. بلکه اتفاقا در منابع روایی و حدیثی ما به این سوال پاسخ گفته شده و آن را ابتر رها نکرده است.       

در این ‌رابطه، ما با دو دسته از روایات مواجه هستیم: اول، روایاتی که مسأله رجعت امام‌ حسین علیه‌السلام و امامان دیگر را بیان نموده‌اند؛ از جمله روایت امام‌ صادق‌ علیه‌السلام است که در ذیل آیه شریفه «ثُمَّ رَددنا لَکُم الکَرَّةَ‌ عَلَیهِم؛ پس از آن غلبه و پیروزى بر ایشان را براى شما بازگردانیم»[۱] می‌فرماید:‌ «مقصود زنده ‌شدن دوباره امام حسین علیه‌السلام و هفتاد نفر از اصحابش در عصر امام‌ زمان است، درحالی‌که به مردم رجعت و زنده‌شدن دوباره حسین علیه السلام  را اطلاع می‌دهند تا مؤمنان به شک و شبهه نیفتند. این در حالی‌ است که حضرت حجت در میان مردم است.

چون معرفت و ایمان به حضرتش در دل‌های مردم استقرار یافت، مرگ حضرت حجت می‌رسد، پس حسین متولی غسل و کفن و حنوط و دفن ایشان خواهد شد و هرگز غیر از وصی، وصی را تجهیز و آماده به خاک‌سپاری نمی‌کند».[۲]

پیامبر اسلام، امیرالمؤمنین[۳] و به احتمال قوی تمام ائمه[۴] به دنیا برمی‌گردند و هر کدام سالیان طولانی حکومت می‌کنند. بدین واسطه زمین پس از ظهور، حیات نو از سر می‌گیرد و زندگی انسان، بامعنا ادامه می‌یابد.

با توجه به روایات باب رجعت، معلوم می‌شود زندگی اصلی انسان بعد از ظهور آغاز می‌گردد و مردم زمین مدت بسیاری امنیت، آرامش، برقراری اسلام وعدالت را خواهند دید. بندگان صالح خداوند نیز سالیان بسیاری بر روی زمین به عبادت و اطاعت خداوند خواهند پرداخت و بعد از گذشت سالیان بسیار، با رحلت آخرین حجت خدا که احتمالاً امیرالمؤمنین علی‌ علیه‌السلام خواهد بود،[۵] اوضاع جهان دگرگون می‌شود و علائم قیامت رخ می‌نماید.

دوم، روایاتی که می‌گویند: چون قائم آل‌محمد‌ صلی‌الله‌علیه‌وآله از دنیا برود و یا شهید شود، چهل روز پس از آن قیامت برپا می‌گردد و مردگان از گورها به در آیند و برای حساب و جزای محشر آماده گردند و خداوند از آنچه واقع می‌شود داناتر، و سرپرست توفیق و صواب است.[۶]

شیخ حر عاملی رحمه‌الله در کتاب شریف «ایقاظ» می‌نویسد: شاید چهل روز ایام رجعت باشد و این عدد اشاره به کمی دوران حضرتش باشد، چون مقدار زیاد را به هفتاد و مقدار کم را با اعداد کمتر، معرفی می‌کنند، و یا اینکه هر روزی برابر هزار سال باشد؛ چنان‌که می‌فرماید: «یک روز نزد پروردگارت، مثل هزار سالی است که شما می‌شمارید»

و شاید مراد از قیامت در روایات دسته دوم، قیامت صغرا، یعنی رجعت باشد. و البته اطلاق قیامت بر رجعت مانعی ندارد، ممکن است قیامت بر هر دو اطلاق شود.[۷]

پی‌نوشت‌ها؛

۱. اسراء: ۶.

۲. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۳، ص۱۳.

۳. مختصر بصائرالدرجات، حسن‌بن‌سلیمان حلی، ص۲۴.

۴. همان، ص۲۸.

۵. تفسیر عیاشی، ج۲، ص۳۲۶، ح۲۴.

۶. ارشاد، شیخ مفید،‌ ترجمه ساعدی، ص۷۰۸.

۷. الایقاظ‌ من‌ الهجعة، شیخ حر عاملی، ترجمه احمد جنتی، ص۴۰۰.

پرسش و پاسخ های مهدوی، بیناد فرهنگی حرت مهدی علیه السلام

به گزارش خبرگزاری شبستان، در قرآن به کسانی که مومن باشند و عمل صالح انجام دهند، از سوی خدا وعده «حیات طیبه» داده شده است، (1) حیات پاک و بی آلایش.

یکی از معانی حیات طیبه که در تفاسیر آمده، قناعت و رضا به رزقی است که خدا قرار داده است(2) چرا که زندگی های آمیخته به حرص و افزون خواهی سر از گناه و درآمدهای حرام و تعدّی به حقوق دیگران در می آورد.

قناعت آن است که انسان به آنچه دارد، قانع باشد و حرص مال دنیا را نخورد و در پی مال و منالی که ضرورت ندارد، نرود و چشم طمع به دست این و آن ندوزد و به سطحی از معیشت که برخوردار از کفاف و عفاف است و زندگی او را آبرومندانه می گذراند، بسنده کند.

در روایات فراوان روی «قناعت به کفاف» تکیه شده است. یعنی بسنده کردن و راضی بودن به آنچه او را کفایت می کند و از تجمل و تشریفات و تکلف های غیرضروری و غصّه آور نهی شده است.

قناعت برای انسان آسودگی خاطر و آرامش روان می آورد و هر که آن را ندارد همیشه احساس کمبود می کند و چشمش سیر نمی شود. از این رو، حضرت علی علیه السلام قناعت را سرمایه ای بزرگ می داند و پیامبر خدا صل الله علیه وآله در حدیث «القِناعَة ُمالٌ لایَنفَد» بر ثروت تمام نشدنی بودن قناعت تاکید می کند. (3)

بررسی زندگی پیامبران الهی نشان می دهد که آنان از روحیه قناعت برخوردار بودند و هرگز در پی تجملات و افزون بر طول و عرض زندگی و ثروت اندوزی نبوده اند. مسلمان مکتبی هم باید همین شیوه را داشته باشد، چشم به ثروت و اندوخته های دیگران ندوزد و همیشه خود را با کسانی مقایسه کند که از او کمتر دارند، تا حالت شکر و سپاس نسبت به داشته هایش پیدا کند.

امیرالمومنین علیه السلام فرموده اند: «به آنچه خداوند روزی تو کرده و قسمت توست راضی باش و به آنچه دیگران دارند، نگاه مکن و آنچه را به آن نمی رسی، تمنا نکن، هر کس قانع باشد سیر می شود و هر کس قانع نباشد هرگز سیر نمی شود».(4)

جبرئیل به حضور پیامبرخدا صل الله علیه وآله رسید و عرضه داشت: خدای متعال به تو سلام می رساند و می فرماید: این صحرای مکه را دوست داری برایت تبدیل به طلا شود؟ پیامبر(ص) سه بار به آسمان نگریست، سپس فرمودند: «خدایا، نه! دوست دارم یک روز سیر باشم تا تو را شکر و سپس گویم یک روز گرسنه باشم تا از درگاهت بخواهم.»(5)

هر که قناعت داشته باشد عزیز است هرکه اهل طمع باشد خوار و ذلیل می گردد. منتظر امام زمان(عج) باید خود را بر مدار عفاف و کفاف و قناعت و رضا قرار دهد تا با افزون طلبی و تکاثر، گرفتار گناه و ذلت نشود، که امیرمومنان(ع) فرمودند: «ثَمَرَةُ القِناعَةِ العِزُّ؛ ثمره قناعت عزت است.»(6)

زنان در ایجاد تعادل اقتصادی خانواده و پایبندی به شیوه کفاف و قناعت بسیار موثرند و با هر پرهیز از خواسته های افزون طلبانه و کنار گذاشتن حرص، می توانند به این فرهنگ کمک کنند و یاور مردان باشند.

پی نوشت ها:

1. سوره نحل، آیه 97

2. مجمع البیان، ج5، ص 384 

3.میزان الحکمة، حدیث 17144 

4.میزان الحکمة حدیث 17179

5.مکارم الاخلاق، ص24

6. غرر الحکم، حدیث 4646

برگرفته از «زندگی مهدوی (اخلاق و اوصاف منتظران)»، نوشته جواد محدثی

به گزارش خبرگزاری شبستان، کانال تلگرامی مسجد مقدس جمکران در مطلبی با عنوان ویژگی های مشترک حضرت محمدصَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم با امام زمان عّجّل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف آورده است:

رسول خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم فرمودند: «مهدی عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف از فرزندان من است. اسم او اسم من و کنیه‌اش کنیه من، و از نظر خَلق و خُلق، شبیه ترین مردم به من است.»

روایات بسیاری در مورد شباهت حضرت مهدی عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف به پیامبر گرامی اسلام(ص) و آخرین فرستاده خداوند، حضرت محمد صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم وارد شده است.

باتوجه به اینکه حضرت مهدی عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف از نوادگان پیامبر صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم است، طبیعی است که شباهت‌های بسیاری میان این دو وجود مقدس وجود داشته باشد.

از نظر نام و کنیه نیز پیراهن پیامبر صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم که در روز جنگ اُحُد بر تن داشتند و عمامه سحاب و زره سابغه و شمشیر پیامبر صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم همراه اوست. شاید بتوان گفت جامع سخن در این زمینه، همان حدیث رسول خدا  صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم است که فرمودند: «مهدی از فرزندان من است. اسم او اسم من و کنیه اش کنیه من، و از نظر خَلق و خُلق، شبیه ترین مردم به من است.»

ویژگی های مشترک این دو بزرگوار عبارتند از:

رحمت

خداوند متعال وجود نازنین پیامبر اکرم  صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم را رحمتی برای عالمیان می‌داند؛ خداوند متعال در قرآن کریم درباره پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم می‌فرماید : «و ما اَرسَلناکَ الاّ رَحمَةً للعالَمینَ».(انبیاء/107) «ما تو را جز مایه رحمت برای جهانیان نفرستادیم».

و در حدیث قدسی راجع به حضرت مهدی عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف آمده است :... و أکمل ذلک بابنه م ح م د رحمة للعالمین علیه کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب. (منبع: محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج1، ص 527؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج36، ص196)/ و آن را با فرزندش م ح م د که مایه رحمت برای جهانیان و دارای کمال موسی و شکوه عیسی و صبر ایوب است ،کامل نمود.

امام زمان عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف نیز به این صفت زیبنده‌اند و در زیارت آل یاسین می‌گوییم:

»السَّلَامُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الْعَلَمُ الْمَنْصُوبُ وَ الْعِلْمُ الْمَصْبُوبُ وَ الْغَوْثُ وَ الرَّحْمَةُ الْوَاسِعَة»؛ «سلام بر تو ای پرچم برافراشته  و رحمت گسترده الهی».

حجت الهی:

در رابطه با پیامیر چنین خطاب آمده که: "السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِین/ سلام برتو ای حجت خدا بر اولین انسان ها تاآخرین آن ها؛

امام زمان عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف نیز با لقب حجة الله مورد خطاب قرار گرفته‌اند: "السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ اللَّه"

نور خدایی

پیامبر  صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم و سلم نور خدایی است. چنان که در زیارت آن حضرت می خوانیم: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا نُورَ اللَّهِ الَّذِی یُسْتَضَاءُ بِه؛ سلام بر تو، ای نور روشنایی بخش خداوند«.

در زیارت روز جمعه نیز خطاب به امام زمان عجل اللَّهُ تعالي فّرجه الشِریف این گونه می گوییم: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یا نُورَاللهِ الّذِی یَهْتَدی بِه المُهْتَدُون؛ سلام بر تو ای نور خداوند که هدایت جویان به وسیله او هدایت می‌شوند

به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از کانال تلگرامی مسجد مقدس جمکران، «رجعت» در لغت به معنای بازگشت است و در اصطلاح کلام و حدیث، به بازگشت گروهی از مؤمنان خالص و کافران شرور پس از مرگ به این جهان، قبل از قیامت، رجعت نامیده می‌شود (بحارالانوار، ج35، ص138.)

در حقیقت رجعت جلوۀ کوچکی از رستاخیز نهایی و قیامت است. تفاوت رجعت با قیامت در این است که در رجعت گروهی از مردم زنده می‌گردند و در قیامت همۀ مردم بدون استثنا محشور می‌شوند.

علامه طباطبایی(ره) می‌فرماید: روایاتی که رجعت را اثبات می‌کنند، اگرچه با هم اختلافی دارند، اما همۀ آن‌ها در این معنا متحدند که سیر و حرکت نظام عالم به سمتی است که تمام آیات الهی به منتهای ظهور خود برسند و دیگر معصیت خدای سبحان انجام نشود، بلکه به‌طور خالص و بدون دخالت هوای نفس و وسوسۀ شیطان عبادت شود، عده‌ای از دوستان و دشمنان خدای تعالی که مرده‌اند به دنیا برگردند و حق و باطل کاملاً از هم جدا و شناخته شوند.

این مطلب می‌رساند که رجعت، یکی از مراتب روز قیامت است، هرچند از نظر بروز و ظهور حقایق در مرحلۀ پایین‌تری است؛ زیرا در ایام رجعت امکان فساد و فتنه‌انگیزی هست _ اما در قیامت شرارت و فساد هم وجود ندارد _ از همین‌رو، دوران ظهور حضرت مهدی «عليه‌السلام» نیز شاید یکی از مراتب قیامت باشد؛ زیرا در آن روز نیز حقْ ظهوری آشکار دارد، هرچند که در این جهت روز ظهور باز در مرتبه‌ای پایین‌تر از رجعت قرار دارد. از قول امامان معصوم «عليهم‌السلام» نیز وارد شده است که: «ایام‌الله سه روز است: روز ظهور، روز رجعت و روز قیامت.» (بحارالانوار، ج7، ص61 و ج53، ص63. )

و همین نکته، یعنی یکی بودن حقیقت این سه روز و اختلافشان در مراتب و درجات، باعث شده است که امامان معصوم عليهم‌السلام بعضی از آیات را گاه به قیامت، گاهی به ظهور و گاهی به ظهور حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالي‌فرجه‌الشريف تفسیر فرمایند .(تفسیر المیزان، علامه طباطبایی(ره)، ترجمه: آیت‌الله مصباح یزدی، ج 2، ص 146 و نک: ظهور نور، علی سعادت‌پرور، ص205 - 206.)

روایات متعددی ذیل آیۀ 210 سورۀ مبارکه بقره آمده است، در برخی به روز قیامت تفسیر شده، و در روایت دیگر به ظهور حضرت مهدی(عج) (تفسیر عیاشی از امام باقر «عليه‌السلام») و در روایت دیگر به رجعت تفسیر شده است

به گزارش خبرگزاری شبستان، در روایات اهل بیت(ع) شمای کلی از جامعه عصر ظهور در مسائل مختلف از اقتصاد، فرهنگ و اخلاق گرفته تا سیاست و امور نظامی ارائه شده تا بشر بداند چه مدینه فاضله ای را پیش رو دارد و برای رسیدن به ان همه هم خویش را به کار بگیرد، چنان که امام باقر(ع) در حدیثی شریف محبوبیت سپاه حضرت بقیه الله الاعظم(عج) را وصف کرده اند.

حضرت باقرالعلوم(ع) می فرمایند: «گویا یاران مهدی علیه السلام را می بینم که سراسر زمین و آسمان را احاطه کرده اند و هیچ چیز در جهان نیست که فرمانبردا و تسلیم محض آنان نباشد. درندگان زمین و پرندگان شکاری نیز در پی خشنودی آنان هستند. آنان به قدری محبوبیت دارند که جایی از زمین بر جای دیگر فخر و مباهات می کند و می گوید: یکی از یاران مهدی عجل الله تعالی فرجه بر من گام نهاد و از این جا گذشت.»

منبع: بحارالانوار، ج 52، ص 327؛ کمال الدین، ج 2، ص 673.

به گزارش خبرگزاری شبستان، بنابر تصریح روایات عصر ظهور حضرت مهدی(عج) دوران پایان رسیدن آلام بشر در ابعاد مختلف جسمی، روحی، مادی و معنوی و ... است به گونه ای که بیماران شفا یافته و حتی مردگان زنده خواهند شد!

امیرالمومنین امام علی(ع) در حدیثی شریف در این باه فرموده اند: «... حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف پرچم ها را به اهتزاز در می آورد و معجزات خود را آشکار می کند و به اذن خداوند چیزهایی را از نیستی به وجود می آورد. بیماران دچار پیسی و خوره را شفا می دهد و مردگان را زنده و زندگان را می میراند.»

*الشیعه و الرجعه، ج 1، ص 169

به گزارش خبرگزاری شبستان، یکی از سوالات همیشگی و نیز زمینه های شبهه ساز برای غرض ورزان در ساحت مهدویت، صحبت از زمان ظهور حضرت حجت(عج) است در حالی که بنابر تصریح روایات کسی از آن مطلع نخواهد بود و کسانی که برای آن زمان تعیین کنند، دروغگویند.

امام جعفر صادق (عليه‌السلام) می فرمایند: «كَذَبً الوَقّاتون، إنّا اَهلُ بَيتٍ لانُوَقِّتُ».

«دروغ مي‌گويند کساني که زمان ظهور حضرت(عج) را پيشگوئي مي‌کنند. ما خاندان اهل بيت براي فَرَج حضرتش زمان معين نمي‌کنيم.» (بحار، ج ٥٢، ص )

به گزارش خبرگزاری شبستان، در جلد دوم از کتاب «مکیال المکارم» بخش هشتم، ذیل عنوان «تکالیف بندگان نسبت به حضرت صاحب الزمان(عج)» مطالبی ارائه شده که سلسله وار مرور می شود.

ذیل دومین وظیفه برشمرده شده برای منتظران با عنوان «رعایت ادب نسبت به یاد او» آمده است:

یاد کردن این اسم شریف در مواقع ترس، مانند: محافل و مجالس دشمنان دین که تقیه با آنان واجب است و هیچ اختلافی از هیچ یک از متقدمین و متاخرین در حرمت این قسم نیست و نیز تمام دلایل تقیه بر آن دلالت دارد و همچنین احادیث منع از نام بردن، همگی شامل این قسم می شود.

همچنین، یاد کردن نام آن حضرت(عج) در سایر مجالس و مجامع که ترس و تقیه ای در آنها نیست و اینگونه است که معرکه آراء و جای بحث و گفت وگو است.

شیخ صدوق به سند صحیحی از ابوهاشم جعفری روایت آورده که گفت: شنیدم حضرت ابوالحسن العسکری (امام هادی(ع)) می فرمودند: «جانشین بعد از من پسرم حسن است، پس چگونه خواهید بود در جانشین پس از جانشین؟» راوی گوید: عرضه داشتم: خداوند مرا فدای تو گرداند، چرا؟ فرمودند: «زیرا که شما شخص او را می بیند و بردن نامش برای شما جایز نیست.» گفتم: پس چگونه او را یاد کنیم؟ فرمودند: «بگوئید حجت از آل محمد صلی الله علیه و علی آبائه الطاهرین المعصومین.»

در کافی و کمال الدین به سند معتبری از ریان بن اباصلت آمده که گفت: «شنیدم حضرت÷ ابوالحسن الرضا علیه السلام –که درباره قائم علیه السلام سوال شده بود- می فرمودند: «جسمش دیده نمی شود و به اسم نام برده نگردد.»

به گزارش گروه مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان، عصر غیبت دوران امتحان های گوناگون است و خداوند در این دوران انسان را به دلایل و نیز عوامل و اسباب مختلف می آزماید و این تصریح آیات و روایات است.

خداوند در آیه 155 سوره مبارکه بقره می فرماید: «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ؛ و قطعاً شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، زیان مالی و جانی و کمبود محصولات، آزمایش می کنیم و صابران [در این حوادث و بلاها] را بشارت ده.»

یکی از سنت های حتمی خداوند درباره انسان، آزمایش و امتحان است که حدود بیست مرتبه در قرآن از آن سخن به میان آمده است. ناگواری ها از ابزارهای آزمایش خدا هستند، لذا گاهی انسان با آنکه گناه و تقصیری هم نکرده، به برخی ناگواری ها مبتلا می شود همانگونه که خوشی ها نیز وسیله دیگری برای آزمایش الهی است.

امام صادق(ع) فرموده است: «پیش از ظهور قائم(عج) نشانه هایی از جانب خدای تعالی برای مومنان خواهد بود.» راوی گوید: «عرض کردم: فدای شما شوم! آنها کدام است؟» فرمودند: «این قول خدای متعال که «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ»؛ یعنی شما مومنان را پیش از خروج قائم(عج) می آزمائیم به [خوف از] پادشاهان فلان در آخر سلطنت آنها و [گرسنگی به واسطه] گرانی قیمت ها و [کاستی در اموال به واسطه] کسادی داد و ستد و کمی سود و [کاستی در نفوس به واسطه] مرگ و میر فراوان و [کاستی در ثمرات به واسطه] کمی برداشت محصولات زراعتی و در آن هنگام صابران را به تعجیل خروج قائم(عج) مژده بده.»

علاوه بر این، انسان تا دست خود را از دست دنیا بیرون نکشد، نمی تواند با آخرت دست بدهد؛ باید از بیعت ظالم خارج بشود تا بتواند با امام(ع) بیعت کند؛ باید از وادی کفر بیرون بیاید تا بتواند با وادی ایمان وارد شود. همانطور که تا وقتی آخرین ثانیه های شب پایان نیابد، وارد اولین ثانیه های روز نخواهیم شد. پس مصیبت ها این هنر را دارند که دست انسان را برای همیشه از دست دنیا خارج کنند.

گاهی هم برای به هوش امدن انسانی که بی هوش شده است به او سیلی می زنند. مصیبت ها سیلی خداوند هستند بر صورت بی هوشان و سرمستان وادی دنیا نواخته می شود. آنکه مرده است هیچگاه سیلی نخواهد خورد پس آنکه به مصیبتی گرفتار نیست، باور کند که مرده است، البت در صورتی که آثار به هوش بودن را در خود نمی بیند.

منصور صیقل گوید: من و حارث بن مغیره با جماعتی از اصحابمان(شیعیان) خدمت امام صادق(ع) نشسته بودیم و از ظهور دولت حق سخن می گفتیم. آن حضرت(ع) سخن ما را می شنید، سپس فرمود: «شما در چه موضوعی وارده شده اید؟ هیهات! هیهات! به خدا قسم آنچه انتظارش را می کشید واقع نشود تا وقتی که غربال شوید. به خدا قسم، آنچه چشم به راهش هستید واقع نشود تا وقتی که امتحان شوید به خدا قسم، انچه به سویش چشم می کشید، واقع نشود تا وقتی که جدا شوید.»(الکافی، ج 1، ص 370)

*برگرفته از «پرتوی از آیه های مهدوی»، محسن قرائتی؛ به کوشش حسن ملائی

به گزارش خبرگزاری شبستان: مقدس بودن و مقدس نمایی همانطور که از نامشان مشخص است دو مقوله متفاوت است. انسان های مقدس افرادی هستند که سالیان دراز با تزکیه نفس و پرهیز از گناه، با عنایت خداوند به درجاتی از فیض الهی رسیده اند که خوشا به حالشان. از این جمله می توان به مرحوم مقدس اردبیلی که از علمای سرشناس شیعه است اشاره کرد.